ลักษณะ ความรู้ขั้นโลกุตระ..ที่ควรสังเกตุ

แค่ผมได้เห็นข้อความว่า "ทำจิตให้ตั้งมั่น เพื่อให้เห็นสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นจริง" ก็รู้ว่าท่านมีสัมมาทิฐิ เห็นทางตรงที่จะไปแล้ว ก็กะจะไม่ตอบอะไรอีก แต่ก็ไปตามเหตุปัจจัยนะท่าน ที่ลากกระทู้มายาว ยังไงล่วงเกินอะไรไปก็ขออภัยด้วยเช่นกันท่าน

 

เพราะเหตุนี้ต่างหาก..

เพราะต้องการให้ลบ เค้าเลย ย้ายให้เลย..

โยม โสดา จานลาย สติค้างเติ่ง ไม่สำคัญขนาดนั้น

 

ถึงแม้ว่าจะกอดคอกันลงมาคุยกัน
อยู่
ในหลุม ถ้าเห็นทุกอย่างเป็นอนัตตา
ก็พ้นทุกข์สิ้นเชิงได้นะฮับ

 

ผมว่าจิตเกิดแล้วไม่รู้ว่าจิตเกิดนี่แหละตัวดีเลย อย่างปรากฏการณ์อะไรเกิดขึ้น ถ้าจิตไม่เกิดนะมันก็ปรากฏการณ์ธรรมดาๆ แต่ถ้าไม่ทัน ไปยินดียินร้ายเข้า เรื่องก็จะยาว

ถ้าไปทางยินดีก็อาจจะ โอ้โห! เหลือเชื่อไปหมด ยึดเลย ประทับใจเลย นี่จิตเกิดไม่รู้ตัวอย่างหนึ่ง เม้าท์ไปทั่ว

หรือไม่ก็ ถ้าไปทางยินร้าย มันเป็นทุกข์มันบีบคั้นก็ดิ้นแก้หาทางออก หาสูตรสำเร็จต่างๆ ทฤษฎีโน่นนี่นั่น เหตุผลโน่นนี่นั่นมาแก้ อันนี้เป็นเรื่องปกติเหมือนกัน

ตอนจิตเกิดๆมันเป็นไปได้ทั่ว ออกอาละวาดแสดงอาการ แสดงกล้ามไปทั่วแบบไม่รู้ตัวเลย พอจิตหายเกิดนะ โอ..เราทำลงไปได้ยังไง มันคิดได้ ความคิดตอนจิตเกิดๆนี่มีแต่ดิ้นรนผลักไสหนีทุกข์ ความคิดตอนจิตไม่เกิดคือเห็นความจริง ต่างกันตรงนี้เองครับ

ดังนั้นน่าจะมาเน้นที่รู้ทันว่าจิตเกิดหรือไม่เกิดอยู่ ถ้าเกิดอย่าพึ่งเชื่อที่มันคิด มันต้องแยกตรงนี้ให้ออกก่อนเหมือนกัน อนัตตาก็ยังมีอนัตตาตอนจิตเกิดกับอนัตตาตอนจิตไม่เกิด ก็เห็นต่างกันเหมือนกัน

 

ที่เราแสดงอาการเพราะเราโดนอุปทานลากไปอีกแล้ว ใช่ไหมครับคุณTboon
เหมือนร่องรอย เสพอาการที่คุ้นเคย

 

เวลาโต้แย้งทางธรรมกัน
เราจะไม่ต้องเที่ยวชี้ว่า
นี่เธอ"นั่นจิตเธอเกิดแล้ว อุปทานเกิดแล้วนะ เธอตามไม่ทันล่ะซิ หัดดูบ่อยๆนะ"

เพราะขณะที่"ผู้ชี้"เอานิ้วจิ้มลงไปที่แป้นพิมพ์ ย่อมไม่พ้น "การปรุงแต่งในจิตตน" เช่นเดียวกัน ย่อมถูกอุปทานลากไป

เปรียบเหมือน "หญิงเปลือย ร้องทักคนอื่น ว่า !!! นี่เธอวันนี้ลืม ใส่นาฬิกามาหรือเปล่า เพราะฉันสังเกตุได้" หญิงเปลือยย่อมไม่รู้ว่า แม้ตนก็เปลือยเปล่า

อย่างการสนทนาธรรมนี้ หาข้อสรุปในมรรควิธี "การกระจายผัสสะ" คือการอธิบายให้เห็น "ข้อดีเสีย" ในมรรควิธีนั้นๆ การหยิบเหตุผลเพื่อมาอธิบาย ให้ คู่สนทนาได้เห็นข้อดีย่อมต้องเกิดขึ้นแน่นอน เพราะเป็นการถกข้อดีเสียกัน....
ไม่มีใครที่ขณะถกมรรควิธี แล้วเที่ยวชี้ ขณะถกกันว่า "นี่เธอเห็นจิตตนไหม" ผู้ชี้จะกลายเป็นหญิงเปลือยไป

ในข้อจิตวางสภาวะธรรมที่เคยเกิดหรือไม่? เป็นเรื่องที่ของบุคคล ย่อมไม่ใช่วิสัยของผู้อื่นจะรู้ได้ ... การเห็นแต่อาการตรงหน้า ย่อม ไม่รู้ว่าด้วยเหตุปัจจัยใดจึงเกิดสิ่งนั้นขึ้น.... การพิมพ์ไปในวันนั้น ย่อม เป็นปัจจัยให้เกิดการพูดคุยในวันนี้ ถ้า"ผู้เที่ยวชี้" ได้รู้ว่าธรรมชาติทุกอย่างย่อมเป็นไปตามปัจจัย... แล้วจะนิ่ง หาคำตอบว่า "สภาวะธรรมนั้นจริงหรือไม่"
ด้วยการพิสูจน์ด้วยตนเอง และจะนิ่งอีกเพราะสำเนียกตนว่า "เมื่อเราไม่เกิดสภาวะธรรมนั้นขึ้นกับตน เราควรนิ่งไว้ เกินวิสัยจะชี้จิตผู้อื่น ไม่ไปเดาเหตุผลว่าทำไมเค้าถึงบอกสภาวะนั้นออกมา ควรนิ่ง แล้วทำให้เกิดในตัวเองก่อนจะดีกว่า"

ถ้าหากมีไหวพริบ พ้นจากอคติในใจตนว่า "มรรควิธีกระจายผัสสะนี้ผิด" จะเอ๊ะใจ !!! แล้วสังเกตุเห็นว่า ทำไมผู้แจงเห็น เหตุของทุกข์ เห็นทุกข์ เห็นทางดับ เห็นวงจรปฏิจฯ เกิดจากการวิเคราะห์ในตำรามาบอกหรือเปล่า? หรือเห็นด้วยปัญญาในตนของผู้แจง... ก็เชื่อว่าแม้หาในกูเกิ้ล ก็แทบจะไม่มี หรือไม่มีเลยในการแจงมรรควิธีนี้ ว่าตัดตรง ไหนเพราะอะไร ดีอย่างไร?

ข้อนี้ก็เกินวิสัยของคู่สนทนาที่จะเดาจิตคู่สนทนาว่า เกิดการวิเคราะห์เพราะท่องจำมา หรือ เกิดจากปัญญาเห็นของดีในมรรควิธีนั้นๆ

 

ใช่ครับ ผมก็เป็นบ่อยๆ 55

 

ผมก็เป็นครับ ผมก็ยังจมในความเราอยู่เหมือนกัน

 

"การชี้จิตผู้อื่น" ไม่ต่างจากการ "ชูคอขึ้น" ขณะสนทนา ย่อมยกตนขึ้น เป็นผู้เห็นจิตผู้อื่นว่ามีอุปทาน แต่ไม่ทันย้อนกลับดูจิตตน ว่าอุปทานลากไปแล้วเช่นเดียวกัน

การเกิดอุปทานในจิต ถ้าวันๆเปรียบเล่นๆ สมมุติว่า 1,000,000 ขณะจิต จะโดนอุปทานกินไปแล้ว มากกว่า 999,000 ขณะแน่นอน จึงขอให้ขณะพิมพ์สนทนาธรรมก็ยกไว้มันส่วนน้อย ไว้ทำอุปทานในชีวิตประจำวันจริงอีก 999,000 ขณะจะดีกว่า

 

ตามความเข้าใจผม เรื่องจิตเกิดนี่เป็นจุดเกิดเหตุของทั้งหมดเลยนะ ถ้าจิตไม่เกิดซะอย่างเดียว มันก็ไม่เป็นเรื่องเป็นราวอะไร ก็ตามเหตุตามปัจจัยปกติ เป็นเรื่องธรรมดาๆไปนี่เอง ก็เอามาใช้เตือนตัวเองแบบนี้

โหยเรื่อง โลดโผนอะไรนี่ผมก็เจอมาเยอะละ จิตนี่โลดโผนมาก ถ้าเราจะให้ทันเขาจริงๆ มีทางเดียว หาจิตปกติให้เจอก่อน รู้จิตปกติเป็นยังไงก่อน จิตปกติก็คือจิตที่ยังไม่ทันเกิดอาการ ยังไม่ทันหลงอารมณ์อะไร คือจิตที่เห็นตามความเป็นจริงจริงๆ แบบไม่หลงเอาอคติความใดๆเข้ามาปนเลย

ทีนี้มันจะคอยมีคลื่นแทรกเข้ามาๆเรื่อยๆ เราก็ต้องมาคอยสังเกตทำความเข้าใจไป มันจะละเอียดขึ้นๆ จากรู้ทันกิเลสหยาบๆ ก็จะค่อยๆรู้ทันกิเลสที่มันละเอียดขึ้น ก็เริ่มมาจากการแยกได้ว่านี้จิตปกติ นี้จิตเกิดแล้ว สติจะเป็นตัวบอกตัวเตือนเรา

 

ธรรมใด ที่ทำให้คุณซีโร่ บรรลุธรรมครับ ข้าน้อยใคร่อยากทราบได้ไหม
จิ๊ดเดียวก็ได้

 

จิตเกิดก็คือทุกข์เกิด ทุกข์ทางกายไม่ต้องพูดถึงมีมาตั้งแต่เกิดแล้ว ทุกข์ทางใจ ทุกข์อุปาทาน พวกนี้คืออาการจิตเกิดทั้งนั้น ถ้าจิตไม่เกิด ทุกข์พวกนี้ก็จะไม่มี

ผมพยายามพิจารณาถึงความตายว่าจะตายยังไงถึงพอปลอดภัย กะว่าจะซ้อมตายเอาไว้ กำลังพะวงหาวิธีวางใจอยู่ ก็มาเห็นความดับของทุกข์ที่ใจนี่แหละ ต่อหน้าต่อตาเลย พอจิตไม่เกิด ทุกข์ที่ว่าก็หายไปหมดสิ้น แบบไม่ต้องไปทำอะไรด้วยซ้ำแค่จิตไม่เกิด ทุกข์ก็ไม่เกิดแล้ว เห็นไปถึงว่าจะได้ไปเกิดอีกหรือไม่ไปเกิดอีกก็อยุ่ที่ตรงนี้เองครับ ผมไม่ได้เสนอวิธีการ แค่เล่าให้ฟังเฉยๆครับ

 

ทำไมคนชอบคิดว่าตัดตรงนั้นตรงนี้ได้กันนะ ผัสสะะกระทบ ฉันตัดได้เวทนาฉันไม่เกิด อะไรงี้ มันเกิดไปครบวงภพชาติเรียบร้อยแล้ว
หรือตากระทบรูปที่ชอบใจ หยุดการปรุงแต่งได้ วิญญาณไม่เกิดตัณหาไม่มี...ผมว่ามันมีครบแหละงั่นพระท่านจะพูดหรอว่า โกรธมี แต่ไม่เอา

 

ความจริงคือ "การไม่รู้ว่าเหตุอะไรจึงเกิดสิ่งนั้นขึ้น" แค่นั้น สิ่งที่เห็น จึงเป็นเพียงการ คาดเดาจิตของผู้อื่น ว่าสภาวะจิตเค้าแบบไหนอย่างไร...

ถ้าตัดสินได้ด้วยอาการที่เห็นตรงหน้า เมื่อเห็น"หลวงตามหาบัว"กล่าวถึงมรรคผล "ผู้ชี้จิตผู้อื่น" จะกล้าบอกว่า นั้นจิตเกิดแล้ว อุปทานลากไปแล้วไหม ... เมื่อผู้ชี้จิตคนอื่น ไม่รู้เหตุปัจจัย ควรนิ่งไว้

 

ตอนที่พิมพ์โพสต์นี่คุณว่าคุณจิตเกิดไหม

 

ผมถามพี่ข้อหนึ่งครับ จิตเกิดเพราะมีปัจจัยใช่หรือไม่ครับ

 

ผมมองว่าพี่จิ้งจก นี่เป็นคนที่ฉลาดมากนะครับ มองขาด

 

ถ้าท่านเป็นผู้ชี้จิตผู้อื่นได้ ผู้ชี้ย่อมรู้ผู้ถูกชี้

 

ขาดอะไรไปอะครับ

 

ใช่ครับ