เรื่องเด่น เพ่งพินิจ "..ความตาย.."(มรณานุสสติ)

#ก่อนสิ้นลมหายใจ
#อันดับแรก มองดูพระพุทธรูปก่อน จำภาพพระพุทธรูปให้แม่น ภาวนาว่าอะไรก็ได้นะ จะถือพุทโธสำคัญเสมอไปก็ไม่แน่นอนนัก อะไรก็ได้ ถ้าเรานึกถึงพระพุทธเจ้า ถ้าคล่องแบบไหนภาวนาแบบนั้น อย่างบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทที่ปฏิบัติยุบหนอพองหนอมาแล้ว ถ้าคล่องในยุบหนอพองหนอแต่จิตใจนึกถึงพระพุทธเจ้าก็ใช้ได้ ยุบหนอพองหนอก็อานาปานุสสติ แล้วก็นึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นพุทธานุสสติ ก็ใช้ได้ อย่างนี้ไม่ไปนรก #แต่ก็อย่าลืมชำระหนี้สงฆ์ ถ้าถามว่าต้องใช้เงินถึง ๘๐ บาทไหม ก็ต้องตอบว่าไม่จำเป็น เท่าที่เรามีอยู่ ถ้าเวลานั้นถ้าพระไม่มีที่บ้านของเรา ก็ใช้คนที่บ้านนั่นแหละ ว่าเอาเงินจำนวนนี้นะไปชำระหนี้สงฆ์ บอกกับท่านว่าฉันเคยนำของออกจากวัดที่มีพระก็ดี เป็นวัดร้างก็ดี หรือเป็นสถานที่ไม่ปรากฏเป็นวัดก็ตาม ถ้าชื่อว่าเป็นของสงฆ์นำมาด้วยเจตนาก็ตาม ไม่เจตนาก็ตาม ขอชำระกันด้วยจำนวนเงินเท่านี้นะ
#แล้วประการที่ ๒ เงินอีกส่วนหนึ่งสักบาทสองบาท ๙ บาท ๑๐ บาทก็ได้ เงินส่วนนี้ขอถวายเป็นสังฆทาน บอกกับพระท่าน บอกขอถวายสังฆทาน ตัดสินใจเป็นสังฆทานด้วย ชำระหนี้สงฆ์ด้วย จำภาพพระพุทธรูปด้วย อย่างนี้ทุกคนจะลงนรกไม่ได้
๑. ชำระหนี้สงฆ์ ตัดเขตนรกไป
๒. ถวายสังฆทาน ถ้าบังเอิญจะต้องไปเกิดใหม่จะต้องเป็นมหาเศรษฐี จะถามว่าเงินบาทสองบาทไม่มีค่า ซื้อกาแฟก็ไม่พอ ก็ไม่สำคัญ ก็ถือว่าเป็นเงินที่มีประโยชน์ใช้การได้ ไม่จำเป็นต้องมากนัก
๓. การนึกถึงพระพุทธเจ้า ก็ชื่อว่าเราจะไม่พลาดจากพระพุทธศาสนา หมายความว่าจะเกิดชาติไหนก็ตามก็จะพบพระพุทธศาสนาเรื่อยไป
#โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าตายจากความเป็นคนเป็นเทวดาก็ตาม เป็นนางฟ้าก็ตาม ถ้านึกถึงพระพุทธเจ้าถ้ากำลังใจอ่อนอาจจะเป็นเทวดาหรือนางฟ้าก็ได้ ถ้ามีจิตเข้มข้นมีใจแน่นอนมั่นคง อันนี้เป็นพรหม เอาแค่เวลาใกล้ตายนั่นแหละ ในเมื่อเราเกิดเป็นเทวดานางฟ้าหรือพรหมก็ตาม ในระหว่างที่เป็นเทวดานางฟ้าหรือพรหมพระศรีอาริย์จะตรัส ใช้เวลาอีกประมาณล้านปีเศษ ๆ พระศรีอาริย์ก็ตรัส นิดเดียวรอไหวไหม นับอายุกันก่อน ทุกคนที่นั่ง
#อยู่ที่นี่ถ้าบังเอิญไม่มีจิตใจเป็นมิจฉาทิฏฐิ นั่งที่นี่ทั้งหมดนี่ดาวดึงส์เขาได้กันแหงแก๋แล้วอย่างต่ำ เพราะอะไรรู้ไหม ถวายสังฆทาน สตางค์ที่ได้มาทั้งหมดฉันถือเป็นสังฆทาน จะเอาเป็นสังฆทานทั้งชุดก็ตาม หรือว่าจะเอาเงินเปล่า ๆ มาก็ตาม ถือว่าเป็นสังฆทานหมด ฉันไม่ถือว่าเป็นของส่วนตัว ยังไงกันท่าไว้ก่อน กันฉันด้วยซิ
#ถ้าพวกนี้ไปลงนรกหมด ฉันไปเกิดใหม่จะไปบิณฑบาตที่ไหนล่ะ กันท่าเอาไว้ก่อน อย่าให้ลงนรกกัน ถ้าไม่ลงนรกเรามาเกิดแล้วพวกนี้ยังเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหม เราก็ยังบิณฑบาตกินได้ เราก็บวช มองดูมันยังไม่เกิดกันทำยังไงหว่า เราก็บวชซิ ถ้าขืนอยู่ต้องทำนากินตาย หากินลำบาก บวชก็เจริญกรรมฐาน พอจิตเข้าถึงอุปจารสมาธิ จิตเริ่มเป็นทิพย์ ก็เริ่มหากินกับต้นไม้ เอาบาตรไปแขวนต้นไม้ ประเดี๋ยวเสียงบาตรก๊ง ลืมตามีข้าวแล้ว สบายมาก ไม่ต้องมีกับข้าว ไม่มีกับ มีแต่ดอกไม้สวย ๆ ๑ ดอก กินแล้วก็ชุ่มชื่นทั้งวัน ร่างกายดีปลอดโปร่งดีทุกอย่าง ท้องไส้ไม่เสีย ดีมาก
รวมความว่าอันดับแรกกันพวกนี้ลงนรกไว้ก่อนนะ อย่าลืม ๓ อย่างใส่ซองไว้ก็ได้ เตรียมไว้ ซองชำระหนี้สงฆ์ ซองนี้ถวายสังฆทาน ซองนี้สร้างวิหารทาน ๓ ซอง แค่ซองละ ๑๐ บาทก็พอ สั่งลูกสั่งหลานไว้ว่าถ้าหากว่า ฉันป่วยเมื่อไร ถ้าฉันลืมเตือนฉันด้วย เอาเงินจำนวนนี้ไปถวายพระ ให้ปฏิบัติตาม เขียนหน้าซองไว้ เพียงเท่านี้ปลอดภัยจากการตกนรกแล้วก็จะไปสวรรค์
#จากหนังสือ คำสอนหลวงพ่อวัดท่าซุง เล่มที่ ๒๓ หน้าที่ ๑๓๗ โดย...หลวงพ่อพระราชพรหมยาน คัดลอกโดย ด.ญ. ปุณยนุช ขจรนิธิพร

 

พระไตรปิฎก ดอทคอม

 

“จิตสุดท้ายก่อนตาย”
สำคัญก็จริง แต่
“จิตหลังความตาย 20 นาทีแรก”
ก็มีความสำคัญในการเปลี่ยนภพด้วย
“การศึกษาทางประสาทสรีรวิทยา นักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยมิชิแกน พบว่าหนูที่ตายใหม่ๆ หัวใจหยุดทำงาน เลือดหยุดไปเลี้ยงสมอง แต่คลื่นสมองยังคงอยู่ในภาวะ “ตื่นตัวขั้นสูง” บ่งบอกถึงการมีสติสัมปชัญญะของคนเมื่อหัวใจหยุดเต้น” ดังนั้น ทางการแพทย์บอกว่า “ตาย” แต่สมองยังทำงานอยู่ เป็น “การสร้างภาพจากสังขารจิต
20 นาที” ว่าจะไปภพภูมิใด ถ้าเราเห็นโลกตามความ
เป็นจริงด้วยวิปัสนาญาณ จะรู้ว่า 31 ภพภูมิ อยู่ในจิต
ของเราหมดเลย ไม่ได้อยู่ภายนอกที่ใหนอยู่ในใจของเรา
จิตมีความโลภ จิตก็เป็นเปรตในร่างมนุษย์ ตายตอนนั้น
ก็ไปเสวยความเป็นเปรตเลย จิตมีความโกรธ ก็เหมือน
ตกนรกทั้งเป็น ลองสังเกตเวลาเราโกรธก็เหมือนถูกไฟ
เผาในใจของเรา ตายตอนนั้น จิตออกจากร่าง
ก็ถูกความร้อนแผดเผาอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา
ไม่สามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้ เพระไม่มีกายสังขารแล้ว
มีความสุขเข้าถึงสภาวะธรรมตามลำดับขั้นชั้นต่างๆ
ก็เป็นเทวดา เป็นพรหม ในร่างมนุษย์ ตายตอนนั้น
ก็เสวยวิหารธรรมความสุข เป็นเทวดา พรหม
ตามลำดับขั้นชั้นต่างๆ ตาม กำลังของจิตที่ได้ฝึกมา
( เกิดขึ้นได้จากการปฎิบัติธรรม เจริญสติ )
ดังนั้น จึงควร “เหนี่ยวนำ ไม่ให้นิมิตมาหลอกหลอน 20 นาที หลังหัวใจหยุดเต้น (กรรม กรรมนิมิต คตินิมิต) การเข้าสู่ความมืด(ภวังคจิต) ต่อให้ก่อนตายญาติและคนไข้ได้เตรียมตัวเหนี่ยวนำจิตเป็นอย่างดี จนตายไปแล้ว (ก็คือหัวใจหยุดทำงาน)
สมองก็ยังเหนี่ยวนำสิ่งที่ทำก่อนตายอยู่ เช่น ถ้ากำลังสวดมนตร์ภาวนา ตายไปแล้วจิตและสมองก็ยังหมกมุ่นอยู่กับการสวดมนต์ภาวนา ดวงจิตก็ย่อมเปลี่ยนภพภูมิไปที่ดี
แต่หากสมมติว่า ก่อนตายเตรียมตัวดีมาก แต่เมื่อตายไปแล้ว ญาติๆ ร้องไห้ระงมเสียงดังลั่น หรือ ลูกหลานทะเลาะแย่งสมบัติด้วยเสียงแซ่งแซ่ บรรยากาศเหล่านั้นก็จะเหนี่ยวนำให้สมองครุ่นคิดตรงนั้นและก็นำพาดวงจิตไปสู่ภพภูมิไม่ดีได้นั่นเอง
ดังนั้น สิ่งที่ควรทำหลังความตาย 20 นาทีแรก คือ สวดมนต์ เมื่อรู้ว่ามีคนตาย ก็หยิบขวดน้ำมนต์เย็นๆ ในตู้เย็นติดมือไป และหยดน้ำมนต์ที่ตาที่สาม (จักระ 6) ตรงหน้าผากหว่างคิ้ว เพื่อให้ความเย็นของน้ำไปส่งสัญญาณให้สมองที่ตรงกลางข้างในซึ่งยังทำงานอยู่ได้ตื่นตัวฟังเสียงสวดมนต์หรือบังสุกุล แต่ถ้าใครไม่มีน้ำมนต์ ก็ให้ใช้น้ำเย็นธรรมดาก็ได้
สรุปบรรยากาศในการเตรียมตัวก่อนตายและหลัง
ความตาย 20 นาที
จะต้องปราศจากเสียงร้องไห้เศร้าโศก
การทะเลาะเบาะแว้ง
หรือการพูดเรื่องไม่สบายใจ
เพื่อให้คนตายได้เปลี่ยนภพภูมิที่ดีขึ้น
แต่ทั้งนี้ ตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ต้องทำความดี ละความชั่ว
งดเว้นจากการเบียดเบียนไม่ทำให้ตนเอง และ ผู้อื่นเดือดร้อน บันทึกแต่สิ่งที่ดี สวดมนต์ ปฎิบัติธรรม ฝึกฝนพัฒนากำลังของสติ ขัดเกลาจิตใจให้ผ่องใสด้วย
( ผู้ที่ปฎิบัติดีแล้วจะไม่กลัวตาย ก่อนตายจะทรงสภาวะธรรม)
ที่ไม่กลัวเพระรู้ว่า ความตายเป็นการเคลื่อนจากภพนึง
ไปสู่ภพนึงเท่านั้น เมื่อสร้างเหตุที่ดีไว้เต็มที่แล้วก็ไม่กลัว
เตรียมตัวไว้จะได้พร้อมเปลี่ยนภพภูมิได้ทุกที่ ทุกเวลา
จิตใครเศร้าหมอง ก็สั่งจิตให้คลายความเศร้าหมอง ให้อภัยปล่อยวาง คิดซะว่ากฎหมายเอาผิดไม่ได้ แต่ก็หนีกฏแห่งกรรมไม่พ้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่กฏแห่งกรรม
เราไม่ต้องไปเอาคืนแก้แค้น เอาเวลามาทำจิตให้ผ่องใสเข้าสู่ความว่างดีกว่า
ผู้ใดเผยแผ่ ผู้นั้นได้สะสมบุญ บารมี

 

ยิ่งในระยะนี้เราก็จะได้ข่าวคราวพระเถระทั้งหลายละสังขารกันเป็นปกติ แม้กระทั่งดารานักร้องก็เสียชีวิตกันรายแล้วรายเล่า ถ้ามีสติระลึกรู้ ก็จะต้องตระหนักบ้างว่า ความตายจะมาถึงเราได้ทุกเวลา แต่คราวนี้ถ้าหากว่าตายแล้วไม่ได้หลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน ความตายนั้นไม่ใช่ความสิ้นสุด เพราะว่าเราต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ใน ๓๑ ภพภูมิจนกว่าจะหมดกรรม หรือจนกว่าจะสามารถชำระใจของตนให้บริสุทธิ์อย่างสิ้นเชิง แล้วหลุดพ้นจากวัฏสงสารไปสู่พระนิพพานได้
ในเมื่อความตายไม่ใช่การสิ้นสุด เราก็ต้องไม่ประมาท ต้องเป็นผู้ที่เตรียมการให้พร้อมที่สุดที่จะตาย ไม่ใช่พูดถึงความตายเมื่อไรก็กลัว พูดถึงความตายเมื่อไรก็หดหู่ เศร้าหมอง
ความตายเป็นแค่การเปลี่ยนรูป เปลี่ยนขันธ์ ไปตามกรรมที่เราสร้างไว้ เหมือนกับเสื้อเก่าหมดสภาพแล้วเราถอดทิ้ง เปลี่ยนไปใส่เสื้อตัวใหม่ หรือเหมือนกับรถยนต์คันเก่าที่เราขับจนหมดสภาพ ก็ต้องจอดทิ้งไปหารถคันใหม่
รถในที่นี้ก็คือสังขารที่เราจะได้ตามบุญตามกรรมที่เราสร้างไว้ ถ้าสร้างกรรมดีไว้มาก ก็ได้ขันธ์ที่เป็นทิพย์ หรือว่าต่อให้เป็นขันธ์หยาบอย่างเป็นมนุษย์ ก็สมบูรณ์บริบูรณ์ด้วยโภคสมบัติ ไม่ลำบากด้วยการดำเนินชีวิต แต่ถ้าสร้างกรรมเอาไว้มาก รถยนต์คันใหม่หรือเสื้อผ้าชุดใหม่ของท่านก็คือทุคติ มีสัตว์นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน เป็นต้น เกิดเป็นคนก็ทุกข์ยากลำบาก พิกลพิการ เจ็บไข้ได้ป่วย
ดังนั้น...ถ้าหากว่าเราไม่ประมาท ตั้งหน้าตั้งตาสั่งสมความดีในทาน ในศีล ในภาวนาให้มากเข้าไว้ ถึงวาระถึงเวลาเปลี่ยนรูป เปลี่ยนขันธ์ เปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนรถยนต์ เราก็ย่อมได้เสื้อผ้ายี่ห้อดี ๆ รถยนต์ยี่ห้อดี ๆ พร้อมที่จะเดินทางต่อไปโดยไม่ลำบากมากเหมือนกับคนอื่น ๆ
เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าเป็นคนทั่วไปก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเป็นนักปฏิบัติธรรมแล้วประมาท เกิดพลาดไปลงอบายภูมิก็ถือว่าเสียชาติเกิด เพราะว่าการลงอบายภูมินั้นก็จะโดนคิดทบต้นทบดอก ถ้าสามารถอาศัยความดีหลีกหนีอบายภูมิมาได้หลายชาติ กรรมชั่วทั้งหลายก็จะทบดอกทบต้นรออยู่ ลงไปเมื่อไรเขาก็รวบยอดเอาคืนเสียทีเดียว กว่าจะได้หลุดขึ้นมา บางทีก็พระพุทธเจ้าผ่านไปหลายพระองค์แล้ว..!
ดังนั้น...ที่กล่าวถึงในวันนี้ จึงอยากให้ทุกท่านเตรียมพร้อมด้วยความไม่ประมาท ปฏิบัติธรรมหรือว่าปฏิบัติหน้าที่การงานของเราเหมือนกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายในชีวิต ต้องทำหน้าที่ของเราให้เต็มที่ที่สุด ให้ดีที่สุด ถึงเวลาจะได้จากไปอย่างสง่างามที่สุด
ไม่เช่นนั้นแล้ว ถ้าหากว่าเราพลาดลงสู่อบายภูมิ ระยะเวลาที่ยาวนานปานนั้น ก็คงเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ทั้ง ๆ ที่เรามีโอกาสที่จะไปสู่สุคติ หรือว่ามีโอกาสที่จะหลุดพ้นจากกองทุกข์ไปสู่พระนิพพาน แต่เรากลับใช้โอกาส ใช้เวลาที่มีอยู่ให้สิ้นเปลืองไปโดยเปล่าประโยชน์ จนกระทั่งพลาดพลั้งลงทุคติไป
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพุธที่ ๑๖ มีนาคม ๒๕๖๕
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com
#พระครูวิลาศกาญจนธรรม #หลวงพ่อเล็ก
#ชุมชนคุณธรรม #วัดท่าขนุน
#ชุมชนคุณธรรมวัดท่าขนุน
#ชุมชนคุณธรรมน้อมนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงขับเคลื่อนด้วยพลังบวร
#พระพุทธศาสนา #watthakhanun

 

"เต็มใจตาย ไม่เต็มใจตาย"
คนที่ไม่เต็มใจตายนี่ ตายน่าสงสารนะ เค้าเรียกไฟธาตุแตก อุจจาระ ปัสสาวะแตกหมดเลยนะคนเรา แต่ถ้า คนเต็มใจตายทำสมาธิตายจะตายอย่างสงบเลย จะค่อยๆ ดับทีละน้อย หายใจเข้า หายใจออก คือนอน ค่อยๆ หมดไปทีละน้อยๆ ก็จะดับไปไม่รู้ตัว คนอื่นจะไม่รู้แต่ตัวเองจะรู้ แต่ถ้าคนไม่เต็มใจตายเนี่ยจะทรมานมาก มันจะเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งหัวใจทั้งความคิด ทั้งร่างกาย เราจะทำยังไงดี กระสับกระส่ายกระวนกระวาย หายใจก็ไม่ออก ยังไม่อยากตาย คิดจะหาหมอหายา ทุกคนใจจะขาดรอนๆ ไม่มีใครอยากตาย ไม่เต็มใจสักคนเดียว เพราะใครยังไม่เคยตาย
อาตมาเข้าใจว่าคนจะตายมี 2 แบบที่ปฏิบัติจะค่อยๆตายโดยเต็มใจ ค่อยๆ ตาย ทีละน้อยๆ จนถึงเวลาเราแล้ว (ลม)เข้าก็ตาย (ลม)ออกก็ตาย ก็จะรู้ว่าลมสุดท้ายเราคืออะไร นอนรอลมสุดท้าย ก็นอนดูลมสุดท้ายตัวเอง (ลม)ค่อยๆ หมดไปทีละน้อย ก็จะรอดูว่าจะหมดลม คือพวกที่เต็มใจตาย แต่พวกที่ไม่เต็มใจตายหาลมไม่ได้หาลมไม่เจอ ทั้งๆ ที่ลมหายใจครืดคราดๆ เนี่ย
เพราะจิตเค้าไม่อยู่กับตัวเลย จะกระวนกระวายคิดถึงลูก คิดถึงหลาน คิดถึงบ้านคิดถึงเรือน คิดถึงหมอถึงยา เขาไม่น่าจะตาย น่าจะหายใจได้ จะอึดอัดขัดเคืองมากเลย จิตของทุกคนๆ บางคนน้ำตาไหล พวกที่ไม่เต็มใจตายจะตายยากมาก แต่ก็ตาย ตายด้วยความไม่สมัครใจ ไม่มีความสุข พวกเราต้องเรียนนะวิชานี้ จะไปเรียนแบบโจรนี่เสร็จเลย (ต้อง)กระโจนเรียนไว้ก่อน พระพุทธเจ้าท่านให้เรียนตั้งแต่เข้าวัดเลยว่าความตายหนีไม่พ้น ความตายนี่จะไปอยู่ที่ไหนก็หนีไม่พ้น ทุกคนหนุ่มสาวตายหมด แก่เฒ่าตายหมด โลกทั้งโลกนี่ เกิดมาแก่มาตาย
โอวาทธรรม หลวงพ่อสนอง กตปุญฺโญ
วัดสังฆทาน ต.บางไผ่ อ.เมือง จ.นนทบุรี

 

หมั่นฝึกสมาธิ จะให้ผลยามออกจากร่าง
ขยันทำนะ การทำสมาธิมันมีผลใหญ่ที่ช่วยเธอได้แน่นอน ก็คือ ก่อนที่เธอจะตายนี่แหละ สมาธินะ เพราะถ้าเราเป็นคนที่ไม่มีจิตที่ตั้งมั่น ระลึกนึกถึงความดีไม่ได้ ความตายของเราก็สูญเปล่า
เหมือนกับว่าที่ทำมาทั้งชีวิตไม่ได้อะไรเลย ต่อให้เธอจะมีใจขวนขวายทำทานไว้เยอะ แต่ทานเหล่านี้ก็ช่วยเธอไม่ได้หากว่าเธอไม่มีสมาธิ เพราะใจมันนึกถึงไม่ได้
สมาธิ คือ ใจมันใจจดใจจ่อ ถ้าใจจดใจจ่อแล้วมันจะนึกถึงเรื่อยไป
ตื่นมาก็นึก ทำอะไรมันก็นึก วันหนึ่งคืนหนึ่งมันก็จะนึกถึงสิ่งที่เราตั้งใจทำอะไร คือ ความดี เสมอ อันนี้เขาเรียกว่า “เรามีสมาธิ”
แต่ถ้าคนไม่มีสมาธิก็จะฟุ้ง เวลาเจออะไรมันก็จะฟุ้งซ่านไป กระสับกระส่ายง่าย ดิ้นรนง่าย ทะเยอทะยานง่าย หลงง่าย เขาเรียก “คนไม่มีสมาธิ”
ข้อแตกต่างนะ
งั้นเราฝึกสมาธิก็เพื่อให้เราไม่หลงทางไป ถึงเวลาคับขันขึ้นมา สมาธิก็จะช่วยให้ใจของเรามันสงบ โดยเฉพาะเวลาที่เราจิตใกล้ออกจากร่าง ไม่ว่าเราจะเผชิญอะไร ใจของเราก็จะสงบ นี่คือ “อำนาจสมาธิ” ที่เราฝึกนะ
ฝึกตั้งแต่อย่างเนี่ย เรายังมีเวลา เราไม่รู้ว่าถึงเวลาความตายจะเกิดขึ้นกับเราตอนไหนหรอกนะ เช้าสายบ่ายค่ำมันไม่แน่นอน แต่เราก็ยังเตรียมใจเราพร้อมด้วยการยังมีกำลังใจให้จิตมันยังอยู่กับความสงบเป็นบ้าง
แล้วเราก็ไม่ได้สงบอย่างเดียว เรายังนึกถึงความดีของพระพุทธเจ้า เรายังนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าได้อยู่ เรายังรู้ว่า ชีวิตที่เหลืออยู่เราก็จะไม่ทำความชั่วตลอดชีวิต ยังตั้งใจนึกถึงความดี น้อมใจเข้าหาคนที่เขาดีกับเรา คือ พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ อย่างนี้เป็นต้น เรายังได้สงเคราะห์ท่านได้บ้างนะ
เหมือนเวลาเนี่ยเธอเจริญกรรมฐาน ก็เท่ากับว่าเธอได้สงเคราะห์บิดามารดาของเธอ ยังไงเสียพ่อแม่เธอก็ได้อยู่แล้วความดีที่เธอทำ เพราะท่านน่ะโมทนาเธอตั้งแต่เกิดแล้ว “ขอให้ลูกเป็นสุขเถอะนะ” ท่านก็ยินดีทุกเรื่อง ไม่ว่าความสุขของลูกจะเกิดขึ้นเพราะเหตุอะไรก็ตามถ้าลูกมีความสุข ถูกไหมล่ะ
ดังนั้นความสุขของเราเกิดขึ้นในใจ ผู้คนเป็นพ่อเป็นแม่ของเราก็ต้องได้ผลจากความสุขของเราเหมือนกัน เวลาอุทิศส่วนกุศลก็ดีหรือว่าตั้งใจแผ่เมตตา เธอก็นึกว่า
“ขอความสุขของเรา จงตกต้องไปแก่บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่ของเราที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ดี ที่ละอัตภาพไปแล้วก็ดี ก็ขอให้ท่านได้รับความสุขเหมือนอย่างที่เราได้ตอนนี้”
ตั้งใจอุทิศส่วนกุศลกันนะ
( ท่านกล่าวบทอุทิศส่วนกุศล บทยถาสัพพีและกราบพระรัตนตรัยพร้อมกัน )
๑๗ มิถุนายน ๒๕๖๐
คำสอนของครูบาอาจารย์ ท่านจิตโต
ถอดความเสียง By Dhipya
https://youtu.be/pkA9AwGFkqs

 

คิดถึงความตายแก้ความประมาท

 

ตั้งใจไปนิพพาน

ทีนี้ถ้าเราเป็นคนอยากไปนิพพานก็เป็นของไม่ยาก พอภาวนาจบ หรือว่าสวดมนต์ หรือว่าไหว้พระจบ
...เราก็ตัดสินใจว่า ขึ้นชื่อว่าโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความทุกข์อย่างนี้

✨️ร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์อย่างนี้ ก็ขอมีชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ถ้าสิ้นลมปราณเมื่อไหร่ ขอไปนิพพานจุดเดียว แล้วก็ทำอย่างนี้ทุกวันจนชิน มันชินแล้วเป็นอย่างไร
✨️ถ้าเวลามันใกล้จะตายจริงๆ ถ้าป่วยหนักนะ คำว่าอาการป่วยหนัก มันอาจจะไม่ถึงแบบว่าพูดไม่ได้ก็ได้ แต่อาการปวดมันจะมาก พออาการปวดพอเริ่มมากขึ้นปั๊บ ตัวสังขารุเปกขาญาณมันจะเกิดขึ้น อารมณ์ต่างๆ ที่เป็นกุศลของเรามันจะมีการรวมตัว

เวลานั้นมันจะวางเฉยในร่างกายเอง จะวางเฉยในทรัพย์สินทุกอย่าง มันจะไม่ห่วง
มันจะมีความรู้สึกว่าการเกิดแค่นี้ขอถือว่าเป็นที่สุดของการเกิด ต่อไปไม่มีอีก ไอ้ที่พูดอย่างนี้พอดีฉันก็เคยประสบมา แล้วก็คนอื่นเขาก็เคยพบมา บางรายหรือหลายๆ ราย จะมีความรู้สึกเหมือนกันว่าไม่อยากจะหายโรค พอหายจากโรคทีไรมันก็วุ่นวายทุกที พอเป็นโรคขณะนั้นจิตโปร่ง จิตมีอาการสบาย มันเฉยจริงๆ นะ คำว่าวางเฉย ไม่ได้หมายความว่าไม่พูดกับใคร ยังพูดและคุย แต่ไม่เห็นว่าอะไรเป็นสาระเลยในโลก จิตเป็นสุข จิตว่างเฉยๆ ถ้ามีอารมณ์ว่างเฉยๆ อย่างนี้ถ้าตายเวลานั้นไปนิพพาน

หนังสือ คำสอนหลวงพ่อวัดท่าซุง ๗๑ หน้า ๙๔

 

พระไตรปิฎก http://pratripitaka.com

 

คนมีบุญตายแล้วไปสบาย (หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

*****************

ขอบคุณที่มา https://www.youtube.com/@LuangEiad

 

"ทำความรู้จักกับ "ความตาย 3 ชนิด" ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนอยู่เลยกับโลก (เราแค่ตายสมมุติ) : หลวงปู่สรวง

ที่มา https://www.youtube.com/@LokuttaraDhamma

 

..เวลาหมดไป อย่างรวดเร็ว ทุกลมหายใจ ทุกวันคืน

วันๆหนึ่งผ่านไป

ทำงานให้มารกี่ส่วน ทำงานให้พระกี่ส่วน

ทำงานให้พระ แท้จริงก็ทำเพื่อตนและสรรพชีวิต

ผู้มีดวงตาปัญญาเปิด จะเห็นความจริง