ตั้งใจว่าจะฝึกกรรมฐานอย่างจริงจังแนะนำผมด้วยครับ

คือผมเองคลุกคลีกับเรื่องนี้มานาน ทั้งย่าและตาเป็นผู้ฝึกมาซึ่งผมเห็นมาตั้งแต่เด็ก ผมเริ่มฝึกสมาธิมาจริงจังตอนเรียนม.ปลายครับก็สิ่งที่ได้ หรือเคยได้พอจะจำได้คือ
เรียนเก่งขึ้น จิตสงบบ้าง แต่มีบางครั้งที่รู้สึกว่ามีจิตเราอีกดวงแยกออกไปต่างๆสังเกตได้จากเวลาที่ช่วงไหนมันเป็นไม่ว่าวันนั้นจะเกิดอะไรขึ้นหรือปวดหัวหัวก็ปวดไปแต่ไม่รู้สึกรู้สาว่ามันทุกเลยเหมือนมีจิตเราอีกดวงมาดุความทุกนั้นต่างหาก แต่ก้นานๆครั้งครับ ครั้งละประมาณหนึ่งวันก็หายไป

แต่ตั้งแต่จบมอปลายมาไม่เคยทำได้อีกเลยครับเพราะไม่มีเวลาปฏิบัติด้วยแต่ช่วงนี้ผมเริ่มมีเวลาบ้างจบจุดการปฏิบัติได้บ้างเพราะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น

ที่มาโพสลงไว้เพื่อเป็นการเตือนตนและถ้าติดขัดอะไรก็จะโพสถามผู้รู้ในนี้ครับ

 

การปฎิบัติเป็นสิ่งที่ดี แต่ผมอยากจะเตือนด้วยว่า
ไม่ว่าเราจะปฎิบัติสมาธิในรูปแบบไหน ขอให้อย่าเข้าข้างตัวเราเอง
จงปฎิบัติด้วยใจที่มุ่งมั่น แล้วผลก็จะตามมา

 

ต้องการฝึกสมาธิแบบไหนยังไงครับ

 

ผมภาวนาโดยใช้พุทโธครับ และถ้าเวลาภาวนาเกิดเวทนาเช่นปวดหัว ปวดขาผมก็จะใช้จิตคือคิดไปตรงนั้นครับแต่วางจิตเบาๆไม่ปักลงไปจนกว่าจะหาย ค่อยๆคลายออกไม่รู้ว่าถูกไหมนะครับ

 

แป่ว ผมไม่รู้เรื่องหรอกครับมาถามไปงั้นเอง ^-^dencee

 

ดีแล้วครับ กำหนดสติผู้รู้ ไปจับสิ่งที่เด่นชัดที่สุดในตอนนั้น
ไม่ต้องบังคับมัน ไม่ต้องไปบังคับว่า มันต้องจับที่ลมหายใจ หรือที่ท้อง หรือที่พุทโธ ตลอดเวลา
มันจะไปไหน ปล่อยมันไป เรามีตัวผู้รู้คอยตามกำกับอยู่

 

นี่ไงคนเก่งๆมาตอบแล้ว

 

ผมไม่เก่งคร้าบ ผมก็แค่นกแก้วนกขุนทอง จำคำครูบาอาจารย์มาบอกคนอื่นต่อครับ
ความดีทั้งหมด ขอยกให้ครูบาอาจารย์ของผม ทั้งสงฆ์ และ ฆราวาสครับ

 

ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ ตอนนี้(18 พ.ค. 2555)ผมรุ้สึกได้คือเย็นใจครับ ไม่เครียดไม่ว่าจะงานหนักแค่ไหน

ตอนนี้ผมพยายามนึกบริกรรมพุทธโธในทุกอิริยาบทครับ เท่าที่มีสติระลึกได้ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ผ่อนคลายอารมณ์ทุกเวลาโดยใช้จิตหรือความนึกคิดดูที่บริเวณศรีษะเพราะผมมองได้ชัดที่สุดในร่างกายเนื่องจากผมมีโรคประจำตัวคือปวดหัว ตรงนี้จึงเป็นเวทนาที่ชัดที่สุดของผม จากนั้นเมื่อเห็นอะไรที่มากระทบ เช่นเห็นในคนที่เราไม่ชอบ ผมก็จะบอกใจว่านั่นเป็นธรรมชาติของเขา

ที่เล่ามาผมยังทำไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ แค่ได้สิบเปอร์เซ็นต์เองมั้ง แต่ก็จะพยายามต่อไปครับ