หลวงปู่จันทร์ดี เกสาโว เล่าเรื่องหลวงปู่มั่นสยบฤทธิ์เหล็กไหล

ขอบคุณ คุณจิระเดชมากครับ ที่อดข้าวมาโพสต์ให้พวกเราอ่าน ส่วนผมอ่านไปกินข้าวไป

 

จากนั้นก้เงีบยสนิทไปเหมือนเดิม
.......................

 

น่าสนใจๆ เหล็กไหล6ก้อนไปอยู่ไหนแร้ว เนีย ^ ^
อยากได้ๆ ..อิอิ

 

สุดยอด

 

ท่านพี่ทิด อย่าเพิ่งน้อยใจเลยเน้อ กำลังเขียนเพิ่มอยู่ครับ เสี่ยงโดนที่ทำงานไล่ออกมาก เอาเวลางานมาเขียนธรรมมะ เพื่อนๆหางานใหม่ให้ผมด้วยเน้อ

 

ทรายกลายเป็นน้ำ

หลวงปู่จันทร์ดี เล่าถึงการเดินธุดงค์ของท่านต่อไปว่า 'ตั้งแต่ปี พ.ศ.2475 ถึง 2481หลังจากธุดงค์ไปเอาเหล็กไหลที่ถ้ำสระบัว ที่ภูเขาควายแล้ว ก็ได้ไปเขากระทิงที่ประเทศลาวเช่นกัน จากนั้นก็ข้ามมาฝั่งไทย ไปที่ทุ่งกุลาร้องไห้ ช่วงนั้นอาตมายังเป็นเณรอยู่ พระอาจารย์มั่นอายุ 60 กว่าปี ส่วนพระอาจารย์เสาร์แก่กว่า ท่านเป็นพระอาจารย์ของ ท่านอาจารย์มั่นอีกที"

ช่วงเดินธุดงค์ที่ทุ่งกุลาร้องไห้นั้น พบเหตุอัศจรรย์อันน่าประหลาดใจ หลวงปู่เล่าให้ฟังว่า


ทุ่งกุลาร้องไห้ ในสมัยที่แห้งเล้งมาก เป็นทุ่งกว้างใหญ่ของภาคอีสาน มีเนื้อที่ติดต่อหลาย
จังหวัด ได้แก่ มหาสารคาม ร้อยเอ็ด บุรีรัมย์ และสุรินทร์ ...

'การพบนั้น พบหลายอย่างและหลายแห่งมีอยู่ครั้งหนึ่ง พระอาจารย์มั่น ซึ่งอาตมาเรียกท่านว่า พระอาจารย์มั่น,พระอาจารย์ชม และพระอาจารย์แหวน" และมีอุบาสกอุบาสิกามาเยอะเลย และทุ่งกุลาร้องไห้ ตอนไป ไปทางอำเภอจตุรพักตร์พิมาน ทางบ้านเกาะ ไม่มีน้ำกิน แห้งแล้งมาก หลวงปู่เป็นเณร ไปเอาน้ำที่ไหนก็ไม่มี มีแต่ปลักควาย มีแต่ดินกับทราย"

พอไปถึงไม่มีน้ำก็กลับมาเพราะไม่มีน้ำ และได้บอกกับพระอาจารย์มั่นว่า 'ไม่มีน้ำ ไม่รู้จะไปเอาที่ไหน" พระอาจารย์เสาร์ได้ยิน ท่านจึงไปเอาเอง เอาบาตรไปด้วย พอท่านกลับมานั่ง น้ะกระฉอกเต็มบาตรเลย อุบาสก อุบาสิกาก็ได้ดิน พระก็ได้กิน อาตมาก็ได้กิน

พอไปให้พระอาจารย์ชมกิน ท่านก็ว่า "ไม่กินหรอก มันเป็นทรายทั้งนั้น" พอพระอาจารย์ชมพูดจบก็กลับกลายเป็นทรายในทันที อาตมาเห็นกับตา เดี๋ยวนี้พยานยังมีอยู่ หลวงปู่ท่านกล่าวยืนยันอย่างหนักแน่น​

 

พี่ปั๊มเอามาจากหนังสือเหรอครับ อยากทราบชือหนังสือครับ เผื่อจะไปหามาเก็บไว้สักเล่ม

 

อยากเห็นก็ได้เห็น​

หลวงปู่จันทร์ดี เกสาโว เล่าต่อไปว่า นอกจากทุ่งกุลาร้องไห้แล้วก็เดินธุดงค์ไปเขาพระวิหาร ประเทศเขมร เรื่องนี้ยาวเพราะเกี่ยวกับหลวงปูเสาร์ กันตสีโล และสมเด็จพระมหาธีรวงศ์ (อ้วน ติสโส) แห่งวัดบรมนิวาสกรุงเทพฯ​

เขาพระวิหาร อยู่บนผาเขตฝั่งเขมร​

เรื่องมีอยู่ว่า พระมหาธีรวงศ์ (อ้วน ติสโส) อยากพาคณะพระเณรไปเขาพระวิหาร ไปเขมรต่ำ สมัยนั้นอาตมายังเป็นเณร มีพวกพระในกรุงเทพนี่แหละ ใคร่อยากจะเห็นช้าง พอ 18 นาฬิกา หรือ 6 โมงเย็นเท่านั้นช้างก็มาพอดี พระเณรชาวกรุงเทพฯ กลัวกันหมด พระอาจารย์เสาร์จึงให้ก่อไฟขึ้น ช้างจึงหนีไป​

วันต่อมา พระเณรจากวัดบรมฯ อยากเห็นช้างอีก ไอ้หางยาว ,ไอ้สองหางก็ว่ากันไป แล้วแต่ใครจะเรียกมัน พอ 17 นาฬิกา หรือ 5 โมงเย็น ช้างป่ายกโขลงกันมาเลย เพราะอยู่ในป่า 5 โมงเย็นก็มืดแล้ว พอมาถึงเท่านั้นมันทำลายกลด ถอนกลดใหญ่เลย ระหว่างที่ฝูงช้างถอนกลดอยู่นั้น พระอาจารย์เสาร์ก็อยู่บริเวณนั้น และอาตมาก็อยู่ใกล้ท่าน คือ อยู่นอกถ้ำ ​

สมัยนั้นเขาพระวิหารยังเป็นป่าดงดิบอยู่ แต่เดี๋ยวนี้เตียนหมดแล้ว ส่วนพระทางกรุงเทพฯ ส่วมมากเป็นพระจากอีสาน มีประมาณ 30 องค์ ธุดงค์เป็นหมู่ นำโดย สมเด็จ อ้วย ติสโส ท่านได้นำพระมาเขาพระวิหาร อยากเฆ็นช้างก็ได้เห็นสมใจอยาก ​

ช้างเมื่อทำลายกลดเช่นนั้น สมเด็น อ้วน ได้พูดกับพระอาจารย์เสาร์ และปรึกษากันว่าจะทำอย่างไร พระอาจารย์เสาร์ก็บอกว่าไม่ยากหรอก มานั่งภาวนากันเถิด ​

ส่วนฝูงช้างก็เข้ามาใกล้อยู่ทุกขณะ ทำลายของดาหน้ามาทางท่าน และมันจะมาทำร้ายคนเข้าจริงๆ พระอาจารย์เสาร์ท่านเตือนว่า 'พระเณรอย่ากระดุกกระดิกนะ" พูดจบ ท่านก็เป่านกหวีดที่ท่านทำขึ้นเองด้วยไม้ซาง ท่านเป่าออกไปดัง ปี๊ดๆๆ ช้างก็ได้ยินเสียงนกหวีด ก็แตกกระจายไปคนละทิศละทาง เสียงดังตึงตังโครมคราม ช้างใหญ่เหยียบช้างเล็ก ส่งเสียวร้องวุ่ยวาย ส่วนพระเณรก็แตกหนี ไปคนละทิศ ละทางเช่นกัน บางองค์วิ่งขึ้นต้นไม้ที่มีหนาม แต่พอช้างไปกลับลงไม่ได้ พระอาจารย์เสาร์ต้องให้พวกที่หนีขึ้นมาทางที่ท่านอยู่ ไปช่วยกันตัดหนามจึงลงจากต้นไม้ได้ สำหรับหลวงปู่จันทร์ดีนั้น ท่านเป็นคนใจเพชรอยู่แล้ว คือใจนักเลง ใจกล้า ไม่ใจอ่อน ท่านกลัวแต่ไม่หนี

"พวกที่กลัวก็ขึ้นต้นไม้ แต่ก็ลงไม่ได้ กลัวช้างมากกว่ากลัวหนาม" ท่านกล่าว​

หลวงปู่ท่านเล่าว่า สมัยที่ท่านธุดงค์ไปฝั่งลาวกับหลวงปู่มั่นนั้น ท่านพาไปถึงมลฑลยูนนานและธิเบต

"อาตมาเรียกหลวงปู่ มั่น ว่าอาจารย์นะ ไม่ได้เรียกหลวงปู่ หลวงพ่ออะไรหรอก เพราะตอนนั้นท่านดูแข็งแรง แกร่งกล้า"

ช่วงที่หลวงปู่ธุดงค์นั้น ท่านไม่มีความลำบาก มีแต่ความสุขเสียอีก เราต้องตั้งคำถามให้ตัวเองว่า มาทำไม? มาตายไม่เป็นห่วงชีวิตเลยเพราะไม่มีครอบครัวให้ห่วง​

 

ขอบคุณในความพยายามของท่านมากๆครับ ที่พยายามพิมพ์มาให้พวกเราได้อ่านกัน
สาธุ

 

สวัสดีครับ ยังจำกันได้อยู่ คุณแม่สบายดีนะครับ

พี่นำมาจาก หนังสือ วีวประวัติและปฏิปทาคำสอน หลวงปู่ จันทร์ดี เกสาโว พิมพ์แจกเป็นธรรมทาน โดยบริษัท ไลอ้อน คอนกรีต จำกัด ครับ

พิมพ์ที่ บุญศิริการพิมพ์ 02-9416650-1

www.bssuperprint.com

พี่ลองหาประวัติหลวงปู่ใน เวป ไม่มีเลยนะ หายากมาก เลยมาพิมพ์ไว้ให้อ่านกัน

 

จริง เราก็ลองsearch แล้วไม่เจอเลย

 

เยี่ยมยอด เลยค่ะ สนุกดี มาโพสเรื่องดีดีให้อ่านอีกนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

อ่านแล้วความศรัทธาเพิ่มขึ้นเป็นกองเลยครับ
เดิมก็ศรัทธาหลวงปู่เสาร์กับหลวงปู่มั่นจนเต็มเปี่ยมอยู่แล้ว..

ขอบคุณมากครับ...ขออนุโมทนาในบุญกุศลครั้งนี้ด้วยครับ

 

สาธุ...กับเจ้าของกระทู้ ที่ได้นำเรื่องดี ๆ ของพ่อแม่ครูอาจารย์มาให้อ่านครบ

 

แล้วววววววววว เหล็กไหล หลวงปู่ท่านเอาไปไว้ไหน ยังไงละครับ .........

 

ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากครับ ที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกันครับ

 

มารอหลังอาหารเย็น...........หรือว่าจบแค่นี้.........

 

เหล็กไหลหลวงปู่เก็บรักษาไว้ครับ จะได้อ่านในเรื่องต่อๆไป

 

....ติดตามอ่านครับ น่าสนใจมากครับ ...เหมือนอยุ่ในเหตุการณ์เลย 555

 

เป็นอจินไตย ​

เรื่องของเหล็กไหลนี้ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ท่านได้ตอบข้อสงสัยของหลวงปู่จันทร์ดี
เกสาโว มาแล้วว่า เป็นเรื่องของอจินไตย ถ้าอยากรู้ความหทายของคำพูดท่านให้ไปค้นคว้าดูใน โลกธรรมสูตร อังคุตรนิกาย ในพระไตรปิฏก เล่ม 35 ซึ่งเมื่อไปค้นดูแล้ว ก็พบข้อห้ามของพระพุทธองค์ ที่ทรงตรัสห้ามว่า
"อย่าได้ไปพยายามค้นหาที่มาของความศักดิ์สิทธิ์แห่งเหล็กไหลเลย ว่าเหตุใดจึงมีอิทธิฤทธิ์และอำนาจเช่นนั้น เพราะมันเป็นปัญหาอจินไตย" ​

ความหมายของคำว่า อจินไตย คือ เป็นเรื่องที่ไม่ควรคิดที่พ้นความคิด และ สิ่งที่เป็นอจินไตยมีอยู่ด้วยกัน 4 อย่างคือ
1. พุทธวิสัยของพระพุทธเจ้า ๑
2. ฌานวิสัยของผู้ได้ฌาน ๑
3. วิบากแห่งกรรม ๑
4. ความคิดเรื่องโลก ๑ ​

ผู้เขียนได้กราบเรียนถามเรื่องเหล็กไหลจากหลวงปู่จันทร์ดีว่า เมื่อหลวงปู่มั่น หลวงปู่เสาร์ ได้เหล็กไหลมาแล้ว ได้แบ่งให้ท่านบ้างหรือไม่ เอามาอย่างไรและ มีประสบการณ์อย่างไรบ้าง ก็ได้รับคำตอบจากท่านว่า​

"ก็ได้เอาใส่ย่ามมาเลย อาตมาไม่เป็นตัวของตัวเองนะ เพราะอาศัยพระผู้ใหญ่ เพราะว่ายังเป็นเด็กเป็นเณรอยู่ ตอนบวชเป็นพระ พ.ศ. 2485 มาได้เปรียญอยู่ที่อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัด มหาสารคาม เมื่อได้เปรียญ 3 แล้วก็ไม่ได้เรียนต่อ เพราะตาไม่ดี ก่อนที่ตาจะเสียนี้เกี่ยวกับการนั่งกรรมฐานตลอด 3 เดือน ไม่นอน ตอนแรกก็เจ็บๆ เป็นตาแดงก่อน สมัยนั้นยังไม่มีโรงพยาบาล"​

ทิ้งไปแล้ว ​

เรื่องของเหล้กไหลนั้นมาอีกมาเช่น มีอยู่เรื่องหนึ่ง มีเหตุอัศจรรย์เกิดขึ้น ที่วัดป่าหินเกิ้งวิปัสสนาของหลวงปู่จันทร์ดี เกสาโว นี่เอง​

เรื่องมีว่า คุณหญิง พงศ์พริ้ง พยัคฆนิธิ ท่านได้ไปทำความสะอาดที่อาสนะ ที่หลวงปู่นั่งประจำ บังเอิญไปเจอขวดกระทิงแดงเก่าๆ ลักษณะสกปรก มีน้ำเหนียวๆอยู่ข้างใน เห็นว่าไม่มีประโยชน์ใช้สอยอะไร ท่านจึงนำไปทิ้งเสีย ปรากฏว่า หลวงปู่กลับมาจากข้างนอกวัด​

ท่านได้ถามหาว่า "ขวดกระทิงแดงที่วางอยู่ที่นี่หายไปไหน"​

โยมคุณหญิงก็ตอบท่านว่า ดิฉันได้นำไปทิ้งแล้วเพราะขวดสกปรก​

หลวงปู่จึงบอกว่า โยมหญิงรู้หรือปล่าวว่าในขวดนั้นมีของสำคัญที่สุดอยู่ ​

ดิฉันไม่ทราบจริงๆว่าสำคัญ เดี๋ยวจะค้นมาให้ โยมคุณหญิงพริ้งบอกกับหลวงปู่แล้วเดินไปยังกองขยะ ที่ท่านนำขวดนั้นไปทิ้ง จึงกลับมาบอกหลวงปู่ว่า หาไม่เจอ​

หลวงปู่จันทร์ดี ก็ตอบว่า ดีแล้ว ให้นั่งสมาธิด้วยใจสงบ แล้วส่งกระแสจิตไปที่ของที่หายนั้น ​

ทันใดนั้น ปรากฏว่ามีแสงวาบจากกองขยะ ลอยไปช้าๆ และไปตกที่สระน้ำ หลวงปู่จึงให้เณรไปงมในน้ำ ตรงที่แสงสว่างนั้นตกอยู่ ปรากฏว่าได้วัตถุชิ้นหนึ่ง
ขึ้นมา มีลักษณะเป็นสีดำมะเมื่อม และหลวงปู่ท่านก็ได้เก็บไว้กับตัวท่านตลอดมา ตั้งแต่บัดนั้น ​