ถอดจิตออกจากร่าง แบบมองไม่ค่อยเห็นอะไร ผลการสวดมนต์อยู่ที่กำลังจิตของเรา

ขอบคุณค่ะ
แบบ เด็กใหม่ หัดธรรมะ
นั่งสมาธิ...แล้ว ทำให้จิตสงบ ค่ะ

 

คือเราต้องตั้งสมาธิให้มั่นค่ะ แล้วจะเกิดผล

 

หงะดีจังเลย

ดีจัง ได้รู้อีกแล๊ะ แหะๆ
http://www.palungjit.org/board/showthread.php?p=87992#post87992

 

คิดว่าครั้งหนึ่งเคยถอดจิตได้ ตอนไปงานเต็มกำลังหลายปีมาแล้ว หล้งจากมือที่พนมสั่น
แล้วในที่สุดก็นิ่ง ไม่ได้ยินเสียงรอบกาย ความรู้สึกทางกายน้อยลง แว้บหนึ่งเท่านั้นที่เหมือน
ออกมายืนท่ามกลางเฆมเทาๆ มองไม่เห็นใครแม้นแต่ตัวเอง จากนั้นความรู้สึกทางกายก็กลับมา
แล้วปีต่อมา ก็ไม่เคยได้แบบนี้อีก ทำงานทางโลกมากร่างกายเหนือยล้า

เชื่อมัียล่ะ ตอนแรกสั่น ปลายๆสัปงกเลยในเวลาฝึกเต็มกำลังนี่แหละ.....(b-green)

 

ที่ถอดออกมามันเป็นจิต หรือ วิญญาณ ครับ มีคาถาถอดมั๊ยครับ

 

ผมก็เคยฝึกถอดกายทิพย์เหมือนกัน แต่จะเป็นการฝึกกสิณ และฝึกลมปราณ เวลาช่วงฝึกจะมีพลังร้อนกับเย็นสลับกันเคลื่อนที่ผ่านไปทั่วตัว พลังร้อนจะรู้สึกอุ่นพลังเย็นจะรู้สึกไม่ถึงกับหนาวแต่จะคล้ายๆกระแสเย็นๆข้างในตัว เวลาที่จิตจะออกจากร่าง จะมีความรู้สึกสองอย่างนี้สลับกันไปมา มีช่วงหนึ่งที่พลังเย็นนั้นแรงมากจนทนแถบไม่ไหว จึงกลัวและใช้วิธีสวดคาถาชินบัญชรกับคาถาพระไตรปิฎกอาการนั้นจึงค่อยๆทุเรา ผมจะใช้วิธีนอนสมาธิคล้ายๆกับคุณ แต่เวลาที่จิตใกล้จะออกร่างผมจะรู้ตัว เพราะอาการที่กล่าวมาข้างต้น และต่อมาจะมีอาการที่มีพลังบางอย่างหมุนอยู่บริเวณท้องเหนือสะดือตรงกลางค่อนไปทางหน้าอกหมุนอยู่แรงมากเหมือนมีพายุอยู่ข้างในตัว ผมจะเล่าตอนกายทิพย์หลุดออกครั้งแรกด้วยครับ ตอนนั้นประมาณตี 3 คือหลังจากสวดมนตร์เสร็จก็นั่งสมาธิต่อจนเอนตัวลงและนอนก็ยังอยู่ในสมาธิช่วงนั้นเองที่มีกระแสพลังเคลื่อนอยู่ตรงหน้าอกอย่างรุนแรง จนคิดว่าคืนนี้คงหลุดจากกายเนื้อแน่ๆ ยังไงถึงขั้นนี้แล้วอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด พลังนั้นค่อยๆเคลื่อนขึ้นไปและรู้สึกตัวตลอด ค่อยๆพุ่งขึ้นจนเห็นตัวจิตเราค่อยๆลอยขึ้นประมาณ 45 องศา เวลาที่แยกออกจะได้ยินเสียงคล้ายกระดาษฉีกออก และภาพที่เห็นตรงหน้าคือประตูห้องค่อยๆเลื่อนเข้ามาคล้ายๆตัวเราค่อยพุ่งขึ้นแยกออกจากกายเนื้อ ทำมุม 45องศา แต่แปลกที่ความรู้สึกมาอยู่ที่กายทิพย์แทนที่จะอยู่ที่ร่างกายเนื้อที่นอนอยู่ มีความรู้สึกประสาทสัมผัสมาอยู่ที่กายทิพย์( ไม่ใช่ประสาทสัมผัสทั้ง 5 แต่เป็นการรับรู้ด้วยจิต) และคิดว่ากายเนื้อที่นอนอยู่ไม่ใช่เรา หลังจากนั้นตัวผมเริ่มค่อยๆเคลื่อนขึ้นมาณเวลานั้นยังไม่แน่ใจว่าการที่ถอดจิตออกมาครั้งนี้จริงหรือเปล่าก็เลยลองเหลียวกลับไปดูกายเนื้อ พอก้มลงกลับไปมองเท่านั้นเห็นขากายเนื้อและกำลังนอนอยู่จึงตกใจสุดขีด หลังจากนั้นก็มีความรู้สึกว่าจิตพุ่งกลับไปที่กายเนื้อด้วยความเร็ว จนมารู้สึกตัวที่กายเนื้อ (ตี 3.05 นาที รวมระยะเวลาที่เกิดเหตุการณ์ประมาณ 5 นาทีและไม่ใช่ฝันแน่ๆ) หลังจากนั้นผมค่อยๆขยับตัวแต่ยังมีอาการดวงไฟที่เคยฝึกกสิณและกำหนดนึกดวงไฟขณะหลับตา สว่างจ้าอยู่แม้ว่าตอนนี้ลืมตาอยู่ก็ตาม แปลกใจเหมือนกันว่าดวงไฟนั้นสว่างจ้าแล้วค่อยๆบีบเล็กแล้วก็ใหญ่สลับกันไป ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือในขณะที่ผมลืมตาอยู่ท่ามกลางความมืดนั้นไม่ต้องใช้ไฟฉายเลย ดวงไฟกสิณที่เคยฝึกไว้สามารถทำให้สว่างได้ แต่ผมไม่สามารถควบคุมมันได้เท่านั้นเอง

 

.. ดีใจที่อ่านเจอ.. เข้าใจคะ ๆ ... เข้าใจว่าเกิดจากภาวะ จิตที่นิ่ง จริง ๆ นะคะ เพราะไม่ได้สวดมนต์ นอนทำสมาธิ นิ่ง ๆ ... ยังไม่รู้ว่าถ้าไม่ตกใจจะเป็นอย่างไร จะพยายามทดลองดูถ้า จิตพาไปถึง ...พอเห็นร่างตัวเองตกใจทุกที คงเป็นเพราะยังสงบไม่พอ จิตยังไม่ถึง ..

 

ระวังหละครับ อย่าเผลอไปไหนต่อไหน เดี๋ยวกลับคืนไม่ได้
อนุโมทนาสาธุครับ...

 

เหมือนกันเลย มองอะไรไม่ค่อยเห็น ต้องตั้งจิตดี ๆ สักพักจะมองเห็น แจ่มมาก ๆ ใสกว่าภาพที่เรามองเห้นด้วยตาเนื้อ สีมันสดมาก บอกไม่ถูก

 

ขอบคุณมากครับ


ประสบการณ์เหล่านี้ทำให้เราเข้าใจอะไรได้มากขึ้นครับ
ผมรู้สึกเหมือนจะพบภาวะนี้เหมือนกัน คือ รู้สึกตัวว่า
มีอีกกายหนึ่งที่ละเอียดเบา อยู่นอกกายเนื้อในตอนหลับ
บางครั้งมองไม่เห็นสิ่งรอบตัว แต่มีครั้งหนึ่งที่บังเอิญเห็น
และมีหลายครั้งที่รู้สึกว่ากายหนึ่งกำลังทำอะไรอยู่ แต่
มองไม่เห็นภาพ บางครั้ง รู้สกตอนนั้น รู้ตัวว่าทำอะไร
แต่พอออกจากภาวะนั้นก็ลืมหมด (รู้ชัดตอนอยู่ในภาวะนั้น)
และอธิบายภาวะเมื่อครู่ไม่ได้ แต่ระลึกได้ว่าเกิดอะไรครับ

 

ถ้าถอด จิต เดิน ออกมา แล้ว พอจะกลับ เข้าร่างทำไม่ได้ จะทำไง อะ คับ

 

พูดเล่น หรือพูดจริงคะ

 

พี่ๆครับแต่ว่าถ้าเวลาในตอนเช้าไม่มีต้องทำไงหรอครับไอ้ที่สวดอิติปิโสอ่ะครับ

 

แล้วก็ช่วยสอนวธีถอดกายทิพย์ให้ผมด้วยนะครับ
dearbot2006@hotmail.com

 

พี่ของพ่อปู่ผมเขาฝึกนั้งสมาธิมาทั้งชีวิตยังทำอะไรไม่ได้ที่ปู่ผมบอกมานั้งทำสมาธิมาประมาณ50ปีน่าจะได้เขายังถอดจิตไม่ได้เลยเขานั้งตั้งแต่เช้าจนเช้าทุกวันเขาก็ลุกมากินข้าวมั้นนะ

 

ประสบการณ์ถอดจิต

เอาเองฝึกสมาธิมาไม่นานมากหรอกนะ ประมาณ 6-7 เดือนเองเริ่มจาก เราชอบไปวัด ไปอ่านเจอหนังสือหลวงพ่อฤษีลิงดำ พออ่านไปก็คิดว่าท่านขี้โม้เสียมากว่า แต่ก็ชอบนะ อ่านจนจบ ช่วงนี้เราไปทำบุญ 9 วัด กับ ขสมก.บ่อยมาก ไปวันอาทิตย์ บ้าง วันเสาร์บ้าง ชอบมาก ไปหลายครั้ง พอหลังๆมาก็บังเอิญไปเจอรูปล๊อคเกตหลวงพ่อฤษีลิงดำที่กาญหรือเพชรบุรีไม่รู้เขาเอามาขายที่แผงเช่าพระ เขาบอกมีผู้หญิงเอามาขายให้เขา ผมเลยอยากได้ เพราะเราเพิ่งจะได้รู้จักหลวงพ่อท่านจากหนังสือพอดี เหมือนว่าบังเอิญหรือท่านจะมีใจให้เราได้เจอทางธรรมไม่รู้ หลังจากนั้นก็อยากไปวัดท่าซุงไปคนเดียวเลย ไปเที่ยวหาเพื่อจะไปกราบร่างท่านที่ลูกศิษท่านเก็บไว้ไม่เผา ก็ไปเดินชมวัดสวยงามากเลย แต่เราไปรถโดยสาร เวลากลับไม่มีรถกลับ ต้องเหมารถเอาเองทั้งไปและกลับ ซื้อหนังสือมาอ่านหลายเล่ม เรื่องเกี่ยวกัญอภิญญาต่างๆ เราเกิดชอบใจและด้วยความอยากลองนะครับ อยากรู้ว่ามันจะจริงอย่างทีท่านเขียนไว้หรือเปล่า มโนมยิทธิอะไรทำนองเนี้ย และก็อ่านและศึกษา ก็เริ่มฝึกนึ่งสมาธิ มาหลายเดือนเหมือนกัน หัดเองนะครับ ไม่เคยไปตามสำนักต่างๆ อย่างหลวงพ่อจรัลผมก็แค่ไปกราบไว้แล้วก็กลับไม่เคยไป อยากไปแต่ยังไม่พร้อม ก็หัดเองคิดว่าไปหาท่านหรือสำนักไหนเขาก็สอนให้เรานั่งเพื่อสงบทั้งนั้นแหละ คือความสงบมันอยู่ที่ใจ หากใจเราสงบ ทุกที่ เราก็จะทำได้ หากเราไปหาสำนักดังๆ หรือที่ไหน เขาก็สอนได้แต่เราจะปฏิบัติได้หรือเปล่ามันอยู่ทีเราเป็นหลัก ผมคิดอย่างนี้นะ แต่ก็อยากไปหาประสบการณ์อยู่เหมือนกัน หากมีโอกาส เราต้องมีความอยากที่จะทำได้ก่อน บางคนเขาบอกว่าอย่าอยาก หากไม่อยากแล้วเราจะมีความพยายามเหรอ เราต้องพยายามมากๆ ในการนั่งทั้งเจ็ป ทั่งปวดแทบตายผมเองลองนั่งให้ได้ 1ชั่วโมงยังแทบตายเหน็บกินขาแทบแตก แต่พอ เราลองนั่งว่าตายเป็นตายไม่ลุกเด็ดขาดมันก็ได้ แต่พอมันหายปวด(ไม่หายขาดแต่ทนได้มันจะเกิดอาการเบาสบายขึ้นไม่ทรมาณเหมือนตอนแรกๆ คิดว่าเริ่มมีสมาธิแล้วแต่ผมไม่นั้งแต่ แค่อยากเอาชนะมัน เพราะทำมาหลายครั้ง ก็แพ้มันทุกทีเลย หลังอยากนั้นผมก็ลองทำวิธีใหม่ สบายและเป็นที่ผมชอบ เป็นบุคลิคประจำตัวของผมอยู่แล้ว ผมจะไม่นั่งสมาธิเพราะปกติก็ไม่ชอบนั้งนอกจากการนั่งทำงานเท่านั้น ใช้วิธิที่ผมชอบคือนอน เวลาอยู่บ้านผมจะนอนดูทีวี นอนพูดจากับเพื่อนๆ ไม่ค่อยนั่งนะครับ นั่งไม่นานก็นอนเป็นอัติโนมัติของมันเลย พอนั่งโชวฟาเผลอหน่อยก็นอนไปแล้ว เลยใช้วิธีนอนสมาธิแทนรู้สึกได้ผลครับ มันเกิดสมาธิได้ หลังจากการนั่งแทบไม่ได้ผลอะไรเลยนอกจากปวดขาแทบตาย
นอนภาวนานับลมหายใจเข้าออกไปเรื่อย พอจิตสงบปุ๊บก็มีอาการตึงๆ เมือนจิตจะหลุด มันรู้เอง ทุกครั้งที่จะหลุดมันเหมือนอาการเดิม พอปล่อยมันก็พุ่งออกไปเลย ครั้งแรกๆ ที่เริ่มมีจิตทีสงบ หูแว่ว ได้ยินเสียงดั่งสนั่น ระงม ทั้งเสียงคน เสียงสัตว์ ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องสมาธิก็คลายเสียก่อน (เพราะตกใจ)หลังมาก็เริ่มชินกับอาการที่เหมือนจิตหลุด(ผมเองไม่แน่ใจนะว่ามันถอดออกไปจริงหรือเป็นการปรุงแต่งของจิตตเหมือนอาจารย์หลายจสำนักที่อ่านในหนังสือเขาบอกให้ว่าอย่าไปสนใจที่ไปรู้หรือไปเห็นอะไรมาอย่างส่งจิตออกนอก แต่ผมอยากออกเพราะมันสนุกดี เพราะผมฝึกใหม่ๆและก็อยากได้ประสบการณ์ทางจิต จะจริงหรือไม่ก็สนุกดี ได้พบได้คุยกับคนแปลกหน้า เหมือนว่าพุ่งไปได้ดั่งใจปรารถนา สมปรารถนาบ้าง ไม่สมปราถนาบ้าง อย่างเช่น ครั้งแรก ผมต้องการไปหาพุทธเจ้า ว่าท่านจะมีอยู่จริงหรือเปล่า ใจคิดอย่างนั้น จิตก็พุ่งตรงไปตามถนนในป่าข้างเหมือนมีหญ้าเขียวๆ รอบถนนเป็นถนนดินลูกรังบางทานอาจไม่รู้ดินลูกรังเป็นถนนที่ยังไม่ลาดยางนะครับ คิดว่าน่าจะเป็นชนบท พอจิตเราหลุดก็พุ่งปรื้ดไปที่ใครคนหนึ่งซึ่งจิตผมเองเห็นแค่ช่วงหัวคือเห็นแค่ใบหน้าท่านคนนั้นเท่านั้นเอง (คงเป็นเพราะการฝึกฝนมาน้อยพอจิตนิ่งผมก็ออกไปเลยทำให้เห็นไม่ชัด)ท่านเองนั้นก็รู้นะว่าผมมาแต่ไม่พูดอะไร ผมก็กลับเข้าร่างเหมือนว่าสมาธิคลายเราก็กลับเองอัติโนมัตฺเหมือนเราฝันแล้วตื่นยังงั้นแหละ แต่มันเกิดขึ้นขณะที่เราไม่ได้หลับ แค่สงบ หูเรายังได้ยินอยู่ เสียงทีวีที่เปิดไว้ก็ได้ยิน ใครคุยกันเราก็ได้ยินหมด (ผมนอนภาวนามีพี่นอนดูทีวีอยู่นะครับ) อีกครั้งผมนอนภาวนารู้ว่าจิตจะหลุดผมเลยปล่อยพอออกมาผมก็คิดจะไปหาพุทธเจ้าอีก แต่ครวนี้มันตรงออกค้างหลังห้อง(ที่พักผมเป็นคอนโดรู้สึกว่าตอนนี้เหมือนเป็นรูปร่างของเราลอยออกไปด้านหลังไม่เร็วเหมือนครั้งแรก และมีความรู้สึกเต็มที่เหมือนมันชัดกว่าเดิมคือมีการออกจากร่างและก็มองดูร่างตัวเองเห็นนอนอยู่น่าเกลียดทีเดียว เพราะผมอ้วนไม่หล่อ ไม่ค่อยชอบร่างกายตัวเองอยู่แล้วมองดูแค่แป๊บเดียวผมก็ลอยออกไปพร้อมกับความขี้สงสัยทำให้พลังจิตต่ำไม่ค่อยมีแรงไม่พุ่งไปเหมือนครั้งแรก แต่ชัดเจนกว่าในรายละเอียดของภาพ ผมเหมือนว่าตัวเองจะติดผนังห้องของตัวเอง แต่พอนึกดูอีกก็รู้ว่าเราเป็นเพียงจิตหรือกายทิพย์ทีเขาว่ากัน ก็ลองเดินผ่านก้ผ่านไปได้ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันมีสิ่งกีดขวางหน้าอยู่ เป็นสายไฟฟ้าหรือต้นไม้ทีอยู่ด้านหลังคอนโดผมเอง สายไฟมันเยอะเต็มไปหมดต้นไม้สูงๆ ด้วย ความรู้สึกวุ่นวายเกิดขึ้นในใจตัวเอง เพราะมัวคิดว่าเราเป็นร่างหยาบอยู่ผมเอามือปัดสายไฟใจก็คิดว่ามันเก๊ะกะจริงโว้ย คิดสับสนพลังก็น้อย แต่พอนึกได้ก็ตั้งจิตใหม่ รู้สึกว่าจิตพุ่งตรงไปเร็วเหมือนดาวตกยังงั้นแหละครับ แต่ไม่ใช่ว่าคิดปุ๊บเห็นปั๊บเหมือนคนอื่นๆ บางคนที่เขาเล่านะครับผมแตกต่างจากเขาค่อนข้างมาก พอพุ่งมาก็มาหยุดอยู่ที่เห็นคนสองคน ก็เข้าไปคุยกับเขาเขานั่งอยู่ที่เก้าอี้เหมือนรอเราอยู่แล้วหรือเราต้องการตรงมาหาเขาอย่างนั้นแหละ(ความจริงผมต้องการพบพุทธเจ้าคงหวังสูงไปมั้งครับ)ในจิตเหมือนรู้ว่ามีคนหนึ่งเขาจะไปพูดต่อรองกับเจ้ากรรมนายเวรให้เราได้ แต่พอผมจะคุยสมาธิคลาย กลับร่างเฉยยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย อาการของเรื่องมันเหมือนกับว่าเราควบคุมมันไม่ได้ มันออกแล้วก็กลับของมันเอง
-มีอยู่อีกครั้งนะ ผมนอนภาวนา แล้วก็เปิดทีวีไว้ไม่สนใจฟังหรอกนะครับแต่พอได้ยิน ทีวีช่องไหนผมก็ไม่แน่ใจ เขาพุดเรื่องว่าประเทศลาวมีพระอรหันต์เกิดขึ้น ซึ่งท่านสำเร็จด้วยการวาดภาพ จิตต์เป็นสมาธิดีมากเลยสำเร็จเป็นพระอรหันต์เขาพูดอย่างนั้นนะ ผมได้ยินปุ๊บจิตหลุดไปเลย พุ่งตรงไปเร็วมากครั้งเดียวถึงเลย มันบอกว่าถึงแล้วและก็มองไปตรงหน้า มองเห็นแสงสว่างจากองค์พระหรือตัวคนไม่ทราบนะครับเพราะไม่ชัดเจนมากหนัก มีรัสมีสว่างสีเหลืองรอบตัวพุ่งเข้าตาเราสว่างพอประมาณว่าแสงรอบตัวท่านนั้นแหละเลยมองไม่ชัดแต่ก็ตั้งจิตให้แน่วแน่อีกทีแล้วมองก็ชัดขึ้นเล็กน้อย ท่านทราบนะว่าเรามา แต่ท่านก็ไม่พูดอะไร ใจก็กลัวว่าเขาจะว่าเราหรือเปล่าทีมาไม่ได้รับอนุญาติ ก็เลยกราบท่านมองเห็นร่างเราก้มกราบแล้วเราก็คลานวนทางขวาออกมาจิตก็กลับมาห้องแต่เข้าร่างไม่ได้ง่าย มันเกิดความลังเลสงสัยขึ้นมาเฉยเลย ว่ามันร่างเราหรือเปล่าไม่รู้เป็นไงมันก็เลยเข้าลำบาก เหมือนว่ามองไม่เห็นแล้วได้แต่เอามือคลำไปเจอแขนตัวเอง แล้วก็เข้าได้ แต่ก่อนนั้นเราก็รู้สึกว่าเหนื่อยมาก พยามยามจะเข้าร่างมันก้อเข้าไม่ได้ ก็ไปทางพี่เขยก็เห็นเขานอนอยู่ แต่เราเคยมองดูพี่สาวเรานะ มองเห็นทะลุราวกั้นเห็นมีรัสมีสีเหลืองคุมร่างอยู่ เราไม่เข้าใจว่าแสงนั้นมีความหมายยังไง แต่ก็แปลกเราลองมองดูพี่เขยกับเห็นร่างนอนธรรมดา
พอเข้าได้เรามีอาการเหนือยมากเหมือนกันเหมือนว่าเราใช้พลังไปมากอย่างนั้นแหละ หลังจากนั้นเราก็ถอดเล่นของเราหลายครั้งนะ เป็นงานหลักของเราเลย หากว่านอนสมาธิแล้วจะถอดได้ เราไม่เคยนั้งอีกเลย นั่งพอสมควรแล้วก็นอนส่วนตัวเราคิดว่าหากจะนั่งก็คงได้เหมือนกันแต่มันจะทรมาณจาการนั่งสงบได้ช้ากว่าการที่เรานอน เลยกลายเป็นเคล็ดลับส่วนตัวของเราไปเลย และผมเองมีความรู้ขึ้นมาอีกอย่าง เวลาตื่นนอนใหม่ๆ ก็ทำได้ง่ายกว่าก่อนนอนภาวนาอีกนะ
รู้สึกออกได้เร็ว สงบเร็วค้นพบโดยบังเอิญพอเราตื่นนอนเราก็ภาวนาต่ออีกมันสงบเร็ว ดี เหมือนมีภาพวงกลมมีสีขาวพอเราเอาจิตไปจับปุ๊บจิตหลุดออกได้เลย ง่ายดีกว่านอนภาวนาอีก จนบางทีเราไม่อยากเชื้อตัวเองว่ามันเป็นอาการของการถอดจิตหรือเปล่า รู้สึกว่าเดียวนี้มันง่ายกว่าเดิมเยอะเมื่อก่อนเพื่อที่เราจะถอดจิตออกให้ได้ เรานอนภาวนาเป็นวันเป็นคืน เพราะสมาธิเราน้อยพอนอนไปก็พลิกบ่อย เลยเกิดอยากนะครับ แต่อาศัยความอดทนทำบ่อย ๆ ทำทั้งวันที่ตึกได้ นึกได้ก็นับลมหายใจอยู่อย่างนั้นเผลอไปก็ดึงเข้ามาใหม่กว่าจะได้ก็ต้องอดทน บางทีเราก็คิดว่าเราจะทำไปทำไมนะเนี้ย บอกกับตัวเอง บางทีมันจะหลุดเราก็ไม่ปล่อยดึงกลับ นึกถึงคำภาวนาของเรามันก็ไม่ออก รู้สึกเบาสบาย เหมือนตัวจะลอย คงเป็นสมาธิขั้นอุปปจาระสมาะละมังเเพราะอ่านเจอในตำราอย่างนั้น

 

ประสบการณ์ถอดจิต

เอาเองฝึกสมาธิมาไม่นานมากหรอกนะ ประมาณ 6-7 เดือนเองเริ่มจาก เราชอบไปวัด ไปอ่านเจอหนังสือหลวงพ่อฤษีลิงดำ พออ่านไปก็คิดว่าท่านขี้โม้เสียมากว่า แต่ก็ชอบนะ อ่านจนจบ ช่วงนี้เราไปทำบุญ 9 วัด กับ ขสมก.บ่อยมาก ไปวันอาทิตย์ บ้าง วันเสาร์บ้าง ชอบมาก ไปหลายครั้ง พอหลังๆมาก็บังเอิญไปเจอรูปล๊อคเกตหลวงพ่อฤษีลิงดำที่กาญหรือเพชรบุรีไม่รู้เขาเอามาขายที่แผงเช่าพระ เขาบอกมีผู้หญิงเอามาขายให้เขา ผมเลยอยากได้ เพราะเราเพิ่งจะได้รู้จักหลวงพ่อท่านจากหนังสือพอดี เหมือนว่าบังเอิญหรือท่านจะมีใจให้เราได้เจอทางธรรมไม่รู้ หลังจากนั้นก็อยากไปวัดท่าซุงไปคนเดียวเลย ไปเที่ยวหาเพื่อจะไปกราบร่างท่านที่ลูกศิษท่านเก็บไว้ไม่เผา ก็ไปเดินชมวัดสวยงามากเลย แต่เราไปรถโดยสาร เวลากลับไม่มีรถกลับ ต้องเหมารถเอาเองทั้งไปและกลับ ซื้อหนังสือมาอ่านหลายเล่ม เรื่องเกี่ยวกัญอภิญญาต่างๆ เราเกิดชอบใจและด้วยความอยากลองนะครับ อยากรู้ว่ามันจะจริงอย่างทีท่านเขียนไว้หรือเปล่า มโนมยิทธิอะไรทำนองเนี้ย และก็อ่านและศึกษา ก็เริ่มฝึกนึ่งสมาธิ มาหลายเดือนเหมือนกัน หัดเองนะครับ ไม่เคยไปตามสำนักต่างๆ อย่างหลวงพ่อจรัลผมก็แค่ไปกราบไว้แล้วก็กลับไม่เคยไป อยากไปแต่ยังไม่พร้อม ก็หัดเองคิดว่าไปหาท่านหรือสำนักไหนเขาก็สอนให้เรานั่งเพื่อสงบทั้งนั้นแหละ คือความสงบมันอยู่ที่ใจ หากใจเราสงบ ทุกที่ เราก็จะทำได้ หากเราไปหาสำนักดังๆ หรือที่ไหน เขาก็สอนได้แต่เราจะปฏิบัติได้หรือเปล่ามันอยู่ทีเราเป็นหลัก ผมคิดอย่างนี้นะ แต่ก็อยากไปหาประสบการณ์อยู่เหมือนกัน หากมีโอกาส เราต้องมีความอยากที่จะทำได้ก่อน บางคนเขาบอกว่าอย่าอยาก หากไม่อยากแล้วเราจะมีความพยายามเหรอ เราต้องพยายามมากๆ ในการนั่งทั้งเจ็ป ทั่งปวดแทบตายผมเองลองนั่งให้ได้ 1ชั่วโมงยังแทบตายเหน็บกินขาแทบแตก แต่พอ เราลองนั่งว่าตายเป็นตายไม่ลุกเด็ดขาดมันก็ได้ แต่พอมันหายปวด(ไม่หายขาดแต่ทนได้มันจะเกิดอาการเบาสบายขึ้นไม่ทรมาณเหมือนตอนแรกๆ คิดว่าเริ่มมีสมาธิแล้วแต่ผมไม่นั้งแต่ แค่อยากเอาชนะมัน เพราะทำมาหลายครั้ง ก็แพ้มันทุกทีเลย หลังอยากนั้นผมก็ลองทำวิธีใหม่ สบายและเป็นที่ผมชอบ เป็นบุคลิคประจำตัวของผมอยู่แล้ว ผมจะไม่นั่งสมาธิเพราะปกติก็ไม่ชอบนั้งนอกจากการนั่งทำงานเท่านั้น ใช้วิธิที่ผมชอบคือนอน เวลาอยู่บ้านผมจะนอนดูทีวี นอนพูดจากับเพื่อนๆ ไม่ค่อยนั่งนะครับ นั่งไม่นานก็นอนเป็นอัติโนมัติของมันเลย พอนั่งโชวฟาเผลอหน่อยก็นอนไปแล้ว เลยใช้วิธีนอนสมาธิแทนรู้สึกได้ผลครับ มันเกิดสมาธิได้ หลังจากการนั่งแทบไม่ได้ผลอะไรเลยนอกจากปวดขาแทบตาย
นอนภาวนานับลมหายใจเข้าออกไปเรื่อย พอจิตสงบปุ๊บก็มีอาการตึงๆ เมือนจิตจะหลุด มันรู้เอง ทุกครั้งที่จะหลุดมันเหมือนอาการเดิม พอปล่อยมันก็พุ่งออกไปเลย ครั้งแรกๆ ที่เริ่มมีจิตทีสงบ หูแว่ว ได้ยินเสียงดั่งสนั่น ระงม ทั้งเสียงคน เสียงสัตว์ ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องสมาธิก็คลายเสียก่อน (เพราะตกใจ)หลังมาก็เริ่มชินกับอาการที่เหมือนจิตหลุด(ผมเองไม่แน่ใจนะว่ามันถอดออกไปจริงหรือเป็นการปรุงแต่งของจิตตเหมือนอาจารย์หลายจสำนักที่อ่านในหนังสือเขาบอกให้ว่าอย่าไปสนใจที่ไปรู้หรือไปเห็นอะไรมาอย่างส่งจิตออกนอก แต่ผมอยากออกเพราะมันสนุกดี เพราะผมฝึกใหม่ๆและก็อยากได้ประสบการณ์ทางจิต จะจริงหรือไม่ก็สนุกดี ได้พบได้คุยกับคนแปลกหน้า เหมือนว่าพุ่งไปได้ดั่งใจปรารถนา สมปรารถนาบ้าง ไม่สมปราถนาบ้าง อย่างเช่น ครั้งแรก ผมต้องการไปหาพุทธเจ้า ว่าท่านจะมีอยู่จริงหรือเปล่า ใจคิดอย่างนั้น จิตก็พุ่งตรงไปตามถนนในป่าข้างเหมือนมีหญ้าเขียวๆ รอบถนนเป็นถนนดินลูกรังบางทานอาจไม่รู้ดินลูกรังเป็นถนนที่ยังไม่ลาดยางนะครับ คิดว่าน่าจะเป็นชนบท พอจิตเราหลุดก็พุ่งปรื้ดไปที่ใครคนหนึ่งซึ่งจิตผมเองเห็นแค่ช่วงหัวคือเห็นแค่ใบหน้าท่านคนนั้นเท่านั้นเอง (คงเป็นเพราะการฝึกฝนมาน้อยพอจิตนิ่งผมก็ออกไปเลยทำให้เห็นไม่ชัด)ท่านเองนั้นก็รู้นะว่าผมมาแต่ไม่พูดอะไร ผมก็กลับเข้าร่างเหมือนว่าสมาธิคลายเราก็กลับเองอัติโนมัตฺเหมือนเราฝันแล้วตื่นยังงั้นแหละ แต่มันเกิดขึ้นขณะที่เราไม่ได้หลับ แค่สงบ หูเรายังได้ยินอยู่ เสียงทีวีที่เปิดไว้ก็ได้ยิน ใครคุยกันเราก็ได้ยินหมด (ผมนอนภาวนามีพี่นอนดูทีวีอยู่นะครับ) อีกครั้งผมนอนภาวนารู้ว่าจิตจะหลุดผมเลยปล่อยพอออกมาผมก็คิดจะไปหาพุทธเจ้าอีก แต่ครวนี้มันตรงออกค้างหลังห้อง(ที่พักผมเป็นคอนโดรู้สึกว่าตอนนี้เหมือนเป็นรูปร่างของเราลอยออกไปด้านหลังไม่เร็วเหมือนครั้งแรก และมีความรู้สึกเต็มที่เหมือนมันชัดกว่าเดิมคือมีการออกจากร่างและก็มองดูร่างตัวเองเห็นนอนอยู่น่าเกลียดทีเดียว เพราะผมอ้วนไม่หล่อ ไม่ค่อยชอบร่างกายตัวเองอยู่แล้วมองดูแค่แป๊บเดียวผมก็ลอยออกไปพร้อมกับความขี้สงสัยทำให้พลังจิตต่ำไม่ค่อยมีแรงไม่พุ่งไปเหมือนครั้งแรก แต่ชัดเจนกว่าในรายละเอียดของภาพ ผมเหมือนว่าตัวเองจะติดผนังห้องของตัวเอง แต่พอนึกดูอีกก็รู้ว่าเราเป็นเพียงจิตหรือกายทิพย์ทีเขาว่ากัน ก็ลองเดินผ่านก้ผ่านไปได้ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันมีสิ่งกีดขวางหน้าอยู่ เป็นสายไฟฟ้าหรือต้นไม้ทีอยู่ด้านหลังคอนโดผมเอง สายไฟมันเยอะเต็มไปหมดต้นไม้สูงๆ ด้วย ความรู้สึกวุ่นวายเกิดขึ้นในใจตัวเอง เพราะมัวคิดว่าเราเป็นร่างหยาบอยู่ผมเอามือปัดสายไฟใจก็คิดว่ามันเก๊ะกะจริงโว้ย คิดสับสนพลังก็น้อย แต่พอนึกได้ก็ตั้งจิตใหม่ รู้สึกว่าจิตพุ่งตรงไปเร็วเหมือนดาวตกยังงั้นแหละครับ แต่ไม่ใช่ว่าคิดปุ๊บเห็นปั๊บเหมือนคนอื่นๆ บางคนที่เขาเล่านะครับผมแตกต่างจากเขาค่อนข้างมาก พอพุ่งมาก็มาหยุดอยู่ที่เห็นคนสองคน ก็เข้าไปคุยกับเขาเขานั่งอยู่ที่เก้าอี้เหมือนรอเราอยู่แล้วหรือเราต้องการตรงมาหาเขาอย่างนั้นแหละ(ความจริงผมต้องการพบพุทธเจ้าคงหวังสูงไปมั้งครับ)ในจิตเหมือนรู้ว่ามีคนหนึ่งเขาจะไปพูดต่อรองกับเจ้ากรรมนายเวรให้เราได้ แต่พอผมจะคุยสมาธิคลาย กลับร่างเฉยยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย อาการของเรื่องมันเหมือนกับว่าเราควบคุมมันไม่ได้ มันออกแล้วก็กลับของมันเอง
-มีอยู่อีกครั้งนะ ผมนอนภาวนา แล้วก็เปิดทีวีไว้ไม่สนใจฟังหรอกนะครับแต่พอได้ยิน ทีวีช่องไหนผมก็ไม่แน่ใจ เขาพุดเรื่องว่าประเทศลาวมีพระอรหันต์เกิดขึ้น ซึ่งท่านสำเร็จด้วยการวาดภาพ จิตต์เป็นสมาธิดีมากเลยสำเร็จเป็นพระอรหันต์เขาพูดอย่างนั้นนะ ผมได้ยินปุ๊บจิตหลุดไปเลย พุ่งตรงไปเร็วมากครั้งเดียวถึงเลย มันบอกว่าถึงแล้วและก็มองไปตรงหน้า มองเห็นแสงสว่างจากองค์พระหรือตัวคนไม่ทราบนะครับเพราะไม่ชัดเจนมากหนัก มีรัสมีสว่างสีเหลืองรอบตัวพุ่งเข้าตาเราสว่างพอประมาณว่าแสงรอบตัวท่านนั้นแหละเลยมองไม่ชัดแต่ก็ตั้งจิตให้แน่วแน่อีกทีแล้วมองก็ชัดขึ้นเล็กน้อย ท่านทราบนะว่าเรามา แต่ท่านก็ไม่พูดอะไร ใจก็กลัวว่าเขาจะว่าเราหรือเปล่าทีมาไม่ได้รับอนุญาติ ก็เลยกราบท่านมองเห็นร่างเราก้มกราบแล้วเราก็คลานวนทางขวาออกมาจิตก็กลับมาห้องแต่เข้าร่างไม่ได้ง่าย มันเกิดความลังเลสงสัยขึ้นมาเฉยเลย ว่ามันร่างเราหรือเปล่าไม่รู้เป็นไงมันก็เลยเข้าลำบาก เหมือนว่ามองไม่เห็นแล้วได้แต่เอามือคลำไปเจอแขนตัวเอง แล้วก็เข้าได้ แต่ก่อนนั้นเราก็รู้สึกว่าเหนื่อยมาก พยามยามจะเข้าร่างมันก้อเข้าไม่ได้ ก็ไปทางพี่เขยก็เห็นเขานอนอยู่ แต่เราเคยมองดูพี่สาวเรานะ มองเห็นทะลุราวกั้นเห็นมีรัสมีสีเหลืองคุมร่างอยู่ เราไม่เข้าใจว่าแสงนั้นมีความหมายยังไง แต่ก็แปลกเราลองมองดูพี่เขยกับเห็นร่างนอนธรรมดา
พอเข้าได้เรามีอาการเหนือยมากเหมือนกันเหมือนว่าเราใช้พลังไปมากอย่างนั้นแหละ หลังจากนั้นเราก็ถอดเล่นของเราหลายครั้งนะ เป็นงานหลักของเราเลย หากว่านอนสมาธิแล้วจะถอดได้ เราไม่เคยนั้งอีกเลย นั่งพอสมควรแล้วก็นอนส่วนตัวเราคิดว่าหากจะนั่งก็คงได้เหมือนกันแต่มันจะทรมาณจาการนั่งสงบได้ช้ากว่าการที่เรานอน เลยกลายเป็นเคล็ดลับส่วนตัวของเราไปเลย และผมเองมีความรู้ขึ้นมาอีกอย่าง เวลาตื่นนอนใหม่ๆ ก็ทำได้ง่ายกว่าก่อนนอนภาวนาอีกนะ
รู้สึกออกได้เร็ว สงบเร็วค้นพบโดยบังเอิญพอเราตื่นนอนเราก็ภาวนาต่ออีกมันสงบเร็ว ดี เหมือนมีภาพวงกลมมีสีขาวพอเราเอาจิตไปจับปุ๊บจิตหลุดออกได้เลย ง่ายดีกว่านอนภาวนาอีก จนบางทีเราไม่อยากเชื้อตัวเองว่ามันเป็นอาการของการถอดจิตหรือเปล่า รู้สึกว่าเดียวนี้มันง่ายกว่าเดิมเยอะเมื่อก่อนเพื่อที่เราจะถอดจิตออกให้ได้ เรานอนภาวนาเป็นวันเป็นคืน เพราะสมาธิเราน้อยพอนอนไปก็พลิกบ่อย เลยเกิดอยากนะครับ แต่อาศัยความอดทนทำบ่อย ๆ ทำทั้งวันที่ตึกได้ นึกได้ก็นับลมหายใจอยู่อย่างนั้นเผลอไปก็ดึงเข้ามาใหม่กว่าจะได้ก็ต้องอดทน บางทีเราก็คิดว่าเราจะทำไปทำไมนะเนี้ย บอกกับตัวเอง บางทีมันจะหลุดเราก็ไม่ปล่อยดึงกลับ นึกถึงคำภาวนาของเรามันก็ไม่ออก รู้สึกเบาสบาย เหมือนตัวจะลอย คงเป็นสมาธิขั้นอุปปจาระสมาะละมังเเพราะอ่านเจอในตำราอย่างนั้น

 

วิชา 3 ...

​

เพียงคุณเพิ่มเงือนใขเกี่ยวกับการเจริญพุทธานุสติวิธีใดวิธีหนึ่ง ทิพยจักษุจะแจ่มใสได้จริง ๆ

 

เคยเห็นร่างตัวเองนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ นิ่งๆไม่หือไม่อือ ก็เลยตกใจว่าอ้าวเเล้วเราที่นั่งอยู่ที่ข้างเตียงนี้หล่ะเป็นใคร นั่งข้างๆร่างตัวเอง จะกลับเข้าร่างก็เข้าไม่ได้ ส่วนสีของกาย(วิญญาณตัวเองมั๊ง)เป็นสีขาวขุ่นเเต่โปร่งเเสง กลัวจังไม่กล้าเล่า ไม่อยากนึกถึงเลย ตอนนั้นได้เเต่ร้องไห้ว่าตัวเองตายเพราะอะไร ทำไมวิญญาณหลุดออกจากร่าง เลยนึกถึงหลวงปู่ จากนั้นก็เข้าร่างได้เเละก็ลืมตาตื่น ตอนนั้นคงเป็นเพราะสวดมนต์มากๆ(ธรรมจักรฯ พระกัณฑ์ฯ พาหุง อิติปิโส) สวดมากจิตก็เลยเป็นสมาธิ