นิมิต - กรรมฐาน

***#รักพระนิพพาน #แต่ทำสมาธิไม่ดี #ไปนิพพานได้ไหม? ***

ผู้ถาม : กราบเท้าหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง ลูกรักพระนิพพานมาก ก่อนนอนชอบภาวนาว่า “ นิพพานัง ปรมัง สุขัง” แต่ทำสมาธิไม่ดีเลย อย่างนี้ลูกจะไปนิพพานได้ไหมคะ ?

หลวงพ่อ : คำว่า “ สมาธิ ” นี่มันจำเป็น แต่คนถามไม่รู้จักตัวสมาธิ ไอ้ตัวสมาธิเขาแปลว่าตามนึกถึง ถ้านึกถึงนิพพานเขาเรียกว่า “ อุปสมานุสสติกรรมฐาน ” ทีนี้ถ้านึกถึงพระนิพพานอย่างเดียว เรารักพระนิพพาน ภาวนาว่า " นิพานัง ปรมัง สุขัง" บ้าง “นิพพานสุขัง” บ้าง “ นิพพานัง สุขัง ” บ้าง แต่ว่าก็ต้องดูอารมณ์ใจ ฝึกไว้อีกส่วนหนึ่ง

คนที่จะไปนิพพานได้ต้องไม่ห่วงร่างกาย อันนี้ต้องฝึกไว้ด้วยนะ ต้องฝึกไว้ว่า ขึ้นชื่อว่าร่างกายมันเป็นสภาพของความทุกข์ ที่เรามีความทุกข์เกิดขึ้นทุกอย่าง

๑. ความหิว ถ้าเราไม่มีร่างกายมันก็ไม่หิว มันหิวเพราะมีร่างกาย
๒. หนาวเกินไป ร้อนเกินไป ก็เพราะร่างกาย
๓. ป่วยไข้ไม่สบายก็เพราะร่างกาย
๔. ต้องมีงานหนักก็เพราะร่างกาย
๕. การพลัดพรากจากของรักของชอบใจ ก็เพราะมีร่างกาย
๖. ความตายมาถึงก็เพราะร่างกาย ก็ใช้ปัญญาทบทวนไปว่า คนระดับชั้นไหนบ้างที่มีร่างกายไม่ทุกข์ ถ้าเราจะเกิดอีกกี่ชาติ ถ้าเรามีร่างกายอย่างนี้มันก็ทุกข์อย่างนี้ แล้วขึ้นชื่อว่ามีร่างกาย มีขันธ์ ๕ แบบนี้เราจะไม่มีกับมันอีก เราต้องการจุดเดียวคือ “ นิพพาน ” ทำใจแน่นอนแล้ว ภาวนาว่า “ นิพพานัง ปรมัง สุขัง ” ก็ได้ “ นิพพานัง สุขัง ” ก็ได้ ต้องคิดอย่างนี้ก่อนแล้วภาวนา คิดแล้วก็ภวานาต่อไป อย่างนี้ใช้ได้

ถ้าเป็นอย่างนี้เวลาใกล้จะตายจริง ๆ อารมณ์จิตที่เราพิจารณามันจะมารวมตัว มันจะมีความรู้สึกเบื่อหน่ายในร่างกาย และวางเฉยในร่างกาย จะมีความรู้สึกว่า การตายมีความสุขกว่า อย่างนี้ก็ไปนิพพาน

ผู้ถาม : แล้วภาวนาอย่างนี้ล่ะค่ะ มีอยู่คืนหนึ่งพิจารณาความไม่เที่ยง เลยฝันว่ามีคนจะมาเอาลูกไป ลูกหนีแทบแย่ตื่นแล้วยังมีความรู้สึกว่าเหมือนมีคนจะมาเอาเราไปจริง ๆ ทำไมภาวนาแล้วเกิดเป็นอย่างนี้เจ้าค่ะ?

หลวงพ่อ : นี่เเสดงว่ายังไปนิพพานไม่ได้แหง ๆ เพียงแค่เขาลองเขาต้องทดสอบ เทวดาเขาต้องทดสอบว่าเรามั่นคงพอไหม จะเอาไปหมายจะให้ตาย ความจริงบุคคลที่จะเข้าถึงพระนิพพาน เขามีความรู้สึกว่า ถ้าร่างกายตายเมื่อไรเขามีความสุข เขาไม่ห่วงร่างกายนะ มันต่างกันเยอะ!

++++++++++++++++++++++++++
จากหนังสือ หลวงพ่อตอบปัญหาธรรม
หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

 

วิปัสสนาญาณ
***********
…“เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผุดผ่อง ไม่มีกิเลสเพียงดังเนิน ปราศจากความเศร้าหมอง อ่อน เหมาะแก่การใช้งาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ภิกษุนั้นน้อมจิตไปเพื่อญาณทัสสนะ รู้ชัดอย่างนี้ว่า ‘กายของเรานี้คุมกันเป็นรูปร่าง ประกอบขึ้นจากมหาภูตรูป ๔ เกิดจากบิดามารดา เจริญวัยเพราะข้าวสุกและขนมสด ไม่เที่ยงแท้ ต้องอบ ต้องนวดเฟ้น มีอันแตกกระจัดกระจายไปเป็นธรรมดา วิญญาณของเราอาศัยและเนื่องอยู่ในกายนี้’
…ฯลฯ...

ข้อความบางตอนใน สุภสูตร ว่าด้วยสุภมาณพ
ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค พระไตรปิฎกเล่มที่ ๙
http://www.84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=9&siri=10

 

แค่คิดเพียงคืนละ 10 นาที ก็ไปนิพพานได้
พระพุทธกัสสปฝากมาเตือนบริษัท

สมเด็จพระพุทธกัสสป ทรงตรัสกับหลวงพ่อว่า
" เมื่อวานนี้ คุณบันทึกเสียง บอกถึงความดีของบรรดาลูกศิษย์ลูกหา และลูกหลานทั้งหลายที่เขาทำกันมา แต่ละคนมีวิมาน นี่คุณยังพูดไม่ครบถ้วนนะ คุณต้องบอกเขาชิ บอกเขาว่า คนที่เป็นบริษัท ของคุณน่ะ เขามีวิมานชั้นแก้ว๗ ประการด้วยกันทุกคนแล้ว เป็นอย่างต่ำ ถึงแม้ว่าใครเขาจะทำบุญมากก็ตาม ใครเขาจะทำบุญน้อยก...็ตาม แต่ที่ทำ ทำไปด้วยศรัทธาแท้ ไม่ใช่จำใจทำนะคำว่า บริษัทของคุณน่ะหมายความว่า ที่เขามีความเลื่อมใสในคุณจริงๆ มีความเลื่อมใสในการที่คุณนำเอาพระธรรมคำสั่งสอนมาบอกเขา แล้วก็แนะนำเขาให้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ แล้วเขามีความเลื่อมใสจริงๆอย่างนี้เรียกกันว่า บริษัท
บริษัท แท้ๆ ที่มีความมั่นใจในตัวคุณจริงๆ เขามีวิมานแก้ว ๗ ประการกันหมดแล้ว เป็นวิมานอันดับ ๒ สำหรับวิมานอันดับ ๑ นั้นมันเป็นวิมานแก้ว ๙ ประการ ที่นี้ก็มาว่ากันถึงความผ่องใสของวิมาน ความผ่องใสของวิมานย่อมแตกต่างกันด้วยอำนาจบุญบารมี คือกำลังของใจ แต่ก็ควรจะบอกเขาว่าวิมานแต่ละวิมานก็มีความสวยสด ความน่ารื่นรมย์ทั้งนั้น เขตวิมานแต่ละวิมาน บริเวณนะกว้างขวางไพศาล มีที่อยู่เป็นสุขสบาย มีความเลื่อมสวยสอาดวิจิตรตระการตานี่ก็เรียกว่า ความงามของแต่ละวิมานนะ พรรณากันไม่ถูก"
นี่ความจริงมันเป็นอย่างนั้นนะ ความจริงเป็นอย่างนั้น ฉันไปเห็นมาแล้วก็เห็นตามนั้น แต่ฉันไม่ได้บอก สมเด็จพระพุทธกัสสป ท่านให้บอกท่านตรัสอีกว่า
" เธอกลับลงไปบันทืกเสียงเอาไว้นะ บอกว่าตถาคตบอกอย่างนี้ ให้ลูกหลานของเธอทุกคน หรือบริษัทของเธอทุกคน เขาตั้งใจไว้อย่างฉันพูดนะ การจะไปสวรรค์ก็ดีไปพรหมโลกก็ดี ไปนิพพานก็ดี เป็นของง่าย ไม่ใช่ของยาก. ไม่ใช่ยากอย่างที่นักปราชญในโลกเขาพูดกันเวลานี้เวลานี้บรรดานักปราชญ์ทั้งหลายนิยมความยาก สิ่งไหนก็ตามที่ยากเขาถึอว่ามันดี เป็นแบบฉบับที่ถูกต้อง แต่ฉันเห็นว่านั่นไม่ถูก ถ้าตามคติของฉัน ฉันว่าไม่ถูก เพราะสอนคนหรือพูดให้คนเข้าใจง่ายนั้นดี และวิทีปฏิบัติเพื่อผลที่จะพึงได้ให้ง่ายที่สุดนั่นแหละดี เรียกว่าทางง่ายที่สุดและได้มากที่สุด อันนี้ดีกว่า ดีกว่าหาวีธีการที่สอนให้มันยากที่สุดแล้วได้ผลน้อยที่สุด อย่างนี้ไม่ดี ไม่ใช่ความประสงค์ของฉัน

(((องค์สมเด็จเรียกชื่อหลวงพ่อฤาษีลิงดำ “ชื่อสมัยหลวงพ่อเกิดเป็นพรหม”)))เตือนบริษัทและลูกหลานของเธออย่างนี้นะ ว่าให้ทุกคนรู้ตัวว่ามีวิมานอยู่บนสวรรชั้นกามาวจรแล้ว เมื่อเวลาเขาทำความชั่วมาก็ช่างเถิด. เวลาก่อนจะนอนให้นึกถึงความดีที่ทำไว้ ขื้นชื่อว่าความชั่วทั้งหลายปล่อยมันไป คิดนึกถึงแต่ความดี แล้วเอาใจนี่จับไว้ว่า นี่เรามีวิมานแก้ว ๗ ประการไว้บนสวรรค์ชั้นกามาวจรแล้ว เวลาเราจะตายเราจะไปอยู่วิมานนั้น ถ้าเวลาป่วยไข้ไม่สบายไม่ต้องเอาอะไรนึกถึงคุณพระรัตนตรัย คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์จะนึกถึงพระพุทธก็ได้ พระธรรมก็ได้ พระสงฆ์ก็ได้ สิ่งก่อสร้างก็ได้อย่างใดอยา่งหนื่งไว้ในใจ แล้วตั้งใจว่า เราจะไปอยู่วิมานของเราที่มีอยู่แล้ว ตั้งใจเพียงเท่านี้นะ เวลาเขาจะถึงสวรรค์ชั้นกามาวจรทันที

พวกจะไปพรหมโลก ก็เป็นของไม่ยากนะ(((องค์สมเด็จเรียกชื่อหลวงพ่อฤาษีลิงดำ “ชื่อสมัยหลวงพ่อเกิดเป็นพรหม”))) บอกเขานะว่าคนที่ต้องการไปพรหมโลกน่ะ คืนหนื่งให้สร้างความดี ๑๐ นาที ตอนกลางวันมันอาจจะเลว เอาดีกันตอนกลางคืน นั่งนับลมหายใจเข้าออกก็ตาม นั่งก็ได้ นอนก็ได้ เดินก็ได้ นับลมหายใจเข้าออกก็ได้หรือจะนึกถึงพระกรรมฐานกองใดกองหนื่งก็ได้ เพียง ๑๐ นาที ให้รู้ลมหายใจเข้าออกเท่านี้ก็พอ เวลาตายแล้วเป็นพรหมแน่

ที่นี้คนไหนต้องการไปพระนิพพาน ก็เป็นของไม่ยาก(((องค์สมเด็จเรียกชื่อหลวงพ่อฤาษีลิงดำ “ชื่อสมัยหลวงพ่อเกิดเป็นพรหม”))) ให้เขาคิดเห็นว่าโลกนี้ทั้งโลกไม่มีอะไรที่เราชอบ ไม่มีอะไรที่เรารัก เราไม่รักอะไร เราไม่ชอบอะไรในโลกนี้ แม้ร่างกายของเราเอง เราก็ไม่ชอบ ไม่รักเพราะมันเต็มไปด้วยความทุกข์ เต็มไปด้วยความทรมาน แล้วให้ใคร่ครวญหาความจริงในโลก จะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิตก็ตาม มันมีสภาพทรงตัวได้ตลอดกาลหรือเปล่าถ้ามันมีการเปลี่ยนแปลง มีการสลายตัว ก็ถือว่าโลกนี้ทั้งโลกหาความดีไม่ได้ แล้วก็หันมาคิดถึงกายของตัวเองนี่มันยังจะตายยังจะพัง เรายังจะปรารถนาอะไรภายนอกอีก เราไม่ต้องการเราจะไปนิพพาน เขาคิดเท่านั้นเพียงคืนละ ๑๐ นาที่นะ (((องค์สมเด็จเรียกชื่อหลวงพ่อฤาษีลิงดำ “ชื่อสมัยหลวงพ่อเกิดเป็นพรหม”)))นะลูกหลานของเธอทุกคนจะพ้นนรกหมด พ้นอบายภูมิ อย่างน้อยก็ไป กามาวจรสวรรค์ อย่างกลางก็ไป พรหมโลก อย่างดีก็ไป พระนิพพาน

 

อานาปานสติกรรมฐาน เข้าสู่ฌาณ 1- 4

 

นิมิตของหลวงปู่มั่นก่อนที่จะได้บรรลุธรรม

หลวงปู่มั่น “วิริยังค์เอ๋ย...มันแสนสาหัสสากรรจ์จริงๆ หนา เราได้ตรากตรำทำมา เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งเสียที่ในกลางป่าดงพงไพรโดยไม่รู้ ไม่เห็นอะไร มันสาหัสก็แสนสาหัส มันสากรรจ์ก็แสนจะสากรรจ์ แต่มันก็มีอะไรอยู่อย่างหนึ่งที่ทำให้เราต่อสู้ไม่เคยกลัว และก็ไม่ถอยให้แก่มันแม้แต่ก้าวเดียว ก็เป็นเหมือนกับธรรมะบันดาล คือค่ำคืนวันหนึ่งขณะที่เราได้หลับไปแล้ว แต่การหลับของเราในขณะนั้นก็เหมือนจะตื่น เพราะต้องกำหนดจิตให้มีสติไว้เสมอๆ”

องค์ท่านเล่าว่า “เราก็ฝันไปว่า เราเดินออกจากบ้านไปตามหนทางแล้ว ก็เข้าสู่ป่าที่รกชัฏมีทั้งหนามและไม้รกรุงรัง” ท่านก็เดินผ่านป่านั้นเรื่อยไป ก็ได้พบกับต้นชาดต้นหนึ่งที่ล้มตาย มีกิ่งก้านผุไปหมด ท่านก็ขึ้นบนขอนไม้ชาดที่ล้มนั้น ปรากฏว่าเป็นขอนไม้ที่ใหญ่โตมากทีเดียว แม้ท่านขึ้นไปบนขอนไม้ชาดแล้วจึงสังเกตดูก็รู้ว่าเป็นต้นชาดที่ตายสนิท ไม่มีทางจะงอกงามขึ้นมาได้อีก มองไปข้างหน้าเป็นท้องทุ่งเวิ้งว้าง ปลอดโปร่งกว่าทางที่ผ่านมา

ขณะนั้นปรากฏว่ามีม้าสีขาวตัวหนึ่งวิ่งมาจากทางไหนไม่ทราบ แล้วก็เข้ามาเทียบข้างขอนไม้ชาดที่ท่านกำลังยืนอยู่นั้น ท่านก็ขึ้นบนหลังม้าขาวนั้นทันที ม้าก็พาท่านวิ่งห้อเต็มเหยียดไปกลางทุ่ง พอสุดทุ่งก็พอดีพบตู้พระไตรปิฎกตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า ม้าก็ได้หยุดลงตรงนั้นพอดี แต่ท่านมิได้เปิดตู้พระไตรปิฎกนั้น ก็พอดีรู้สึกตัวตื่นขึ้นเสียก่อน

ครั้นเมื่อองค์ท่านตื่นขึ้นก็ได้ทบทวนตามเหตุการณ์ต่างๆ ที่ได้สุบินนิมิตนี้ เกิดความมั่นใจและทำนายนิมิตนั้นตามลำดับว่า

“ที่เราออกจากบ้านไปนั้น คือเราได้ออกจากความเป็นฆราวาส แต่ไปพบป่ารกชัฏ แสดงว่าเราได้เดินทางไปแต่ยังไม่ถูกทางจริงจึงต้องลำบากอย่างหนัก แต่การที่เราได้ขึ้นบนขอนไม้ชาดที่งอกอีกไม่ได้นั้น แสดงว่าเราอาจจะเป็นชาติสุดท้ายด้วยการแสวงหาธรรมในทางที่ถูกต้องต่อไป ทุ่งว่างเป็นทางที่จะปลอดโปร่งในการที่จะดำเนินการปฏิบัติที่ไม่มีความลำบากนัก การที่เราได้ขี่ม้าขาว หมายถึงการเดินไปสู่ความบริสุทธิ์อย่างรวดเร็ว การไปพบตู้พระไตรปิฎกแต่ไม่ได้เปิดดูตู้นั้น คือเราไม่ได้ถึงปฏิสัมภิทาญาณ ถ้าได้เปิดตู้นั้นดูก็คงแตกฉานกว่านี้ นี่เป็นเพียงพบตู้ก็ถึงเพียงปฏิสัมภิทานุศาสน์ มีการสอนผู้อื่นได้บ้างเท่านั้น”

โอวาทธรรมคำสอนของหลวงปู่มั้น ภูริทัตโต วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ.สกลนคร

เมตตาสอน องค์หลวงปู่วิริยังค์ สิรินธโร วัดธรรมมงคล กทม.

 

************************************************************************


"คนปฏิบัติกรรมฐานเขาเอาจริงเขาไม่ถามอย่างนี้หรอก"

ดร.ปริญญาถามแทนว่า กระผมได้ฝันเห็นหลวงพี่อนันต์ที่ศาลาวัดท่าซุง กระผมมีข้อข้องใจในฝันน่ะ จะเรียนถามหลวงพี่ว่า ในขณะนี้กระผมได้ฝึกปฏิบัติพระกรรมฐาน ไม่ทราบว่าจะฝึกปฏิบัติด้วยตัวเองตามหนังสือที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านได้เขียนไว้ พอจะได้หรือไม่ขอรับกระผม หลวงพี่ก็เมตตาตอบว่า ทำได้

กระผมก็เรียนถามต่อไปว่า กระผมจะทำได้ถึงจตุตถฌานหรือฌาน 4 ได้หรือเปล่าขอรับ หลวงพี่ก็เพ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง บอกว่าทำได้นะ พอบอกว่าทำได้เสร็จแล้วหลวงพี่ก็เนรมิตใหร่างกายของกระผมลอยขึ้นจากพื้นศาลา ลอยไปพร้อมกับหลวงพี่ จนเกือบติดหลังคาศาลา แล้วก็ลอยกลับมาสู่ที่เดิม

ท่านเจ้าคุณฯ บอกว่า ทำต่อหน้าคนไม่ได้ ต้องทำตอนกลางคืน (หัวเราะ)

ไปอ่านหนังสือที่หลวงพ่อแจกธุดงค์ มีเรื่อง หลวงปู่จง พยากรณ์หลวงพ่อเอาไว้ พยากรณ์หลวงพ่อ หลวงพ่อท่านก็มีความคิดเหมือนคล้ายๆเรานี่แหละ หลวงพ่อท่านก็มีความสงสัยเหมือนกันในการปฏิบัติธรรมนี่แหละว่า การปฏิบัตินี่จะมีมรรคมีผลเหมือนกันไหม

หลวงปู่จงก็ตอบคำเดียวไม่ต้องซักเลย ท่านบอก "คนปฏิบัติกรรมฐานเขาเอาจริงเขาไม่ถามอย่างนี้หรอก"

ดร.ปริญญาบอกว่า นี่ตอบเสร็จเลยเจ้าของจดหมายก็รับคำตอบไปด้วยแล้วกันนะ อุตส่าห์ไปสงเคราะห์ในฝันแล้วยังเขียนมาถามให้คนอื่นเขาได้รู้ไปอีก

ยกทรงบอกว่า ไม่งั้นก็จะไม่รู้ประวัติหลวงปู่จงกับหลวงพ่อ แล้วพอหลวงปู่จงตอบหลวงพ่อมีความรู้สึกเป็นอย่างไร มีเล่าต่อไหมครับ

ท่านเจ้าคุณฯ บอกว่า หลวงพ่อก็เหมือนคล้ายกับว่าคิดได้ ท่านก็บอกว่า "เออ หลวงปู่จงบอกว่า คนปฏิบัติเอาจริงเขาไม่ถามอย่างนี้กันหรอก คนที่กำลังใจอ่อนเท่านั้นถึง จะถามกัน" จะได้มั่นใจ คนที่กำลังใจเต็มเขาเอาจริงเอาจังกัน มรรคผลมันอยู่ในชาตินี้แหละ

อย่างนี้ก็เคยเหมือนกัน เหมือนกันเลย ตอบเหมือน หลวงปู่สี ตอบฉันเหมือนกัน
ถามอย่างนี้แหละ ถามคล้ายๆแบบนี้

สมัยก่อนไปกราบหลวงปู่สี (วัดถ้ำเขาบุญนาค อ.ตาคลี จ.นครสวรรค์)กัน หลวงปู่สีท่านเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ อยู่ตาคลีนะ ไปกราบท่าน ตอนนั้นยังกลัวหลวงพ่อจัดอยู่

ไปแอบๆถาม "หลวงปู่ครับ พวกผมจะมีมรรคมีผลไหมครับในชาตินี้"

หลวงปู่สีก็บอก "เออ ถ้ามันไม่ขี้เกียจมันได้กันทุกคนแหละ"

แหม แสดงว่าคล้ย ๆ กันเลยนะ

(ตอนนี้เป็นช่วงฤดูกาลเข้าพรรษา พระจะปฏิบัติอย่างไรถ้าโยมเขานิมนต์ไปนอกวัด)

กิจนิมนต์ในพรรษา

มีคนถามเรื่องกิจนิมนต์ในพรรษาไปที่อื่นได้ไหม

ท่านเจ้าคุณฯ ตอบว่า ถ้าเป็นกิจนิมนต์ก็ไปได้ 7 วัน เคยไปลาหลวงพ่อเหมือนกัน(ลาไปกิจนิมนต์)

ท่านบอกว่า "กิจนิมนต์ไปได้ 7 วัน ไปบ้านนี้บ้านเดียว พรุ่งนี้ไปอีกบ้านหนึ่ง ในช่วงระหว่างทางเขามีกิจนิมนต์ที่ไหนก็ไปที่นั่น ที่เหลือแกอย่าไปเที่ยวนะ ผิดพระวินัย"

หมายความว่า กิจนิมนต์เสร็จแล้วก็ต้องรีบกลับวัด ไม่ใช่เขานิมนต์ไป 1 วันเหลืออีก 6 วันก็ไปเที่ยวตะลอนๆ

***ได้รับความรู้ทั้งพระทั้งโยมแล้วนะ แต่ก็มีพระบางองค์ พอโยมนิมนต์ครบ 7 วันแล้ว ก็มีโยมมานิมนต์ต่อ พระก็ไปต่ออีก โดยอ้างว่าโยมนิมนต์ อย่างนี้หลวงพ่อบอกว่า ไม่ได้ ต้องกลับวัดก่อน***

(จากคอลัมภ์ "ท่านเจ้าคุณฯสนทนา" ธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 474 เดือนกันยายน 2563 หน้า 13-14)

 

https://palungjit.org/threads/เจริญพุทธานุสสติ-ให้ถึงสมาบัติแปด.731941/#post-11346790

 

เรื่อง ทรงความดีเต็มระดับ

"การที่จะทรงความดีเต็มระดับตามที่กล่าวมาให้ครบถ้วน ให้ปฏิบัติดังนี้

๑. คิดถึงความตายไว้ในขณะที่สมควร เมื่อตื่นขึ้นใหม่ๆ อารมณ์ใจยังเป็นสุข ก่อนที่จะเจริญภาวนาอย่างอื่น ให้คิดถึงความตายก่อน คิดว่าความตายอาจจะเข้ามาถึงเราในวันนี้ก็ได้ จะตายเมื่อไรก็ตามเราไม่ขอลงอบายภูมิ ที่เราจะไปคืออย่างต่ำไปสวรรค์ อย่างกลางไปพรหม ถ้าไม่เกินวิสัยแล้วขอไปนิพพานแห่งเดียว คิดว่าไปนิพพานเป็นที่พอใจที่สุดของเรา

๒. คิดต่อไปว่าเมื่อความตายจะเข้ามาถึงเราจะเป็นเวลาใดก็ตาม เราขอยึดพระพุทธเจ้า พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งตลอดชีวิต คือไม่สงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า ยอมเคารพด้วยศรัทธาคือความเชื่อถือในพระองค์ ขอปฏิบัติตามคำสอนคือกรรมบท ๑๐ประการโดยเคร่งครัด ถ้าความตายเข้ามาถึงเมื่อไรขอไปนิพพานแห่งเดียว"

คำสอน หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง