นั่งสมาฺฺธิแล้วตัวพอง

สวัสดีค่ะ ดิฉันพึ่งหัดนั่งสมาธิได้ไม่นาน ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้นั่งแล้วรู้สึกว่าตัวพอง ลมหายใจเริ่มเบา เหมือนหายใจไม่ค่อยออก รู้สึกอึดอัดไปหมด แล้วก็เกิดความกลัว ก็เลยไม่กล้านั่่งต่อ อยากรู้ว่าอาการอย่างนี้แปลว่าอะไรคะ แล้วถ้าครั้งต่อไปนั่งแล้วเกิดอาการอย่างนี้อีก ต้องทำอย่างไรต่อไป ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

 

อาการตัวพอง เป็นการเข้าถึงสมาธิชั้นต้นครับ อาการที่เกิดขึ้น เมื่อนักปฏิบัติที่ยังไม่เคยเข้าถึงมาก่อนในชาตินี้ ได้พบเจอ จะตกใจ ทำให้สมาธิแกว่ง หลุดออกจากสมาธิ

อาการอึดอัดหายใจไม่ออก ให้สำรวจตัวเอง ว่าเพ่งมากเกินไปในส่วนใดหรือเปล่า การทำสมาธิ เรามีหน้าที่ รู้ลมหายใจ ไม่ใช่บังคับการหายใจ ครับ ปล่อยการหายใจเป็นปกติธรรมชาติ รับรู้เฉยๆ

วิธีการตรวจสอบตัวเอง ว่าเพ่งเกินไปหรือเปล่า เช็คได้จาก กล้ามเนื้อบริเวณหัวคิ้วครับ ถ้ายังขมวดเข้าหากันอยู่ แสดงว่ายังมีการเพ่งอยู่ ถ้าเพ่งมากให้คลายลงมา

การรู้สึกลมหายใจเบาลง นั้นถูกต้องแล้วครับ ในสมาธิระดับสูงขึ้นไป ผู้นั่งสมาธิจะไม่รู้สึกว่าตัวเองหายใจครับ

ให้ทำต่อไปเรื่อยๆ ครับ เส้นทางการฝึกสมาธิ ยังอีกยาว ที่เจอนั้นเป็นแค่เพียงขั้นเริ่มต้นครับ

 

เมื่อมนสิการกายใจถึงระดับหนึ่งแล้วเนี่ย จะรู้จะเห็นความเป็นธรรมดาของมันสารพัด


สภาวธรรม


ธรรมดามากๆ ต่อไปเมื่อประสบกับสภาวะนั้นอีก พึงกำหนดรู้ตามเป็นจริงหรือตามที่มันเป็น

 

ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ สำหรับคำแนะนำ

 

ทำกรรมฐานเบื้องต้น ขอให้ตั้งอธิษฐานจิตยอมตายคากรรมฐานครับ
เพราะตายคากรรมฐานไปสวรรค์ ไปพรหม ไปนิพพาน ไม่ลงข้างล่างแน่นอน
ถ้าปฏิบัติกรรมฐานแล้วกลัวตาย ทำทั้งชาติก็ไม่ได้อะไรครับ

อาการที่คุณเล่ามามันคืออาการของสมาธิก่อนถึงฌาน
ลองเข้าไปที่หน้าหลักของบอร์ด จะเห็นว่ามี

เรื่องเกี่ยวกับกรรมฐาน ( สมาธิ ) เริ่มต้นอ่านได้ที่นี่

​

ลองอ่านดูนะครับ จะได้ไม่งงมาก


ทำสมาธิเป็นธรรมดาที่จะมีอาการทางกาย เช่น โยกโคลง พองคับโลก น้ำตาไหล
ลมหายใจจะละเอียดลงเรื่อยๆจนรู้สึกเหมือนไม่มีลมหายใจ(แต่จริงๆแล้วร่างกายยังหายใจอยู่)


เจออีกจะทำยังไง ก็สมมติว่าคุณจะขึ้นบันไปไปชั้น ๔

แล้วเจอชั้น ๒ ก่อน คุณจะทำยังไง

ก็ขึ้นต่อใช่มั้ยครับ
เช่นเดียวกัน ก็ทำสมาธิต่อไป พออารมณ์สมาธิลึกขึ้น อาการทางกายก็จะหายไป
จะเหลือแต่อาการทางใจ ที่จะเปลี่ยนแปลง ก็ขอให้ไปอ่าน เรื่องเกี่ยวกับกรรมฐาน
ในหน้า บอร์ด อภิญญา- สมาธิดูนะครับ
​

 

ด้วยวัยเข้า45ปี ทุกครั้งที่จะเริ่มนั่งสมาธิ ก็จะมีบ้างที่เกิดการปวดเมิ่อยตามร่างกาย โดยเฉพาะหัวเข่าข้างขวาจะเจ็บเวลาเริ่มนั่งสมาธิ อาจเป็นเพราะวิบากกรรมที่เคยทำมาแต่อดีตแต่พอนั่งสมาธิไปซักพักความเจ็บปวด ก็จะเบาและคลายไป คิดว่าตัวตนนี้ไม่ใช่ของๆเรา ปล่อยวางจากความรู้สึกทั้งหลายทั้งปวง เหลือเพียงความว่างเปล่า เห็นก็ทำเป็นไม่เห็น รู้สึกก็ทำเป็นไม่รู้สึก ได้ยินก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เกิดปิติก็ไม่สนนั้นคือปิติ จิตก็ดำดิ่งสู่สภาวะของความจริง ความจริงที่ว่าการนั่งอยู่แบบนี้ แล้วไม่ทุกข์ ไม่สุข จิตมันเบาสบาย มุ่งตรงไปอย่างเดียว ข้างหน้ายังมีหนทางให้ไปต่อไม่สิ้นสุด ทีนี้กายทิพย์ กับกายหยาบมันแยกออกจากกันแล้ว จะเอาจิตออกนอกก็ได้ เข้าในก็ได้ แต่ผมเลือกที่จะดูจิตแต่ภายใน พิจารณาต่อไปเรื่อยๆ ไม่ยึด ไม่ติด ปล่อยใจสบายๆ++

 

พิจารณาดู กาย เวทนา จิต ธรรม ของตนไปเรื่อยๆคับ

 

อันนี้เขาเรียก สอนธรรม แบบไม่มีสติ
เจ้าของกระทู้ เขาเพิ่งมาปฏิบัติใหม่ ยังไม่รู้อะไรเรื่องการพิจารณาเลย ยังอยู่ในขั้นรวมกำลังสมาธิ จะให้เขาข้ามขั้นไปพิจารณาแล้ว

หากมีสติ ระลึกรู้ตามความเป็นจริง ก็จะเป็น และสัมผัส ได้ว่าท่านเจ้าของกระทู้ ยังต้องปลูกฝัง ศรัทธาอินทรีย์ สมาธิอินทรีย์ สติอินทรีย์ ก่อน จึงจะเริ่มพิจารณาได้ อยู่ดีๆ เอาสิ่งที่ข้ามขั้นไปมาใช้ มันก็เจ๊งหนะซี่...

 

ขอออกตัวก่อนว่า ส่วนตัวแล้วผมเองนั่งสมาธิยังไปไม่ถึงไหน แต่ถ้าเรื่องวิปัสสนาพอได้อยู่ (เพราะใช้สมาธิไม่ลึกมากแค่พอมีสติพิจราณาโยนิโสมนสิการ และ ไตรลักษณ์)อาการแบบนี้ผมผ่านแล้ว แต่อาการสะดุ้งใจตกยังแก้ไม่ได้เลย 5555

การที่จะนั่งสมาธิก่อนอื่นต้องศึกษาเืรื่องรูป-จิตให้พอเข้าใจก่อนคือ
ให้รู้เข้าใจก่อนว่าธรรมดาคนเรามีรูป คือ รูปขันธ์ คือ กาย มิใช่ตัวเราเป็นของยืมใช้
ส่วน จิต นั้นก็คือ อรูปขันธ์ ๔ คือ เวทนา(สุข-ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์) สัญญา(จำได้หมายรู้)
สังขาร(ความคิดปรุงแต่ง) วิญญาณ(ตัวรู้ทางสฬายตนะแยกออกเป็น ๖ จักขุวิญญาณ โสตวิญญาณ ฆานวิญญาณ ชิวหาวิญญาณ กายวิญญาณ มโนวิญญาณ) ทั้งหลายนี้เกิดดับไม่ใช่ตัวเรา เป็นของยืมใช้
ต้องเข้าใจก่อนว่า จิต กับ ใจ ไม่ใช่อันเดียวกัน ใจเป็นประธาน (ในระดับขั้นของอริยะก็ต้องวางใจเสียถือไม่ได้ อันนี้ยังไม่ต้องคิด)
เมื่อเข้าใจบ้างแล้วจึงเริ่มนั่งสมาธิ โดยการดึงจิตให้มาอยู่ในกาย ให้พิจราณาอยู่เฉพาะในกายนี้ คือ ปกติ จิตคนเราอยู่ไม่สุขมักท่องเที่ยวไป ยกตัวอย่างเช่น เวลาทำงานอยู่นึกถึงว่าลืมปิดบ้านหรือป่าว จิตก็แล่นไปแล้ว เป็นต้น
ให้พิจราณาอยู่ที่ ลมหายใจเข้าออก ว่า พุทโธ (คำไหนก็ได้แล้วแต่ถนัด )เย็น ร้อน อ่อน แข็ง เจ็บ ปวด เอียง หัน โยก ฯลฯ ก็ให้สักแต่ว่ารู้ ถ้าอยากเจริญธรรม ก็เอาแค่พอสงบจึงเริ่ม พิจราณาโยนิโสมนสิการ คือ พิจราณา เหตุ-ผล ที่พบที่เจอมาว่า ที่อย่างนี้ เพราะมีอย่างนั้น เช่น ทำไมเราใส่บาตรแล้วกับไม่สบายใจอยู่ เพราะเราเกิดเสียดายบ้าง ว่า พระไม่สำรวม พระไม่ปฏิบัติ คิดไปต่างๆ แสดงว่าเรายังหลงยังยึดว่าของเราอยู่ เป็นต้น พิจารณา ไตรลักษณ์ ว่าทุกอย่างล้วน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
แต่ถ้าจะหวังเล่นฤทธิ์ ก็ยากหน่อยเพราะต้องได้ฌาณ ตอนนี้ผมก็อยากลองเข้าฌาณดูเลยมานั่งนับ ๑ ใหม่ ยากเอาการ

 

คนที่มีสติปัญญามีภูมิจิตเดิมที่ดีนั้นมีอยู่ อย่าไปเหมารวมว่าใครๆจะมีจิตเพ้อหาลูกและเที่ยวหัวเราะ เหมือนคุณไปหมดสิคับอินทรบุตร

 

ไปลองปฏิบัติที่พระอาจารย์ผมบอกดูคับที่บ้านก็ได้ ผมปฏิบัติเดือนกว่าก็ได้ ญาน ฌานแล้ว ผมว่าไม่เกินความสามารถคุณหรอก