เตรียมตัวให้พร้อม!มันกำลังมา แจ้งข่าวสารการชำระโลก

...

 

อาการนั้นเกิดขึ้นแล้วมีผลกับร่างกาย...สภาวะมีผลกับใจ

 

ถ้ามีอาการหนักอึ้งนั่นเป็นอาการที่เกิดจากการเพ่ง...จิตมันไปเพ่งแต่ตัวเราไม่รู้

ถ้าเกิดหนักอึ้งตรงไหนก็แค่รู้อาการนั้นอย่าไปสนใจใส่ใจ...มันอยากเกิดให้เกิดไป...ตัวเรามาอยู่กับคำภาวนาอย่างเดียวก็พอ..

 

จิกยิ้มรำพัน...

@ โอ้พ่พี้ยาไหนหันมายิ้มหน่อยสิ
ยิ้มสิยิ้มสิ อย่าให้ป้ายิ้มนี้รอเก้อ
พักต์สบแล้ววัยแจ้งแล้วใช่ไหมเออ
อย่าให้หลงร้อเก้อเปนแม่ไสยบัว

ป้าอายเขานะ เพื่อนมันว่าให้อาย
เปนนักบรรยายจักรวาลให้โงบะล้วง
มันเจ็บในทรวงเย็นย่ำค่ำกรำสรวญ



โอ้ย พัน มั่วแระ ซาร่า...!!!!

 

เขียนแบบสัญญา.คาวมจำ
กับเขียนแบบปัญญา.คาวมรู้จริง
คล้ายกันยิ่งนัก.
แต่ต่างกันลิบลับ.
สุดจะพรรณา

 

มันไม่ใช่ระรานแต่มันเป็นการปราบทิฐฐิคนอื่นในแนวของเรา

เราก็อยากออกอยู่เหมือนกัน...ใครให้เราออกได้เราจะขอบคุณมากเลย...เราอยากอยู่กับตัวเองใช้ชีวิตในแบบของเรา..

 

สัญญา.คาวมจำ.แยกคาวมจริงไม่ออก.
แต่ปัญญา.แยกสัญญาออก.
ว่าอันไหนสัญญา.
อันไหนปัญญา.คือรู้จริง.

 

ความรู้จากตำรากับความรู้จากการปฏิบัติมันเหมือนกัน...แต่รสที่ได้มันต่างกัน...ความลึกซึ้งพิศดารนั้นมีอยู่

 

เห็นที่คุยกันในห้องอภิญญา...นั่นยังไม่มีใครถึงจริงๆสักคน

แต่ก็ดีแล้วที่มีการถกปัญหาธรรมกัน..

 

ฟ้าเบื้องบนให้เข้ามาตอบคำถามท่านนั่นแหละ...เท่านี้คงพอได้แนวทางปฏิบัติแล้วล่ะนะ

 

ลึกซึ้งพิศดาร.
จนกลายเป็น
วิปลาส..
ไปเลย...
วิปลาส.
ไปแล้ว...

 

รสของธรรมต้องเข้าไปสัมผัสเอง...คนบ้าดีๆนี่เองแหละ..

แต่บ้าไม่อยากเกิด...บ้าไม่อยากได้ไม่อยากมี..

มันทราบชัดที่ใจตนนี้แหละ..

 

คนพูดไม่รู้.
คนรู้ไม่พูด.
คนพูดไม่รู้.คือ.
รู้ไม่จริง.
แต่พูดไปทั่วแบบมั่วๆ.
ไม่รู้ว่าเวลาไหน.
สมควรพูด.พูดก็พูดแบบผิดๆถูกๆ
คนรู้ไม่พูด.คือ.
รู้ว่าเวลาไหนควรพูด.
เวลาไหนไม่ควรพูด.
พูดเท่าที่จำเป็น.
ไม่พูดแบบมั่วๆ.สิ่งที่พูด.
ล้วนเป็นคาวมจริงทั้งสิ้น.

 

ทุกอย่างแค่มายา...อย่าเอามาใส่ใจสิ

การฝึกใจตนนั้นแลเป็นสิ่งสำคัญ...การรู้วิญญาณนั้นแลเป็นสิ่งสำคัญ..

การเห็นวิญญาณเพื่อไม่ให้วิญญาณมาข้องเกี่ยวกับใจนั้นแลเป็นสิ่งสำคัญ..

 

การกระทบกับสิ่งที่มากระทบ...สังเกตุอาการนั้นดูสิ...เมื่อมีคนชมคนสรรเสริญก็ฟู...เมื่อมีคนนินทาก็หดหู่

นี่แหละตัววิญญาณมันมีอาการเช่นนี้แหละ...อย่าให้มันฟู อย่าให้มันห่อเหี่ยว..

 

ไปโยนหินลงน้ำดูนะ..แล้วพิจารณาให้เห็นธรรมจากหินที่เคลื่อนออกจากมือ..

เมื่อหินกระทบน้ำนั่นแหละคือ
ผัสสะ...แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาคือเสียงดังจุ๋ม..

จุ๋มแรกนั้นแหละคือธรรมารมณ์...คลื่นที่กระเพื่อมนั้นแหละคือวิญญาณ..มันเกิดขึ้นแปรปรวนแล้วดับไป...ไล่หลังกันมาไม่หยุด

น้ำที่นิ่งอยู่ตอนแรกนั้นแหละเปรียบได้กับใจเรา..

 

#มังสามเกียด

 

ผัสสะตั้งแต่.
คิดจะไปยิบหินแล้ว.
ยังไม่รู้สึกตัวอีก.

 

เราก็เป็นแบบนี้แหละ..บ้าๆบอๆ..กวนมากวนกลับ..ดีมาดีกลับ..แรงมาก็เอาความรู้ที่มีในตนนี่แหละแรงกลับ

เราบ้าเรามุทะลุ เราบ้าดีเดือด...เรื่องการปฏิบัติก็ตายเป็นตายไม่เคยนึกเสียดายชีวิต

การทำความดีของเราก็เพื่อประโยชน์คนอื่น..เราไม่เอาหรอกดี..เราไม่เอาหรอกธรรม...เราไม่เอาอะไรทั้งนั้น..