การแทรกตัวเพื่อสร้างสมดุลของมิติ

โดยปกติพวกเราจะทำสมาธิโดยการตัดการรับรู้ทางอายตนะอื่นๆ ให้เหลือเพียงการรับรู้ทางลมหายใจเข้าออก แล้วหลับตา เสมือนการปิดหูปิดตา ไม่ต่างอะไรกับคนตาบอดหูหนวกนั่งสมาธิกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก

ทีนี้ลองฝึกใหม่ เปิดการรับรู้ทางอายตนะทุกส่วน หูก็ได้ยิน ตาก็เห็น ลมหายใจก็กำหนด ค่อยๆกำหนดรู้ให้ทัน เพราะทำพร้อมกัน จะกำหนดแทบไม่ทัน เนื่องจากเกิดดับเร็วมาก

จากนั้น เราจะเข้าไปสู่ ภาวะสอดคล้องกับธรรมชาติรอบตัว เรียกว่า เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับธรรมชาติ

 

ฝึกจนกระทั่งเมื่อหูได้ยินเสียงหนึ่งเสียงที่ละเอียดที่สุดเช่น เสียงใบไม้ไหว หรือแม้แต่หยดน้ำหนึ่งหยดที่ตกลงไปในแอ่งน้ำ ก็จะเข้าสู่สภาวะ ผสานกับธรรมชาติ

เมื่อถึงสภาวะนี้ จะรู้ทันทีว่า จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นต่อไป หลังจากที่เกิดเหตุการณ์หนึ่งแล้วเช่น เมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งมาทางซ้าย ต่อไปจะต้องมีรถวิ่งมาทางขวา อันเป็นเหตุการณ์ที่จะเข้ามาแทนที่ให้เกิดสมดุลในมิตินั้น หลังจากที่มิตินั่นถูกรบกวนด้วยรถยนต์คันแรกที่วิ่งมาทางซ้าย

 

หรือเมื่อมีเสียงสัญญาณไซเรนดังขึ้นที่มิติทางด้านหน้า ก็จะเกิดลมพัดต้นไม้วูบใหญ่ที่มิติด้านหลังของเรา เป็นการชดเชยให้มิติเกิดความสมดุลกันนั่นเอง

ซึ่งหากเราฝึกได้ละเอียดมากๆแล้วและจิตใจของเราได้ผสานเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติแล้วนั้น ก็จะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าที่จะเกิดขึ้นโดยใช้การสังเกตมิติรอบๆตัว

อาทิเช่น เวลาออกไปซื้อของ จะต้องเดินเจอผู้หญิงคนนี้ทุกครั้ง ก็เอาประวัติผู้หญิงคนนี้มากางดูว่า เธอเป็นคนอย่างไร ทำไมเดินสวนทางเจอกันในมิติทุกๆครั้งที่ต้องไปซื้อของนอกบ้าน ก็จะรู้ทันทีว่า เรากำลังจะเป็นตัวตายตัวแทนของผู้หญิงคนนี้ในมิตินี้นะ ถ้าไม่อยากมีชีวิตเหมือนเธอคนนี้ ก็ต้องไม่ทำตัวแบบเธอ เช่นนี้ เป็นต้น

 

อ่านดูอาจเข้าใจยาก แต่หากลองสังเกตมิติรอบตัวจะรู้ทันทีว่า มันเป็นภาพที่ซ้ำๆ กันในแต่ละวัน

การจะตระหนักรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงรอบตัว ต้องเปิดหูเปิดตาเปิดสติให้เท่าทัน มิใช่แค่จดจ่อที่ลมหายใจประดุจคนหูหนวก ตาบอด

เมื่อเราแทรกสมานเข้ากับมิตินั้นๆ ได้แล้ว ให้ตระหนักว่า ทุกสิ่งในโลกนี้คือความสมดุล อย่าใช้การเห็นอนาคตไปในทางที่ผิด และอย่ากลั่นแกล้งผู้อื่น

 

หัวใจสำคัญคือ

การแทรกเข้าไปกลมกลืนและผสานเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติรอบตัวในมิตินั้นๆ

ให้ได้

 

แม้ขนาดว่า นั่งทำสมาธิในบ้าน กำแพงหรือสิ่งก่อสร้าง ก็ไม่สามารถขัดขวางการสมานเป็นเนื้อเดียวกับธรรมชาติรอบตัวได้

ทั้งนี้เนื่องจาก ยกตัวอย่างเช่น นกที่ร้องอยู่นอกบ้าน ไม่มีปฏิสัมพันธ์กับอาคารหรือสิ่งปลูกสร้างใดๆเลย แต่เมื่อนกร้องแล้วเราได้ยินเสียงขณะที่เราทำสมาธิอยู่ในบ้าน เราจะมีปฏิสัมพันธ์กับนกตัวนั้นทันทีเพราะได้ยินเสียงร้องของมัน

สรุปว่า กำแพงบ้าน ไม่ใช่เครื่องกีดขวางการสมานให้เป็นเนื้อเดียวกับธรรมชาติรอบตัว ดังนั้นนั่งสมาธิในบ้านก็เหมือนนั่งสมาธินอกบ้าน และได้ยินเสียงนกร้องเหมือนกัน

 

พึงระลึกไว้เสมอว่า

เราคือผู้สังเกตการณ์ในมิติ มิใช่ผู้บังคับหรือมีส่วนร่วมในการขับเคลื่อนของมิติ

หน้าที่ของเราคือ การสังเกตและรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ในมิติเท่านั้น