เห็นเรื่องราวคนอื่นเป็นภาพในหัวเราเอง

พึ่งจะลองเข้ามาเป็นสมาชิกครั้งแรก เพราะอยากทราบในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวผมขอผู้มีประสบการ์หรือผู้รู้แนะนำด้วยครับ
เรื่องมีอยู่ว่าส่วนตัวผมเป็นคนนั่งสมาธิอยู่แล้วแต่ก็ได้ความสงบและเรื่องสติที่นำมาใช้จริงในชีวิตได้ผลพอสมควรเพระายังทำไม่สม่ำเสนอครับ แต่เรื่องแปลกอยู่ที่ว่าเวลาเราคุยกับใครบางคน ไม่เป็นทุกคนนะครับ
เราจะเห็นเรื่องราวของเขาในหัวของเรา เป็นบ่อยมากครับ 1 ปี ก็ประมาณ 10กว่าครั้ง และเราสามารถผูกเรื่องราวคุยกับเขาได้ไปเรื่อยๆ ทำให้ผมประหลาดใจตัวเอง รวมทั้งคู่สนทนาเราก็แปลกใจด้วย ส่วนมากเป็นเรื่องสำคัญ ความลับ หรือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เขาเคารพอยู่ มันจะเกิดขึ้นเป็นภาพครับเกิดแว๊บเดียว แต่เราจะรู้สึกอยากพูดออกไป(เมื่อเริ่มสนิทแล้วผมกลัวว่าเราเพี้ยน)อาจด้วยความอยากรู้จากตัวเราด้วยว่า มันคืออะไร แต่แปลกรู้แต่เรื่องคนอื่นตัวเราเองไม่ยักะรู้ครับ
ล่าสุดไปรู้เรื่องของรุ่นน้องทั้งๆที่แค่เขาโทรมาหาเอง แค่เขาโทรมาบอกว่าแฟนเขาเสียแค่นั้นเองครับ ภาพมันก็เกิดขึ้นในหัวไวมาก เป็นภาพคน นอนเสียชีวิตข้างมอเตอร์ไซค์ แต่ยิ่งกว่านั้นความรู้สึกผมก็ตอบรุ่นน้องคนนั้นอีกว่า มันไม่น่าจะเป็นอุบัติเหตุ มันน่าจะเป็นการฆาตกรรม ซึ่งมันออโต้เลยครับเหมือนคนพูดไม่คิดเลย ซึ่งมันก็ตรงหมด ทำให้ผมสงสัยตัวเองมากมีใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้างครับ มันคืออะไรอะครับผมไม่กลัวนะครับแต่มันน่าส่งสัยเพระามันเป็นมากขึ้น เพียงแต่เราไม่พูดเท่านั้นเอง

 

เป็น นิมิตประเภทนึงนะครับ ถ้าคุณพิิแพงได้คุณจะได้กสินทันทีเลยเนี่ย

คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน ----> หน้า 19 โดย หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ

นิมิต

นิมิต แปลว่า เครื่องหมาย คือรูปเป็นเครื่องกำหนดจิต จับเป็นอารมณ์ นิมิต
นี้ส่วนใหญ่เป็นเครื่องหมายของ กสิณ แต่ทว่ากรรมฐานหมวดอื่นๆ ก็มีเหมือนกัน เช่น
อสุภกรรมฐานก็มีรูปอสุภเป็นนิมิต อาหาเรปฏิกูลสัญญา ก็มีรูปอาหารเป็นนิมิต
อย่างนี้เป็นต้น รวมความว่า นิมิตนั้นแยกออกเป็นสองอย่าง คือ นิมิตที่เป็นเครื่อง
หมายกำหนดจิต เป็นนิมิตจำเป็นที่นักปฏิบัติจำเป็นต้องกำหนดอย่างหนึ่ง นิมิตเลื่อน-
ลอยเป็นนิมิตตัดรอนความดีที่นักปฏิบัติควรละประการหนึ่ง จะขออธิบายในนิมิต
ทั้งสองพอเข้าใจไว้ดังต่อไปนี้

นิมิตจำเป็นต้องรักษา
นิมิตที่จำเป็นต้องรักษาคือ กรรมฐานหมวดใดที่มีนิมิตเป็นอารมณ์ เช่น กสิณ
เป็นต้น เมื่อเริ่มปฏิบัติในกรรมฐานกองนั้น ท่านให้ถือนิมิตอะไรเป็นสำคัญต้องรักษานิมิต
นั้นให้มั่นคง คือกำหนดจดจำภาพนั้นให้ติดใจ จะกำหนดรู้เมื่อไรให้เห็นได้ชัดเจนแจ่มใส
ตามสภาพเดิมที่กำหนดจดจำไว้อย่างนี้ท่านเรียกว่า "บริกรรมนิมิต" จัดเป็นสมาธิได้ใน
สมาธิเล็กน้อยที่เรียกว่า "ขณิกสมาธิ"
นิมิตใดที่ท่านนักปฏิบัติเพ่งกำหนดจดจำไว้ มีความชำนาญมากขึ้น จนภาพ
นิมิตนั้นชัดเจนแจ่มใส สามารถบังคับให้สูง ต่ำ ใหญ่ เล็ก ได้ตามความประสงค์ แล้วต่อไป
นิมิตนั้นค่อยเปลี่ยนสี จากสีเดิมไปทีละน้อย ๆ จนกลายเป็นสีใสสะอาด อย่างนี้ท่านเรียกว่า
" อุคคหนิมิต " ถ้าเรียกเป็นสมาธิก็เรียกว่า " อุปจารสมาธิ " ถ้าเรียกเป็นฌานก็เรียกว่า
" อุปจารฌาน "
นิมิตใดที่นักปฏิบัติเพ่งพิจารณากำหนดอยู่จนติดตาติดใจ จนนิมิตนั้นกลาย
จากสีเดิม มีสีขาวใสสวยสดงดงาม มีประกายคล้ายดาวประกายพรึก อารมณ์จิตแนบสนิท
ไม่เคลื่อนไหว ลมหายใจอ่อนระรวย ภาพนิมิตที่สดสวยนั้นหนาทึบเป็นแท่ง อารมณ์จิตไม่
กวัดแกว่งไปตามเสียงที่เข้ามากระทบโสตประสาท แม้เสียงจะดังกังวานเพียงใด จิตใจก็
ไม่หวั่นไหว คงมีอารมณ์สงบเงียบ กำหนดจดจำนิมิตไว้ได้ด้วยดี อาการอย่างนี้เรียกเป็น
นิมิต ท่านเรียกว่า " ปฏิภาคนิมิต " ถ้าเรียกเป็นสมาธิท่านเรียกว่า" อัปปนาสมาธิ "
ถ้าเรียกเป็นฌาน ท่านเรียกว่า " ปฐมฌาน "
นิมิตตามที่ท่านกำหนดให้ยึดถือตามกฎของปฏิบัติกรรมฐานกองนั้น ๆ อย่างนี้
เป็นนิมิตที่จำเป็นต้องกำหนดจดจำและทำให้ถึงขั้นถึงระดับ

นิมิตที่จำต้องละ
นิมิตที่จำต้องละก็คือ นิมิตเลื่อนลอย เมื่อจิตมีสมาธิเล็กน้อย เช่น ขณิกสมาธิ
ตอนปลายใกล้จะถึง อุปจารสมาธิก็ดี หรือจิตเข้าสู่สมาธิก็ดี ตอนนี้จิตเริ่มจะเห็นสิ่งที่เป็น
ทิพย์ เพราะอารมณ์นิวรณ์เริ่มสงัดจากจิต จิตก็จะเริ่มเห็นภาพบ้าง แสงสีต่างๆ บ้าง ความ
สว่างไสวบ้าง ซึ่งเป็นของใหม่ของจิต เพราะเป็นของใหม่ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนนั่นเอง
ความปลาบปลื้มลิงโลดจึงปรากฏมีแก่นักปฏิบัติที่ประสบพบเห็น พากันละอารมณ์ภาวนา
หรือการพิจารณาเสีย ปล่อยใจให้เลื่อยลอยไปตามภาพหรือแสงสีที่เห็น จนภาพนั้นเลือน
รางหายไป วันต่อไปถ้าทำไม่เห็น เพราะมีความติดอกติดใจในภาพและแสงสีนั้น นั่งคิด
นอนมอง ใคร่จะได้เห็นภาพและแสงสีอีก เมื่อความใคร่เกิดขึ้นแทนที่จะได้เห็นอีกกลับ
ไม่ได้ประสบพบเห็น บางรายเมื่อไม่ได้เห็นภาพอีก ถึงกับเสียอกเสียใจ ถึงกับกินไม่ได้
นอนไม่หลับกลายเป็นโรคประสาทหลอนไปก็มี จัดว่าเป็นความเสียหายหนักของนักปฏิบัติ
ทางที่ถูกแล้ว สำหรับภาพนอกองค์กรรมฐานที่กำหนดเดิมนั้น ท่านสอนไม่ให้สนใจ
เพราะถ้ากรรมฐานกองที่ปฏิบัติอยู่นั้น เป็นกรรมฐานที่มีนิมิตอะไรเป็นอารมณ์ก็ต้องยึดถือ
นิมิตเดิมเป็นสำคัญ ถ้ามีนิมิตอื่นแปลกปลอมเข้ามาก็ต้องกำจัดไปเสีย วิธีกำจัดก็ไม่สนใจ
ไยดีในภาพนั้นๆ นั่นเอง เพราะถ้าสนใจเข้า จักให้สมาธิฟั่นเฟือน ควรถือว่าเป็นนิมิตทำลาย
ความดี ไม่ควรคบหาสมาคม ให้ยึดถือนิมิตที่กำหนดเดิมเป็นสำคัญ
ถ้ากรรมฐานที่กำลังปฏิบัติอยู่ เป็นกรรมฐานไม่มีนิมิตเป็นอารมณ์ ถ้ามีนิมิตเกิด
แทรกขึ้นมาก็จงตัดทิ้งไปเสียอย่าสนใจ เพราะกรรมฐานใดที่ไม่มีนิมิตเป็นอารมณ์ เมื่อ
ปรากฏนิมิตแทรกขึ้นมาต้องถือว่านิมิตนั้นเป็นศัตรูของกรรมฐานที่กำลังปฏิบัติอยู่
นักปฏิบัติที่เอาดีถึงระดับฌานไม่ได้ ก็เพราะมาติดอกติดใจหลงใหลใฝ่ฝันในนิมิต
เป็นสำคัญความจริงจิตที่จะเห็นนิมิตได้นั้น ก็เป็นจิตที่เริ่มเข้าระดับดีบ้างแล้วคือเริ่มมีสมาธิ
เล็ก ๆ น้อยๆ การเห็นภาพก็เพราะจิตเริ่มมีสมาธิ แต่ที่เห็นนิมิตแล้วทิ้งคาถาภาวนาหรือทิ้ง
การกำหนดลมหายใจเข้าออกปล่อยใจให้เลื่อนลอยไปตามภาพนิมิตนั้น เป็นการบ่อนทำลาย
นิมิตและสมาธิโดยตรง การเห็นจะทรงอยู่ได้นานก็เพราะสมาธิทรงตัวนาน ถ้าเห็นแวบเดียว
หายไปก็แสดงว่าจิตเรามีสมาธินิดเดียว ที่ภาพนั้นหายไป ไม่ใช่ภาพนั้นหนีไป ความจริงภาพ
ไม่ได้หนี สมาธิเราไม่ทรงตัวต่างหาก เมื่อสมาธิหมด การทรงตัว เพราะปล่อยจิตลอยไปตาม
ภาพสมาธิก็สลายตัว เมื่อสมาธิสลายตัวจิตก็มีอารมณ์มืด เพราะไม่มีสมาธิ จิตที่มีอารมณ์
สว่างสามารถเห็นภาพได้ก็เพราะจิตมีสมาธิ ถ้านักปฏิบัติรู้เท่าทันแล้วเมื่อเห็นภาพแทนที่
จะมั่นใจในภาพ กลับกำหนดอารมณ์ ในสมาธิให้มากขึ้น โดยไม่สนใจในภาพเลยอย่างนี้
ภาพนั้นจะชัดเจนแจ่มใสอยู่ได้นานจนกว่าสมาธิจะเคลื่อน ขอสรุปย่อเข้าเพื่อเข้าใจง่ายว่า
ภาพนิมิตใดที่นอกเหนือไปจากภาพนิมิตที่กรรมฐานนั้นๆ มีกฎให้กำหนดแล้ว ถ้าปรากฏมี
ขึ้นในขณะเจริญสมาธิท่านไม่ให้สนใจกับภาพนั้น ๆ เลย มุ่งหน้ากำหนดภาวนาไปตามปกติ
ภาพนั้นจะทรงอยู่หรือหายไปอย่างไรก็ช่าง อย่างนี้จึงจะถูกต้อง และเข้าถึงฌานได้รวดเร็ว
ตรงตามความประสงค์ในการปฏิบัติสมาธิเพื่อดำรงฌาน

อารมณ์จิตที่ไม่แน่นอน
นักปฏิบัติกรรมฐานใหม่ๆ มักจะปวดเศียรเวียนเกล้าด้วยอารมณ์จิตที่ไม่แน่นอน
บางคราวทำกรรมฐานมีอารมณ์แนบสนิท ลมละเอียด จิตใจเป็นสมาธิแน่วแน่ดี แต่พอเลิก
แล้ว รุ่งขึ้นวันใหม่ หรือคราวต่อไป กลับมีอารมณ์ส่ายออกภายนอกจนบังคับไม่อยู่ สร้างความ
กลัดกลุ้มให้แก่นักปฏิบัติทุกท่านมาแล้ว อาการอย่างนี้ ไม่มีนักปฏิบัติท่านใดจะไม่ประสบต่าง
ก็พบปะกันมาจนเป็นธรรมดาแก่นักปฏิบัติทุกคน วิธีแก้อารมณ์ซ่านไม่ตั้งอยู่ในสมาธิ ๒ อย่าง
คือ
๑. นักเจริญกรรมฐาน ควรมีแนวปฏิบัติเป็นสองแนว คือแนวภาวนาและพิจารณา
๒. ปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปก่อนเมื่อบังคับไม่ไหว แล้วค่อยกำหนดจับเอาเมื่อ
อารมณ์กลับเข้าแนวสมาธิ วิธีแก้อารมณ์ซ่านในสมองแบบนั้น มีคำอธิบายดังต่อไปนี้

ก. ภาวนาและพิจารณา
ภาวนา หมายถึง ภาวนาตามแบบที่ครูบาอาจารย์สอน ภาวนาเพื่อให้อารมณ์
หยุดจากอารมณ์ภายนอกให้จิตจดจ่ออยู่ที่คำภาวนา เพื่อให้จิตเป็นสมาธิ คำว่าจิตเป็นสมาธิ
นั้นหมายถึงจิตตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ใช่จิตหยุดโดยไม่รับอารมณ์ใดเลย
ทั้งสิ้น นักปฏิบัติใหม่ หรือท่านที่ไม่เคยปฏิบัติสมาธิเลย มักเข้าใจอย่างนั้น ความจริงการ
เข้าใจอย่างนั้นเป็นการเข้าใจที่ไม่ตรงต่อความเป็นจริง ธรรมดาของนักปฏิบัติใหม่จิตที่ว่าง
จากอารมณ์โดยไม่รับรู้อารมณ์เลย สำหรับการปฏิบัติเบื้องต้นไม่มีอาการอย่างนั้นเป็นอาการ
ของ สัญญาเวทยิตนิโรธ พระอรหันต์ขั้นปฏิสัมภิทาญาณ หรือ พระอนาคามีระดับ
ปฏิสัมภิทาญาณเท่านั้นที่จะเข้าได้ พระอริยะนอกนั้น แม้จะเป็นพระอรหันต์ระดับเตวิชโช
หรือฉฬภิญโญก็ไม่สามารถทำได้ ปกติของจิตเป็นอย่างนี้ เมื่อทราบแล้วว่าจิตไม่ว่างจาก
อารมณ์ เพื่อฝึกฝนจิตให้มีกำลังที่ควรแก่การเจริญวิปัสสนาญาณในขั้นต่อไปท่านจึงสอนให้
ภาวนาเพื่อโยงจิตให้อยู่ในอารมณ์ภาวนาคือ หาทางให้จิตนึกคิด แต่นึกคิดในขอบเขตที่มอบ
หมายให้ ไม่ใช่จะนึกคิดเพ่นพ่านไปการภาวนาคาถาบทใดบทหนึ่งนี้เป็นการระงับการฟุ้งซ่าน
ของจิตแต่ทว่าในกาลบางคราว การภาวนาอยู่อย่างนี้จิตเกิดมีอารมณ์ฟุ้งซ่านเกิดที่จะภาวนา
ได้ ทั้งนี้จะเป็นเพราะเหตุใดก็ตามเมื่ออารมณ์จิตเกิดฟุ้งซ่านห้ามปรามไม่ไหวนักปฏิบัติมัก
จะเกิดความกลัดกลุ้มใจ เพราะบังคับใจไม่อยู่เมื่อเห็นว่าจิตจะบังคับให้อยู่ในวงแคบคือ คิด
เฉพาะคำภาวนาไม่อยู่แล้ว ท่านให้หาทางพิจารณาแทนเพราะการพิจารณาก็เป็นอารมณ์คิด
เหมือนกันแต่ว่าคิดในทางละทางปลง จะพิจารณาตามกรรมฐานกองใดก็ได้ เช่น พิจารณาว่า
เราต้องตายเป็นธรรมดาไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ ต้องป่วยไข้เป็นธรรมดาไม่ล่วงพ้นความ
ป่วยไข้ไปได้ต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นธรรมดา ไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงกฎ
ธรรมดานี้ไปได้ หรือ จะพิจารณาตามอสุภกรรมฐานให้เห็นว่าอะไรๆ ก็ไม่มีความสวยสดงด
งามคงสภาพตามที่กล่าวไว้ในอสุภ๑๐ ประการ หรือจะพิจารณากายตามในกายคตานุสสติก็ได้
กรรมฐานที่ท่านสอนให้พิจารณามีมากมายท่านสนใจก็อ่านต่อไปตอนท้ายเล่มหนังสือนี้จะพบ
แล้วเลือกเอากรรมฐานประเภทพิจารณามาพิจารณาแก้อารมณ์ซ่านกรรมฐานที่เป็นบทภาวนา
มีกำลังเป็นสมาธิ ส่วนใหญ่เป็นฌานกรรมฐานประเภทพิจารณา มีกำลังในขั้นอุปจารฌานได้
ผลเหมือนกัน กรรมฐานภาวนา สร้างจิตให้มีกำลังเข้มแข็ง กรรมฐานพิจารณาทำจิตให้เกิด
ความฉลาดรู้ตามความเป็นจริง เป็นผลให้เกิดนิพพิทาญาณเป็นเหตุให้ได้มรรคผลรวดเร็ว
ต่างฝ่ายก็ดีด้วยกัน เราไม่ได้อย่างโน้นก็ได้อย่างนี้ ดีกว่าปล่อยให้จิตใจกลัดกลุ้ม

ข. ปล่อยอารมณ์
อารมณ์ของจิตบางคราวมันไม่เอาถ่านจริงๆ จะภาวนาหรือพิจารณามันก็ไม่เอาเรื่อง
ด้วยทั้งนั้นมันคอยจะออกนอกลู่นอกทางไปตามอารมณ์ของมัน ที่เป็นอย่างนี้เพราะ
๑. อาจเป็นเพราะเหน็ดเหนื่อยเกินไป
๒. ความป่วยไข้เบียดเบียน
๓. ตั้งใจเกินไป โดยคิดว่าวันวานนี้ เรามีอารมณ์แช่มชื่นดี วันนี้ทำให้ดีกว่านั้น ถ้าตั้งใจ
เกินไปอย่างนี้ รายไหนก็รายนั้น เป็นเตลิดเปิดเปิงออกนอกลู่นอกทางไปทุกราย
รวมความว่าจิตไม่อยู่ในเกณฑ์จะบังคับได้ ท่านให้ปฏิบัติอย่างนี้ เมื่อเห็นว่าบังคับไม่ไหว
จริงๆ แล้วท่านให้ปล่อยให้คิดไปตามเรื่อง จะคิดอะไรก็ช่าง แต่คอยเอาสติควบคุมไว้ ไม่นานนัก
อย่างมากก็ไม่เกิน ๒๐ นาที จิตจะหยุดคิด ตอนนี้ท่านสอนว่าให้เริ่มจับอารมณ์ฝึกทันที จิตจะ
หมดพยศ และจะมีอารมณ์เรียบเป็นอารมณ์ฌานแนบสนิทอย่างคาดไม่ถึง และจะทรงอยู่ได้
นานเกินคาด วิธีนี้จดจำไว้ให้ดี เป็นวิธีที่ได้ผลมาก

 

ออ ครับมันคือนิมิตแต่ตอนนั่งสมาธิผมมีนิมิตต่างๆเกิดขึ้นแต่ก็ไม่ตามมันก็หายไปเองอะครับ
แต่อันนี้มันเป็นตอนเราสนทนากับผู้อื่น มันติดเรามาด้วยได้หรือครับขอโทษนะครับผมขี้สงสัยไปหน่อยนึง ยังไงขอบพระคุณมากครับ

 

อันตรายนะครับ
ให้ฝึกเจริญสติ วิปัสสนากรรมฐานเพิ่มด้วยครับ
เพราะว่า ถ้าฝึกแต่สมาธิอย่างเดียว ตัวนี้จะทำให้หลง แล้วใช้ชีวิตลำบากครับ
ต้องหัดมีสติคุมให้ตลอดเวลา จิตจะได้เลือกรับเฉพาะสิ่งที่ต้องการ และปล่อยวางสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องของเราได้
หากไม่ฝึกสติ ไม่ฝึกวิปัสสนา แต่ฝึกกำลังสมาธิให้แข็งขึ้น ท่านจะลำบาก กับการได้รู้เห็นสิ่งที่มนุษย์ไม่ควรรู้ จนบางครั้งแทบไม่ได้พักผ่อน ครับ

 

ได้ครับคุยเล่นอะไรได้หมดจนเราลืมทำสมาธิภาวนาไปเลยครับ แต่มันก็แปลกนะมาเป็นเรื่องราวแสงสีเสียงครบ

วิธีแก้คือเราไ่ม่สนใจ ทำสมาธิภาวนาไปเลื่อย จิตเราก็จะดิ่งลงๆไปเลื่อยจนมันหายไปเองแล้วจะไปพัมนาไปอีกขั้นนึงครับ

เมื่อก่อนผมก็ไม่รู้เรื่องว่ามันคืออะไร หลงบ้างเป็นบางครั้ง แต่สุดท้ายก็เริ่มรำคาญก็เล่น ก็คิดถึงว่ากำลังมีไฟเผามันแล้วกายเป็นรูปสิงศักดิ์ที่ตัวผมนับถือ(อย่างนี้เรียกว่ากสิณเพราะผมเพิ่งมารู้เพราะอ่านเรื่องสอนกรรมของหลวงพ่อนี่แล่ะ)เล่นกับมันสารพัดวิธีและสุดก็เบื่อไม่สนใจมันแล้วดิ่งเข้าฌาณต่อไปแบบไม่รู้ตัวครับ ตอนนั้นที่ผมเคยเป็นอยู่

 

ไม่เป็นอันตรายหรอกครับ..เค้าเรียก ความสามารถในการรับรู้พิเศษ หรือ ญาณทัศนะ..ซึ่งมักจะเกิดกับคนที่ปฏิบัติ..แบบเจริญสติในชีวิตประจำวัน..และก็มีนั่งสมาธิบ้างร่วมด้วย..และก็พอมีกำลังสมาธิจากการที่ไม่สนใจนิมิตรต่างๆที่เห็นตอนนั่งสมาธิ.และไม่ได้นั่งเพื่อฝึกวิชาพิเศษต่างๆ..ซึ่งของพวกนี้..ต่อให้ไม่ต้องการรู้...เค้าก็จะรู้ของเค้าเองได้ครับ..การที่รู้ได้เพราะว่าระดับตัวกิเลสที่มีอยู่ในจิตค่อยๆลดน้อยลง.คือจิตเค้าละเอียดลงเรื่อยๆครับ....แต่เรื่องของตัวเองอาจรู้ได้บ้างภายหลัง..เพียงแต่บังคับไม่ได้..ถ้าอยากให้บังคับได้ให้ฝึกทิพย์จักษญาณ ..ถ้าไม่ฝึกก็ไม่เป็นไร..เดี๋ยวความสามารถพิเศษต่างๆมันจะค่อยๆกลับมาของมันเอง..เพราะตัวจิตเดิมๆนี้เคยทำได้มาก่อนในอดีตชาติครับ..
อนุโมทนา่สาธุครับ...

 

ต้องลองเจอแบบ วิญญาณที่ตายในสนามรบ มารุม ขอให้เป็นสื่อให้ลูกหลานทำบุญให้ครับ แล้วจะเข้าใจ ว่า อันตรายที่พูดถึง เป็นยังไง (ผมไม่ได้เจอเองครับ แต่มีคนรู้จักเจอ) ถ้าจิตเราไม่แข็งแรงพอ ปิดกั้นตรงนี้ไม่ได้ แย่แน่

 

สุดยอดครับแสดงว่าเจอมากับตัวเองแล้วสินะครับ

มันอยู่ที่จิตเรานึกด้วยครับผมนึกอะไรมันก็เจอตัวเป็นๆแบบนั้นเลยครับสารพัด
แต่คนชอบคิดว่าตัวเองเจอแล้วใช่เลย ว่าเป็นสิ่งพิศวงจากโลกอื่นแน่ๆ บางคนกลัวจนสมาธิแตกลืมตากะทันกลัวแล้วคิดไปเองกายเป็นเพ้อไปเลยครับเห็นหลายคนแล้ว

 

ผมไม่ได้เจอเองครับ แต่มีคนรู้จักกันเขาเจอมา
เจอนอกสมาธิ ตอนไปสร้างโบสถ์ครับ
โบสถ์นี่ก็ อาถรรพ์ใช่เล่น สร้างมา 10 ปีแล้ว ไม่เสร็จสักที ทั้งที่เงินก็พร้อม ไม่ขาด เขาโดนเรียกให้ไปสร้างโบสถ์ให้เสร็จ มีคนมาบอกในฝันว่า ถ้าเขาไม่ไป โบสถ์นี้จะไม่เสร็จครับ ไปถึงก็เจอเลย.... วิญญาณคนตายในสงครามมากมาย จะมาให้เขาสื่อให้กับคนเป็นครับ...
สำหรับผู้มีพลังวิญญาณทั้งหลาย อย่าลืมฝึกสติครับ หากไม่มีสติคุม แต่พลังรับสัมผัสแก่กล้าขึ้น ชีวิตจะลำบากมาก

 

จร้า..พอมีประสบการณ์บ้าง..ทั้งหน้าเละ..หน้าดำนั่งจำคงนีกไม่ออก.ที่มาเยอะเพราะเค้าชวนๆกันมาถ้าเห็นว่ามีใครพอจะช่วยได้และเค้ามีวิธิทำให้เราต้องเห็นเค้า.แต่เค้าก็สุภาพนะตามยุคที่เค้าเกิดนะ.ยกเว้นผีฝรั่ง.ทุกวันนี้นอนต่างที่ก็เจอเป็นปกติ..เรื่องโดนรุม..ความจริงถ้าอุทิศบุญแล้วเค้ารับจุดนี้ได้ไม่น่ากลัวหรอก.(แต่สถานการณ์จะน่ากลัวถ้าอุทิศบุญแล้วเค้าไม่ได้รับหรือรับไม่ได้นะ)..เออะใจไหมหละว่าทำไม่เค้าถึงมาใกล้เราได้..ถือว่าช่วยๆกัน..มีเพื่อนเปลี่ยนภพภูมิจากสัมพะเวฯเป็นเทวดาเนี่ย..ก็ดีไปอีกแบบนะว่าไหม.ครับ...

 

อันนี้ดีจริงครับ ไปไหนก็ได้สร้างบุญ
แต่ถ้าประเภทมารุม จับแขนจับขา พยายามจะเข้ามาใช้ร่างมนุษย์ อันนี้เหนื่อยมากครับ...

 

วันนี้ได้คุยโทรศัพท์กับพี่อีกคนนึง ที่มีอาการเช่นเดียวกัน
รู้ความคิดคนอื่น รู้เรื่องราวของคนอื่น
แต่เจ้าตัวไม่ได้ต้องการจะรู้ เจ้าตัวต้องการปล่อยวาง ทิ้งทุกอย่าง เพราะปฏิบัติถึงลำดับที่ต้องทิ้งได้แล้ว แต่เมื่อได้รู้เห็น กลับลำบากในการปล่อยวาง สิ่งที่ไม่ควรได้รู้ได้เห็นครับ

 

ขอบพระคุณมากนะครับทุกท่าน เอาซะผมกลัวเลยครับ เพราะปรกติผมเป็นคนกลัววิญญาณอยู่แล้วทั้งๆชอบนั่งสมาธิ และเจริญวิปัสสนาคือ กำหนดรู้ไม่ส่งจิตออกจากเรื่องที่เราทำครับ แต่ทำไม่ประจำ รู้ว่าเป็นสิ่งดีแต่ไหงแพ้ตัวขี้เกียจซะงั้น

ถามท่านผู้รู้ทั้งหลายนะครับถ้าผมทำสมาธิแผ่ส่วนกุศลก่อนนอนทุกวันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าเราเว้นไปนานๆ แล้วกลับมาทำ ณ.วันนั้นจะมีเรื่องแปลก คือจะฝันเห็นวิญญาณ หรื่อจะมีอะไรมากวนประมาณเหมือนผีอำ อย่างนั้น ผมเลยไม่ค่อยจะทำเพราะกลัวครับ
แต่ถ้าเป็นอย่างคุณ ปุณบพิท บอก ขนาดนั้น ผมคงแย่ เพียงแค่อยากปฎิบัติธรรมเพื่อเข้าใจในธรรมะ เข้าใจในทุกข์ไม่หลงสุข เท่านั้นเองอะครับ

 

ทุกอย่างเกิดตามเหตุปัจจัยครับ ไม่ต้องกลัวครับ
เราทำดีที่สุด เพียรสร้างแต่กุศลกรรม เจริญสติให้แข็งแรง กำหนดรู้ไม่ส่งจิตออกนอกให้ได้เสมอๆ วิปัสสนาให้เห็นไตรลักษณ์ ก็เป็นวิธีป้องกันที่ดีที่สุดครับ