ขอคำแนะนำการนั่งสมาธิครับ

ผมมีเรื่องปรึกษาด้านการนั่งสมาธิหน่อยครับ คือ เมื่อ ๑๐ กว่าปีก่อน ช่วงนั้นผมสนใจทางพระศาสนามาก และฝึกนั่งสมาธิอยู่เป็นประจำ โดยใช้การภาวนาพุธโธ ซึ่งได้รับการสอนมาสมัยอยู่มัธยมครับ แต่พอผมนั่งภาวนาได้สักพัก ผมการกำหนดรู้คำว่าพุธโธหายไป มันนิ่ง เหมือนตัวเองไม่หายใจ แล้วมันก็เบาเหมือนจะลอย แล้วก็โคลง แล้วก็โยก แล้วก็หมุน กลัวเลยครับเลิกเลย เป็นอยู่แบบนี้นับสิบครั้งผมก็เลยเลิกมาจนบัดนี้ครับ ถ้าผมจะฝึกนึกสมาธิอีกจะทำยังไงไม่ให้เป็นแบบเดิม หรือว่าต้องมีอาจารย์ครับ

 

ไม่หายใจก็เพราะจิตเป็นฌาณสูงครับ

เราอย่ากลัวความดีสิครับ
ไม่ใช่อาการที่น่ากลัวอะไรครับ
ก่อนนั่งสมาธิให้ขอบารมีพระพุทธเจ้าทุกครั้งด้วยครับ
ลมหายใจหยุด ตัวจะลอยเบา นิ่ง แต่ไม่หมุนนะครับ
ถ้าจะแก้ก็แก้ไม่ให้หมุนน่ะครับ
ส่วนอาการที่ ลออย เบา ลมหายใจหยุด อันนี้ไม่ต้องแก้ครับเป็นความดี
ให้หมั่นทำบ่อยๆก็แล้วกันครับ

ขอให้เจริญก้าวหน้าในธรรมนะครับ

 

อนุโมทนา..

อาการที่คุณกล่าวเป็นสมาธิขั้นดีทีเดียวแต่ดันมากลัวเพราะไม่รู้จักอาการของสมาธิ หากกำหนดสติให้ชัด ๆจะผ่านขั้นตอนนี้ได้เร็ว อาตมาภาพก็เกิดอาการดังที่คุณได้กล่าว ไม่แปลกหรือนอกตำราแต่อย่างได เมื่อสติสูงขึ้นอาการเหล่านี้จะตกไปด้วยอำนาจฌานที่สูงกว่า....ลองใช้วิธี

กำหนดสติรู้ลมให้ชัดบริเวณเหนือสะดือ 2 นิ้วทางพระเรียกสมองช่องท้องเป็นจุดที่จิตจะรวมเข้าสู่อัปณาสมาธิได้เร็วขอรับรอง....เป็นรูปแบบปฎิบัติที่ใช้สอนโดย .
หลวงปู่โต๊ะ วัดประดู่ฉิมพลี
หลวงปู่สด จันทสาโร วัดปากน้ำ
หลวงพ่อเจ้าคุณนรรัต ราชมานิต
พระอริยะคุณาธาร(เส็ง ปุสังโส)ธ.
หลวงปู่ธรรมรังษี วัดพุทธบาทพนมดิน
ล้วนเป็นพระอริยะสงฆ์และพระสุปฏิปัณโนทั้งสิ้น

ขอเจริญพร
พระ12

 

ขอบคุณครับ แล้วช่วงที่ศีลห้าขาดเนี่ยจะไม่ค่อยเก้าหน้าใช่ไหมครับ การทำสมาธินี้ศีลเกี่ยวไหมครับ

 

ที่พูดถึงการนึกถึงดวงแก้ว หรือการ ย่อ-ขยาย สิ่งที่เราใช้เป็นอารมย์นี้ มันเหมือนการที่เรานอนเล่นหลับตานึกถึงสิ่งต่าง ๆ ใช่หรือไม่ ผมนอนเล่นบางทีมองนู่นมองนี้ก็นึกให้มันเล็กให้มันใหญ่ได้ตามใจนึก แบบนี้เราเอาไปใช้ในสมาธิได้ไหม หรือเป็นคนละแบบครับ

 

เป็นอาการของสมาธิครับ ไม่ต้องตกใจ แสดงว่าคุณเดินมาถูกทางแล้ว แต่ดันหันหลังกลับไปก่อน เพราะกลัวทางที่มองไปข้างหน้ามันไม่ใช่ในสิ่งที่เราต้องการ สิ่งแรกที่ควรจะทำคือเลิกกลัว ความกลัวจะทำให้สมาธิไม่ก้าวหน้า ความกลัวเป็นอุปสรรคในการที่ทำให้สำเร็จ เลิกกลัวครับ....

 

ขอโมทนาด้วยครับ
สำหรับการนั่งสมาธิเมื่อ สิบกว่าปี ของคุณเป็นปกติครับ ผมก็เคยตอนเด็กครับ
เริ่มทำได้เลยครับไม่ต้องรอ
ควรพยายามรักษาศีลไว้ให้มันคงนะครับ ถ้าศีลไม่สะอาด บ่อยๆเข้า สมาธิก็ไม่ก้าวหน้าและยากที่จะได้เหมือนเดิมครับ ว่างก็ศึกษาจากหนังสือต่างๆก่อนว่าชอบอะไร
อ่านปุ๊บ เห็นตามนั้นปั๊บ ก็แสดงว่าไปทางนั้นได้ง่าย

สำหรับการจับภาพในสมาธิในกายของคุณคงไม่ยากใช่ไหมครับ

ให้พิจารณาสังขาร กรรมฐาน 40 ปิติ 5 วิปัสนา 9
หรือสอบกำลังสมาธิ ด้วยมโนมยินธิ ตามแนวทางของหลวงพ่อฤาษีก็ได้ครับ

ควรเจริญสมาธิพระกรรมฐานทุกๆวันให้เป็นปกตินะครับ
ขอให้การปฎิบัติเจริญสมาธิของคุณก้าวหน้าต่อๆไปครับ

 

ขอพระคุณครับ จะพยายามต่อครับผม

 

<> การทำสมาธินั้น ในความจริงการบริกรรมที่เคยทำอยู่นั้นดีมากแล้ว และก็ทำไดัดี(ตามที่ได้อ่านที่เขียนมา) การที่คำบริกรรมหายไปนั้นนักปฏิบัติเรืยกว่า"จิตวางอารมณ์หรือว่าจิตวางอาการแห่งวิตก- วิจารณ์นั้นเอง โดยปกติการทำสมาธิย่อมอาศัยอารมณ์หรือใช้วิตก-วิจารณ์ในคำบริกรรมหรือสื่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อเอามาเป็นอารมณ์ในการทำสมาธิภาวนา... ในตัวพุทโธนั้นเป็นการสร้างขึ้นโดยวิตก-วิจารณ์โดยยึดเอาเป็นอารมณ์นั้นเอง เมิ่อจิตวางพุทโธคือวางอารมณ์วิตกวิจารณ์ไป จิตก็จะมีอาการต่างๆเกิดขึ้น เช่น เกิดแสงส่วาง เกิดขนลุก ตัวใหญ่ตัวเป็นต้น อาการแบบนี้นักปฏิบัติเรียกว่า"ปิติ"...เ มื่อปิติเกิดเราต้องรู้และเฝ้าดูอาการเกิดของปิติ ค่อยดูทำใจในความรู้ที่เกิด แล้วปล่อยวางปิติเสีย คือทำความรู้ วางความเนป็นกลางแห่งจิตแลัวอาการแห่งปิติก็จะหายไป เกิดแต่ความรู้ที่เด่นชัดมีความสุขในความรู้ที่เด่นชัดในความมีอารมณ์เดียวคือรู้อยู่ในสุขที่เกิดจากสมาธิเท่านั้น....
<><> การที่บอกจะเริ่มต้นทำสมาธิอีกนั้นควรทำอย่างไรนั้น.... ต้องขอบอกว่า.. การหุงข้าวเราเริ่มต้นอย่างไร เราก็ต้องเริ่มต้นแบบนั้น... การทำสมาธิก็เช่นกันเราก็ต้องเรื่มตั้งแต่หนึ่งใหม่..เมื่อขึ้นบันไดเราก็ต้องเริ่มจากขั้นที่หนึ่ง... เราเคยบริกรรมพุทโธ เราก็ใช้พุทโธอีกก็ไม่เห็นเป็นไร.. ทำไป ตั้งใจบริกรรมไปโดยไม่คิดหวังในผลเท่านี้อีกสักพักก็ดีเท่านั้นเอง สมาธิก็เกิด ตวามสุขก็มี.. สบาย..
<><><><> การเริ่มฝึกใหม่นั้นความสำคัญต้องทำจิตให้อยู่ปัจจุบันในการบริกรรม ไม่ต้องหวังเพียรทำความรู้ในปัจจุบันแห่งการบริกรรมก็หอ.... ขอโมทนา...สาธุ....<><>แล้วพบกันใหม่<><>
< ขอเจริญในธรรมปฏิบัติ....
<> พระวัดหัวเขา.... นาโพธิ์.....

 

.กำหนดจิตไปตามอาการที่เกิดแต่ละขณะๆ เกิดกำหนดๆๆ แล้วอาการนั้นจะปกติ เนื่องมาจากจิตยังไม่มั่นคงต่อกรรมฐาน ไม่มีอะไรน่าวิตก

 

กระทู้เก่าใช่ย่อย...

 

ถามเหมือน k ต้องดีเลยนะ .....ก้บอกว่า ให้กลับไปปฏิบัติต่อ แล้วดูมันต่อไป เหมือนเรา
ตั้งใจสอยผลมะม่วงลูกใหญ่ซึ่งอยู่ปลายยอดไม้
การที่เราดูเหมือนไม่หายใจ ก้เพราะจิตเราเริ่มละเอียดขึ้น เริ่มเข้าสู่ภวังคจิต อาการเหมือนกันกับนอนหลับ เหมือนกับจิตหลบเข้าไปพักผ่อนเพียงแต่เรายังมีสติรู้อยู่ทุกอย่าง ให้ดูเข้าไปข้างในกายนี่แหละดูต่อไปเรื่อยๆไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่อยู่ข้างนอกกาย และให้ดีควรตั้งเวลาในการทำสมาธิด้วย เช่นนั่ง 1 ชม ก้ควรตั้งเวลานาฬิกาไว้ด้วย จะได้นั่งให้ครบกำหนด ช่วงที่ลมหายใจหมดไปก้ให้รุ้ตัวว่า ก่อนหน้านี้เราจะนั่งสมาธิ ส่วนตอนนี้ก้รู้ว่ากำลังนั่งสมาธิอยู่ จะทำให้มีสติอยู่ด้วย ด้วยคำพูดที่ว่า" จะคิด จะพูด จะทำอะไร จะต้องมีสติก่อน ถึงค่อยคิด ทำ พูด เป็นต้น" และทำให้ได้สมาธิที่อยู่ในปัจจุบันอารมณ์ ปัจจุบันอริยาบถจริงๆ ลองมาทำดู ไม่ต้องกลัว ถ้ากลัวนั่งสัก ครึ่งชม. ก็พอ หรือไม่ถ้ากลัวมากๆก็กำหนด กลัวหนอ ๆ ๆ ๆ แล้วปักจิตที่เรากลัวไปตรงลิ้นปี่ เพราะลิ้นปี่เหมือนขั้วแบตเตอรี่ที่ชาตพลังงานเข้ามาสะสมไว้ในจิตใจเรา พอสติดีขึ้น ก้จะมีสมาธิดีจะทำให้เราหายหวาดกลัวได้ ให้ทำๆไปละอย่าไปทิ้ง อย่าตะหนกตกใจ ตื่นเต้น เกินไป โดยที่ยังไม่รู้ที่มาของความกลัวนั้น

 

ไร้วรยุทธ

โมทนาบุญด้วยค่ะ เป็นความรู้ใหม่ๆที่สงสัยมานาน
เพิ่งได้รู้ เป็นกุศลมากเลยค่ะ ดิฉันก็สงสัยเหมือนกันค่ะ มีอาการเหมือนกันเลย คือเหมือนไม่หายใจน่ะค่ะ