เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

มาแล้วครับ

 

ครับ คนเขียนก็พร้อม

 

น่าจะไม่มีครับ แต่ต้นฉบับมีเยอะ เดี๋ยวลองค้นดูอีกที

 

หนอนหนังสือตัวจริงอีกท่าน...ยินดีต้อนรับครับ

 

ครับ...ยิ่งมีคนอ่านมากๆ ยิ่งสนุก

 

นักอ่านตัวจริง อ่านหนังสือไว เกินปีละ8บรรทัดล้านเปอร์เซ็นต์...ที่มันสำรวจกันนั้น ดูถูกคนไทย ดูแคลนประเทศตัวเองชัดๆ

 

นักอ่านผู้ยอดเยี่ยมอีกหนึ่งท่าน...ขอบคุณหลายๆครับ

 

พยายามเขียนให้ทันท่านผู้อ่านครับ แต่บางทีเห็นใจผู้สว.นิดนะครับ...พิมพ์ช้าครับ จิ้มพิมพ์

 

โอ...อย่าเพิ่งเหาะ อย่าเพิ่งลืมหายใจ เดี๋ยวขาดยอดนักอ่านชั้นดี

 

ตอบโพสท์ท่านใดตกหล่นไปบ้าง อย่าถือสากันนะครับ ที่พยายามตอบทุกท่าน ถือเป็นสันทวะไมตรีติดต่อที่ดีระหว่างผู้อ่านกับผู้เขียน เป็นกำลังใจต่อกันดีมากๆ เข้าเรื่องของเราดีกว่า

 

(ต่อ)ขุดล้างป่าช้า เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
----------------------------------------------------
----------------------------------------------------

ความเงียบเข้ามาครอบงำ นักล่าสามสหายหลับตาปล่อยตัว ปล่อยใจล่องลอยไปกับสรรพสำเนียงของไพรเถื่อน เมื่อไม่สนใจเวลา ไม่รู้เวลา ไม่มีเวลาเร่งรัด การรอคอยจึงไม่ใช่สิ่งน่าเบื่อหน่าย สำเนียงป่าเป็นตัวบ่งบอกคาดเดาเวลาได้เอง ไม่ต้องพึ่งนาฬิกามนุษย์

ตะวันลับยอดไม้ไปนานโข หรีดเรไรกรีดเสียงระงม หมดโมงยามส่ำสัตว์กลางวัน เหล่านักล่ายามค่ำและนักหากินราตรีหมุนมาทดแทนตามวัฏจักรชีวิต..นกราตรีบินพึ่บผ่านหน้าผมหลายหน ได้แต่ฟังเสียงมันให้เป็นดนตรี สลับการบรรเลงโดยวงหริ่งหรีด ค้างคาว นกเค้ากลางคืน

ผมปล่อยใจจมสู่ภวังค์ คิดถึงการทำสมาธิเม่ือครั้งที่ท่านผู้การค่ายเคยนำไปฝึกไม่กี่ครั้งกับหลวงตาแห่งป่าทุ่งนเรศวรซึ่งเป็นอาจารย์ของท่าน ผมลองสูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด ผ่อนลมออกช้าๆ ทำความรู้สึกจับปลายจมูก รับรู้ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก นำจิตสัมผัสกับยอดขุนพลแห่งลุ่มน้ำแม่กลองพระท่ากระดาน ขอท่านแสดงอภินิหารให้ร้อนผะผ่าวหลังคอเหมือนตอนเจ้าป่าปรากฏกาย

เงียบ...ไม่มีอะไรเกิด เป็นอีกครั้งที่ เกิดความรู้ว่า ถ้าอยากแล้วไม่ได้!!!

 

จู่ๆ...สรรพสำเนียงเสียงดนตรีแห่งป่าที่กำลังบรรเลงเมามัน เหมือนไม่มีโมงยามหยุดพัก ก็ชะงักหยุดกึก ป่าทั้งป่าเงียบกริบ ดังวงดนตรีที่วาทยากรทิ้งไม้ควบคุมวงแล้ววิ่งเข้าส้วม ผมผงกตัวนั่งอย่างระแวงระไว เหลือบมองไปที่ลุงกะเหรี่ยงซึ่งอยู่ถัดไปอีกคบ ในความมืดมิดแห่งรัตติกาล ลูกตาขาวของแกยังพอเห็น ลุงเฒ่ายกมือทำท่าจุ๊ย์ปากที่ไร้เสียง ผมมองคบด้านซ้าย เพื่อนเกียรติพร้อมแล้วเช่นกัน

ผมขยับไรเฟิ้ลล้มช้างท่าเตรียมยิง นิ้วมือค่อยๆเขี่ยปลดเซฟแผ่วเบา ปืนขึ้นลำเรียบร้อยตั้งแต่เข้าที่เมื่อเย็น ไม่ยอมเป็นคนโง่ ทำผิดเรื่องเดียวซ้ำสองในวันเดียว

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"...เสียงผู้หญิงแหวกความมืด ความเงียบแห่งป่า โหยหวน จนหัวขนลุกตั้ง ผมกลั้นใจเขม้นมองหาที่มาของเสียง

มันร้องครวญครางแล้วก็รู้ทันทีว่า อยู่ข้างล่างโคนต้นไม้ใหญ่เรานี่เอง

"ช่วยด้วย นายช่วยด้วย"เสียงลอยลมขึ้นมายะเยือก ขนลุกขนพองสยองเกล้า ผมกำปืนแน่น ชะโงกตัวส่องปืนฝ่าความมืดไปที่โคนต้น

ความมืดทำให้ได้ยินเสียงตะกุยแกรกกรากที่โคนไม้ชัดเจน ...ลุงกะเหรี่ยงกระซิบพอได้ยินทั้งคู่"ผมฉายไฟ นายทหารยิงเลย อย่าสนใจ"

ลุงก็พูดง่าย เสียงคนผู้หญิงชัดๆ ใครจะกล้า เจอข้อหาฆ่าคนสนุกซะเมื่อไหร่ ถึงแม้นคำพูดแกเมื่อเย็นจะยังจำแม่น เรื่องเจ้าสมิง สิงสางสามารถแปลงกายเป็น ผู้ชาย คนแก่ก็เถอะ มันก็เป็นเพียงนิยาย เรื่องเล่าขาน คนเห็นจริงๆก็ไม่เคยมีรูปถ่ายมายืนยัน

 

กำลังตื่นเต้นครับ รอติดตามตอนต่อไป

 

ลุงกะเหรี่ยงไม่สนใจ ทันทีที่เตือนให้ผมเตรียมยิง แกฉายไฟฉายสามท่อน ปล่อยแสงสว่างเป็นลำฝ่าความมืดลงไปที่โคนไม้ใหญ่ทันที...ภาพที่สว่างกลางแสงไฟคือ ผู้หญิงผมกระเซิงในชุดชาวบ้านป่า ผ้าถุงเหมือนคนมอญ กะเหรี่ยงทั่วๆไป ผ้านั้นน่าจะเก่าแสนเก่า สวมเสื้อคอกระเช้าสีดำ เธอไม่มองหน้าขึ้นมา แต่ก้มหน้าร้องครวญคราง มือทั้งสองข้างจับที่ลำต้น ทำท่าตะกุยตะกาย แบบคนกำลังเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลืออย่างที่สุด

แสงไฟฉายจับที่กลางกระหม่อม เห็นผมยุ่งเหยิงกระเซิงสีดำสลับผมขาว..."ยิง นายยิงเลย ตรงหัวมัน" พรานเฒ่าเร่งเร้า ส่องไฟฉายนิ่ง ผมละล้า ละลังพูดไม่ออก บอกไม่ถูก ตัดสินใจยากที่สุดในชีวิต พยายามขยับตัว ยกปืนเล็งไปที่โคนต้น แต่การเล็งและยิงท่านี้ ทำให้ตัวผมต้องชะโงกออกจากไม้กระดานปูพื้นห้างมากกว่าปกติ ผมอาจหัวทิ่มคมำลงไปเบื้องล่าง หรือแรงถีบของปืนในท่าไม่ได้ประทับบ่า ผมอาจกรามหัก คางหักตายคาที่

นี่ไม่ใช่การยิงปืนแบบในหนังคาวบอย ที่พระเอกมือหนึ่งกุมบังเหียนโขยกอยู่บนหลังอานม้า อีกมือถือปืนยาวแนบสีข้างลั่นกระสุนสู้กับอินเดียนแดงโดยไม่ถูกปืนถีบตกหลังม้า

ชีวิตจริง ปืนไรเฟิ้ลล้มช้างจริง ตายแล้วเกิดใหม่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้!!

ผมอ้าปากจะร้องค้านลุงพราน...แต่แล้วสิ่งมหัศจรรย์ที่ทำให้ผมขุมขนลุกชันตั้งทั้งหนังหัวก็บังเกิด มือที่กำลังทำท่าตะกุยตะกายของชาวบ้านป่ากับโคนต้นไม้ บัดนี้มันจิกลงไปที่ต้นเสียงแควกควากดังถนัดหู

คุณพระ...เธอกำลังปีนขึ้นมาหาเรา ผมนึกออกฉับพลัน...ก็เสือมันขึ้นต้นไม้ได้

แสงไฟฉายลุงกะเหรี่ยงจับเปาะเข้าที่ใบหน้าถนัดถนี่เมื่อเธอเริ่มตะกุยต้องแหงนหน้าขึ้นโดยธรรมชาติ ลำแสงไฟส่องวับเข้าเต็มหน้า ตาแดงก่ำสะท้อนแสงไฟวาววาม ใบหน้าที่ผมไม่มีวันลืมเมื่อเช้า โผล่ออกมาจากความฝัน

เพียงแต่วินาทีนี้ ไม่ใช่ฝัน มันเป็นของจริง!!!

 

ผมขยับตั้งใจยิงจริงๆแน่นอน แต่ไม่มีทางทำได้ด้วยภูมิประเทศ เพราะการนั่งห้างต้องยิงเฉียงไปที่พื้น ไม่ใช่ชะโงกตัวยิงขนานกับลำต้นไม้...เสียงแควกควากบาดหูใกล้เข้ามาเสมือนว่าอยู่ใต้ฝ่าเท้า ใต้ที่กำลังคุกเข่า!!!

ไม่มีอะไรจะเสีย ผมวางปืนคว้ากระติกน้ำ รูดองค์พระท่ากระดานมาด้านหน้า จบท่านเหนือหัวเปิดกระติกเทน้ำผ่านองค์ท่านลงไปเบื้องล่างที่ตาแดงก่ำดังแสงไฟกำลังตะกายขึ้นมาใกล้ไม่เกิน5เมตร

น้ำมนต์จำเป็นที่ผมคิดได้ราวสายฟ้าแล่บ พรั่งพรูลงไปโดนหัวโดนหน้านางปีศาจจำแลง เสียงนางร้องก้องป่า ประสานเสียงปืนสองกระบอกที่ยิงสนั่นป่าพร้อมกัน

หญิงชาวบ้านร้องอ้าวววยาวโหยหวน ร่วงหล่นไปเบื้องล่าง กลิ่นควันปืนคละคลุ้ง เกียรติกับลุงกะเหรี่ยงตัดสินใจ ใช้ปืนแก้ปทำเอง ยิงโดยมินัดหมาย เข้าตรงไหนไม่รู้ แต่ว่าโดนแน่ เพราะระยะไม่ไกลมากไม่เกิน6หรือ7เมตร

 

พักอีกนิดครับ เดี๋ยวมาต่อให้จบตอนนี้

 

ปูเสื่อรอติดตามครับ สนุกมากๆเลย

 

สุดยอดมากครับ

 

สุด ๆๆๆๆๆเลยครับ. รอบทสรุปครับ. ถ้าไม่ได้อ่านสรุปคืนนี้ คงนอนไม่หลับแน่เลยครับ
รอสับไกร ปืนไรเฟิ้ล ปิดตำนานสาง


ตามๆๆๆๆๆๆคับ. 55555
ยิ่งกว่า ละคร ช่อง7.

 

(ต่อ)...เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
----------------------------------------

----------------------------------------

เคยเห็นแต่ป่าแตกกลางวัน ได้ประสบการณ์ป่าแตกกลางคืนก็ครั้งนี้....เสียงโครมคราม สวบสาบโหยหวน ไม่รู้สัตว์ชนิดใดสับสนปนเป ฟังไม่ได้ศัพท์ สลับสำเนียงวี้ด หวีดร้องสัตว์กลางคืนบางชนิดทำขนหัวลุกหนักเข้าไปอีก ลุงพรานบอกนั่นบ่างชนิดหนึ่ง เสียงเหมือนผี

ไม่มีใครพูดกันมากในความมืด ความเงียบ ทุกคนสงบสติอารมณ์ให้ความเครียด กลัว บ้าบิ่นที่ถูกกระตุ้นโดยสัญชาติญาณดิบ ผ่อนคลาย และผ่อนคลาย

ผมนั่งพิงลำต้นไม้ใหญ่ เหม่อลอย ปรากฏการณ์ชวนขนหัวลุกที่ประสบพบเห็นตรงหน้า ยังมีอะไรอีกไหมนี่ที่ป่ายังไม่สำแดงออกมา

"มันกลายเป็นเสือลำบาก พวกเราต้องล่าให้จบ"...ลุงกะเหรี่ยงพูดลอยๆในความเงียบ เกียรติจุดบุหรี่สูบแดงวาบ แล้วส่งให้ผมกับลุงคนละมวน เจ้าตัวคลายเครียดถูกลืมสนิท เพราะลุงสั่งห้าม แต่เมื่อผ่านเหตุเมื่อกี้ อยากทำอะไรก็ทำเถิด อย่าลงไปข้างล่างแแล้วกัน

พวกเราสามชีวิตยึดมั่นอยู่บนต้นไม้ถึงเช้า เป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่ยอมลงต้นไม้ ก่อนแสงตะวันจับขอบฟ้าเป็นอันขาด!