69.สายลมหนาวที่เกาหลี

​

 

​

 

อิ่มกันแล้วก็เดินทางกันต่อ ที่ต่อไปพวกเราจะไปดูงานแสดงนิทรรศการเซรามิก ที่ ศูนย์ Ceramix Creativity Center (Ceramix คำนี้สร้อยฟ้าฯ ไม่ได้สะกดผิดนะ ที่ศูนย์แห่งนี้เขาสะกดด้วยคำนี้) ไกด์บอกว่าบริเวณที่ตั้งของเขตเมืองนี้มีเนื้อดินที่ไว้ทำเซรามิกชั้นดีซึ่งแต่ก่อน ถ้วยโถโอชามในวังก็ทำจากดินที่นี่...

​

 

Ceramix Creativity Center

ตั้งอยู่ใน Cerapia ใน Seolbong, Icheon, CeraMix เป็นศูนย์แสดงความคิดสร้างสรรค์ทางศิลปะซึ่งจะกลายเป็นพื้นที่ความหลากหลายทางวัฒนธรรม ชั้นแรกของศูนย์มีแกลเลอรี่ของผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการทำเซรามิกและการเป่าแก้วรูปแบบต่างๆ ให้ได้ชมกัน ส่วนชั้นที่ ๒ เป็นห้องจัดแสดงผลงานของนักศึกษาหรือศิลปิน และยังมีร้านCoffee ให้บริการด้วย

​

 

Ceramix Creativity Center



​

 

ช่วงสัปดาห์ที่คณะของเราไปเยือนนั้น มีผลงานการแสดงของนักเรียนมาจัดแสดง

Ceramix Creativity Center ​

​

​

 

Ceramix Creativity Center




​

 

Ceramix Creativity Center




​

 

Ceramix Creativity Center




​

 

Ceramix Creativity Center




​

 

Ceramix Creativity Center
ร้านกาแฟบนชั้น ๒





​

 

แผนผังของ Ceramix Creativity Center
ตอนนี้เดินถ่ายรูปไปถ่ายรูปมา คนในคณะไม่รู้เดินไปทางไหนกัน
ก็เลยเดดินออกมานอกอาคาร มาถ่ายรูปข้างนอกต่อ
มีวิวสวยๆ เยอะเลย...




​

 

Ceramix Creativity Center





​

 

Ceramix Creativity Center





​

 

Ceramix Creativity Center





​

 

จากนั้นคณะของเราก็มุ่งหน้าสู่ที่พักในคืนแรก ดูตามกำหนดการตอนช่วงนี้จะต้องไปอุทยานซอรัคซาน แต่ว่าไปไม่ทันระยะทางยังอีกไกลจึงตรงดิ่งไปทานอาหารค่ำกันเป็นเมนูซุปทะเลเดือด(해물탕 : แฮมุลทัง Haemultang) หรือ ซุปอาหารทะเลที่มีรสชาติจัด เป็นอาหารดั้งเดิมเกาหลีโดยนำอาหารจำพวกอาหารทะเลลงในหม้อที่มีน้ำซุปรสจัด มีโกชูจังเป็นส่วนผสมอย่างขาดไม่ได้ ในน้ำซุปประกอบไปด้วยผักต่างๆ ช่วยให้รสชาติที่เผ็ดจัดจ้านลดลงได้และยังทำให้รสชาติกลมกล่อมดียิ่งขึ้น แต่รสจะจัดยังไงตามแบบฉบับเกาหลี ถ้าถูกลิ้นคนไทยก็คงบอกว่ารสไม่จัด...ธรรมด๊าธรรมดา....

อย่างที่ว่ามาตั้งแต่ต้น สร้อยฟ้าฯ ทานอะไรค่อนข้างยาก ยิ่งเป็นอาหารทะเลก็ไม่ค่อยชอบ จึงชิมนิดๆ หน่อยๆ ให้พอหายหิว...

​

 

ทานอาหารเกาหลี
ที่เป็นอุปสรรคในการทานอย่างยิ่งสำหรับสร้อยฟ้าฯ คือ
ตะเกียบสแตนเลส คีบอาหารแต่ละครั้ง ลื่นๆๆๆ หลุดหมด
ยิ่งใช้ตะเกียบไม่เก่งอยู่ด้วย




​

 

ทานเสร็จแล้วก็เดินออกจากร้านมายืนอยู่นอกร้าน ด้วยก่อนที่จะลงรถโค้ช เขาบอกว่าไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาวตัวนอกลงไปหรอก แค่เดินเข้าอาคารกินเสร็จก็เดินขึ้นรถจะยังไม่ทันหนาว แต่ทว่าตอนนี้บนรถยังไม่มีใครขึ้นไป เพราะส่วนหนึ่งยังทานไม่เสร็จ อีกส่วนก็ลงไปช้อปปิ้งด้านล่างของร้านอาหารที่เปิดขายของเบ็ดเตล็ดจนถึงเสื้อโค้ชและรองเท้าลุยหิมะ ฉะนั้นก็ต้องยืนคอย ระหว่างนี้ก็ยืนถ่ายรูปไปด้วย

​

 

​

ในระแวกนี้ถือว่าเป็นชนบท นานๆ จะมีรถวิ่งผ่านมาสักคัน ก็เลยยืนถ่ายรูปกลางถนนได้ ถ่ายรูปสักพักก็มีรถเมล์วิ่งผ่านมาด้วยความเร็วจึงทำให้เกิดลมมาปะทะตัว แค่ลมวูปเดียวแทรกซึมความเย็นผ่านเสื้อที่สวมอยู่ ๓ ชั้น เท่านั้นหล่ะยืนอยู่ไม่ได้เลย ใครไม่ขึ้นรถช่างเขา ขอขึ้นก่อน ไปนั่งสั่นคนเดียวอยู่บนรถ....

​

 

​

เมื่อเพื่อนๆ อิ่มและช้อปปิ้งกันเสร็จแล้วก็ขึ้นรถตรงไปยังโรงแรม ในระหว่างทางก็เอาของที่ช้อปมาโชว์กันคนโน้นซื่อโน่นคนนี้ซื้อนี่ มีพี่ผู้ชายคนนึงซื้อโซจูมาหลายขวด โซจู (소주; Soju) เป็นเหล้าเกาหลี มีลักษณะใสเหมือนวอดก้า ไม่มีกลิ่น มีรสขมและออกหวาน ซึ่งเป็นผลจากการกลั่นจากข้าว หรือมันเทศ หรือมันฝรั่งหมัก มีหลายดีกรี ไล่ตั้งแต่ ๒๐ ดีกรีไปจนถึง ๔๕ ดีกรี ชื่อโซจูเขียนด้วยอักษรจีนว่า 燒酒 มีความหมายตามตัวอักษรว่า "ของเหลวที่ได้จากการเผาไหม้" สมัยก่อนเรียกกันว่าอารักจู (아락주)มาจากชื่อ "อารัก" (arak, aragh) ซึ่งเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของประเทศแถบตะวันออกกลาง คนเกาหลีเรียนรู้วิธีการกลั่นอารักจูจากชาวมองโกลเมื่อสมัยถูกมองโกลรุกรานในสมัยโก-รยอ หรือประมาณศตวรรษที่ ๑๓ และชาวมองโกลก็เรียนกลั่นเหล้าจากชาวเปอร์เซียมาอีกทีหนึ่ง เมื่อก่อนมีการกลั่นอารักจูเฉพาะที่เมืองเคซอง (ปัจจุบันเป็นเมืองหนึ่งในประเทศเกาหลีเหนือ) ต่อมาจึงค่อยแพร่หลายไปยังเมืองอื่นๆ สมัยก่อนมีเพียงพระราชาและชนชั้นสูงที่ได้ลิ้มรสเครื่องดื่มชนิดนี้ แต่เมื่อชาวบ้านเรียนวิธีรู้การกลั่นเหล้าและกลั่นเหล้าเองเป็น อารักจูหรือโซจูก็กลายเป็นเครื่องดื่มของคนทุกชนชั้นมาจนถึงปัจจุบัน ราวช่วงปีค.ศ.๑๙๖๐ - ๑๙๗๐ ประเทศเกาหลีประสบปัญหาข้าวยากหมากแพง ข้าวกลายเป็นอาหารราคาแพงและหาทานยาก รัฐบาลจึงออกกฎหมายห้ามไม่ให้นำข้าวมาหมักเหล้าห้ามไม่ให้กลั่นเหล้ากันเองตามบ้าน อนุญาตให้โรงงานบางแห่งกลั่นได้เท่านั้น กฎหมายในยุคนั้นเป็นเหตุให้สูตรการกลั่นเหล้าของแต่ละบ้านค่อยๆ สูญหายไป และในขณะเดียวกันก็ทำให้คนเกาหลีรู้จักการทำโซจูจากมันเทศและมันฝรั่ง คนเกาหลีนิยมดื่มโซจูกันมากไม่ว่าจะในยามสังสรรค์หรือยามใดๆ เพราะราคาไม่แพงและหาซื้อได้ทั่วไป ในร้านขายของ ร้านสะดวกซื้อ ซุปเปอร์มาร์เก็ต บาร์ และร้านอาหารไม่ว่าจะในเมืองเล็กหรือเมืองใหญ่ต่างก็มีโซจูจำหน่าย โซจูมีหลายยี่ห้อ ยี่ห้อที่เป็นที่รู้จักและนิยมดื่มกันมากๆ มีอยู่ ๒ ยี่ห้อ ได้แก่ ชัมอีซึล (참이슬) ของบริษัทจินโร และ ชออึมชอรอม (처음처럼) ของบริษัทล็อตเต้ โซจูกินได้กับอาหารทุกชนิด แต่ที่นิยมกินแกล้มกันมากคือ ปลาดิบ โบซัม อาหารปิ้งย่าง และอาหารรสเผ็ดโซจูที่มีชื่อเสียงที่สุดคืออันดง โซจู (안동 소주) หรือโซจูที่ผลิตที่เมืองอันดง จังหวัดคยองซังบุกโด ประเทศเกาหลีใต้ ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่มีน้ำใสและสะอาดที่สุด อันดง โซจูกลั่นจากธัญพืช ๕ ชนิดหมักกับน้ำ เก็บรักษาในอุณหภูมิต่ำกว่า ๑๕ องศาเซลเซียสเป็นเวลา ๑๐๐ วัน มีความแรงราว ๔๕ ดีกรี สูตรการกลั่นอันดง โซจูเป็นสูตรที่สืบทอดกันในครอบครัวชาวอันดงครอบครัวหนึ่งจากแม่สู่ลูกสะใภ้ ผู้สืบทอดคนปัจจุบันคือนางโชอกฮวา สูตรๆ นี้เกือบจะสูญหายไปในยุค ๖๐ - ๗๐ ที่รัฐบาลออกกฎหมายห้ามกลั่นเหล้าเมื่อคราวโน้นแล้ว แต่ก็ยังอุตส่าห์รักษาไว้ได้จนปัจจุบัน อันดง โซจูไม่ได้ใช้ดื่มอย่างเดียวเท่านั้นแต่ยังมีสรรพคุณทางการแพทย์ สามารถใช้เป็นยารักษาแผลและช่วยแก้ไขปัญหาในระบบย่อยอาหารได้ด้วย ด้วยกรรมวิธีการผลิตและสรรพคุณที่แตกต่างโซจูทั่วไป อันดง โซจูจึงมีราคาแพงกว่าโซจูอื่นๆ ปกติคนเกาหลีจะดื่มโซจูเพียวๆ ตามที่กล่าวมา แต่บางครั้งก็ผสมกับเครื่องดื่มอื่นๆ เป็นคอกเทลด้วยเหมือนกัน โซจูที่ผสมกับเบียร์จะเรียกว่า โซเมก (소맥) มาจากคำว่าโซจูผสมกับคำว่าเมกจู (맥주) ซึ่งแปลว่าเบียร์ ส่วน พกทันจู (폭탄주) หรือบอมบ์ดริ้งค์ คือ เบียร์หนึ่งแก้วที่ใส่โซจูลงไปทั้งแก้วเป๊ก ยังมี โคจินกัมเร (고진감래) ซึ่งก็คือพกทันจูที่ผสมโคล่าลงไปอีกหนึ่งช็อต คอกเทลเหล่านี้ก็ปรากฏตัวให้เห็นบ่อยๆ ในละครเกาหลีเช่นกัน ก็เป็นเรื่องราวของ โซจู เหล้าเกาหลี...

แต่พี่คนที่ซื้อโซจูมานั้นบอกผิดบอกว่าซื้อ โชจูเติมไม้จัตวาเข้าไปอีกตัว จะว่าจงใจหรือเปล่าไม่รู้แต่ฟังๆ แล้วคิดว่าน่าจะพูดผิดก็ได้ยินกันทั่วทั้งรถ เพื่อนผู้หญิงที่นั่งใกล้ๆ ซึ่งก็ทะลึ่งอยู่แล้วพูดสวนทันที่ว่า ไหนพี่โชว์ให้ดูหน่อยสิ...ขำๆ ก่อนถึงที่พัก...

​