เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ไม่มีตัวจริง ตัวปลอมครับ ผู้ถ่ายทอดโนเนของแท้
เจียนไประทึกไป แบบเดียวกับคนอ่านแหละครับ..
ขอบคุณในแรงใจสูงส่ง

 

ขอบคุณผู้เหนียวแน่นในการอ่านด้วยครับ

 

ยินดีที่เห็นผู้อ่านมีความสุข รักการอ่านเข้าไว้..
ทุกประเทศในโลกนี้ เจริญด้วยนักอ่านที่นำการอ่าน
ไปใช้ประโยชน์จริงๆนะครับ

 

แป้นพิมพ์คอมพ์มันบอบบาง นิ้วคนโบราณกระแทกแรงเกิน
มันกระโดดพรวดพราด ให้ต้องแก้คำอยู่เรื่อย ของทันสมัยนัก
ไม่สนุกตรงนี้ครับ อย่างอื่นพอทน...ขอบคุณนักอ่านชั้นเยี่ยมอีกท่าน

 

ระวังอย่าลืมทานข้าว...ขอบคุณจ้า

 

อ้าว...เพิ่งแซวแฟนโพสท์บน...
รักษาสุขภาพด้วยครับ ขอบคุณหลายๆ

 

รออ่านตอนเนื้อหาเยอะๆก็ได้ครับ ไม่ต้องรอนาน
ผู้เขียน พิมพ์ไป โพสท์ไป บางทีรู้สึกไม่ทันใจเหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับการติดตาม

 

อา...สำนวนใครน้า คุ้นๆ ขอบคุณครับท่าน แฟนคลับตัวจริง

 

ครับ...สนุกจริง ขอยืนยันในฐานะคนถ่ายทอด
ขอบคุณมากครับท่าน ที่ช่วยกดไลฟ์ ส่งโพสท์ตลอด

 

เรียนท่านลูกลพ.เขาสาริกา หนอนหนังสือระดับเอบวก
ท่านคงเคยได้ยินนักร้องสมัครเล่นระดับชาวบ้าน
ร้องคาราโอเกะ เพราะกว่านักร้องตัวจริง..
หรือท่านอาจเคยอ่านหนังสือบางเล่ม แล้วคิดในใจว่า
ตูเขียนดีกว่านี้ตั้งเยอะ...

พอเห็นภาพการเปรียบเทียบนะครับ...ด้วยความชื่นชม
ในวิจารณญาณครับท่าน

 

สิ้นสมิง แต่เรื่องราวนยังไม่สิ้น ติดตามต่อได้วันนี้เลยครับ

 

น่าจะเป็นกระทู้ที่ติดอันดับ top five ในเร็วๆนี้ ถ้าท่านผู้อาวุโสไม่เหนื่อยล้าเสียก่อน แรงใจกำลังหลั่งไหลมาเรื่อยๆ งานเขียนแบบนี้จัดอยู่ในระนาบเดียวกับครูยอดฝีมือระดับตำนานผู้เป็นลมหายใจแห่งป่าไพรหลายๆท่าน ชาลี เอี่ยมกระสินธ์ุ มาลัย ชูพินิจ หรือ น้อย อินทนนท์ วัธนา บุญยัง มาลา คำจันทร์ และบุหลัน รันตี นักเขียนผู้มีชีวิตอยู่ที่ผาปกค้างคาว เขตรอยต่อกับพม่า เหมืองแร่ดีบุกขนาดใหญ่แถบสวนผึ้ง ราชบุรี. ไม่ว่าท่านผู้อาวุโสจะเป็นใคร สิ่งสำคัญคือเรื่องราวที่ท่านได้เพียรพิมพ์ถ่ายทอดด้วยสำนวนภาษาที่สวยงาม กระชับแบบเห็นภาพชัดเจน รู้สึกได้ถึงลมหายใจ ด้วยการใช้นิ้วจิ้มแป้นพิมพ์ทีละตัว ซึ่งนักเขียนยอดฝีมือในอดีตส่วนมากใช้นิ้วจิ้มเครื่องพิมพ์ดีดรุ่นเก่าๆแบบนี้แทบทั้งสิ้น ให้คนรุ่นลูกหลานได้เข้ามาอ่านและเริ่มติดงอมแงมอยู่ในขณะนี้ เป็นงานเขียนที่อยู่ในระดับคลาสสิก เข้าขั้นมืออาชีพอย่างแท้จริง ขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสในความเพียรพยายาม และเสียสละเวลาในการถ่ายทอดงานเขียนระดับนี้ให้ลูกหลานคนรุ่นหลังได้อ่านกันในยุคนี้ ขอบคุณครับ.

 

ขอบพระคุณทุกโพสท์ ทุกความเห็นและคำชมอันมีค่า
อาจตอบตกหล่นกลางทาง บางท่านบางรายมั่ง อย่าถือ
โทษโกรธขึ้ง น้อยใจว่า ไม่สนใจใยดีนะครับ....ตอบกันช่ำปอดแล้ว
ลุยเทือกเขาตะนาวศรีต่อเถอะ เรื่องดีๆ มันส์ๆ รออีกเพียบ

 

เห็นด้วยครับ ผมอ่านๆมา สำนวน การบรรยายถึงป่า กริยาการเคลื่อนไหวของคนในเนื้อเรื่อง สำนวนการเขียน ไม่มีแนวของมือสมัครเล่นเลย
ผมเองอ่านไปๆ ยังคิดว่า ต้องเป็นนักเขียนระดับหัวแถวของเมืองไทยแน่ๆ
(คือตอนหนุ่มๆ ผมเริ่มอ่านเพชรพระอุมา ต่อด้วยนิยายกำลังภายใน กิมย้ง โกวเล้ง จนไปออกนิยายไทย ยาขอบบ้าง นิยายทั่วไปบ้าง)

 

พบ"ฤาษีตาไฟ"...ไปท่องจักรวาล!!!
--------------------------------
---------------------------------

ถนนสายกลับบ้านของผมยังหาไม่เจอ!

จากตลาดราชรี,จอมบึง เข้าสู่สวนผึ้งอันกันดารเมื่อกว่าสองเดือนก่อน ทางนี้ยังเป็นวันเวย์ ไม่มีตั๋วขากลับบ้านให้ผมดังใจหมายมั่น

เงิน600บาท ค่าพิชิตสมิงแก่ ผมคิดไว้ว่าตัวเองเหลือ300แน่ๆ แต่เอาเข้าจริง
ผมทำใจรับครึ่งหนึ่งไม่ลง

ก็ผมไม่ได้ลั่นไกเจ้าไรเฟิ้ลล้มช้างสักเปรี้ยง ต้องใช้วิธียิงต้นไม้ไป3-4นัด ตอนเอาปืนคืน ก็บอกนายหัวไปว่า..."โป้งเดียวจอดครับ"...ผู้การรับไรเฟิ้ลชั้นยอดคืน ลูบคลำ
ความงามของมันอย่างพึงใจ สีหน้าแววตาภาคภูมิ

"ล่าตัวแรกก็ได้เสือ กระบอกนี้ต้องเอาขึ้นหิ้ง"...อดีตนักเรียนปีนังนายหัวใหญ่เช็ดปืนอย่างทะนุถนอมก่อนนำเข้าวางในตู้โชว์ ไม่ได้สังเกตสงกา หน้าตาอิหลักอิเหลื่อของพรานไก่อ่อน

"ผู้การ"ไม่ได้สงสัยในความสำเร็จของพวกเรา ลุงพรานตัด 2 อุ้งตีนหน้าจอมสมิงเจ้าป่ามาเป็นหลักฐาน ผมคิดถึงเพื่อนจอนที่อยากได้หัวกะโหลกทำที่เขี่ยบุหรี่ แต่เห็นสภาพนางสางแล้ว รบกวนซากนางไม่ลง พวกเราจึงทิ้งร่างให้เป็นซากแร้ง หมาไน สัตว์กินเนื้อ กินซากได้สนุกกับร่างนักล่า ตามวัฏจักรไพรเถื่อน

ผมแบ่ง150 บาทให้ลุงพราน ให้เกียรติเพื่อนรัก 200 เพราะปืนไทยทำเองของเราสำแดงเดชตัดหน้าปืนล้มช้างทันสมัยของฝรั่งนักล่าอาณานิคม แบ่งจอนกับเดชไป50บาทกับค่าแรง2วันแถมให้

ตัวเองเหลือ200 บวกกับที่เหลือจุกจิกจากงานเหมือง ผมมีเงินติดกระเป๋าเฉียดสามร้อย...ที่จริงก็เป็นเงินโขอยู่ (ทองบาทละ200 ณ ตอนนั้น) พอที่ผมนำตัวเองออกจาก
เหมืองได้ เหลือให้พ่อ ให้น้องที่บางกอก มีพอใช้สำหรับการวิ่งเต้นหางานใหม่อีกสักพัก

แต่มันมีอยู่2-3เหตุผล ที่ทำให้ผมจมปลักอยู่อยู่นี่อีกกว่าสองเดือน...จะค่อยๆเล่า ค่อยๆเรียบเรียงให้รู้

 

พร้อมแล้ว. เตรียมตัว ลุยไพร กันต่อครับ 5555

 

ลมหนาวกำลังกรูเกรียวกระหน่ำป่าดิบเถื่อนแห่งนี้ ทุกที่ต้องก่อกองไฟไม่เว้นกลางวัน
ยามเช้าหน้าแค้มป์ทั้งไทย มอญ ทุกคนจะยืนล้อมวงผิงไฟกองโตสร้างความอบอุ่นให้ร่าง ก่อนออกไปผจญงานมหาโหด เสื้อหนาๆทุกตัวถูกงัดออกมาใช้แต่ก็ไม่เพียงพอต่อสู้กับลมหนาวที่ชอนไชไปทุกขุมขุน มันกระหน่ำไปทุกซอกมุม กลางคืนไม่ต้องบรรยาย เสียงไม้ไผ่หดตัวลั่นเปรี๊ยะ ฝาที่เป็นแฝกเหมือนกระดาษแผ่นบางๆชุ่มน้ำเป็นกำแพงเปื่อยยุ่ย เมื่อปะทะกับลมหนาวที่เปรียบเสมือนข้าศึกที่พุ่งเข้ามาจู่โจมทุกทิศ ทุกทาง

หน้าห้องผู้จัดการเหมือง มีเทอร์โมมิเตอร์ติดอยู่ บางคืนอุณหภูมิลดลงเกือบถึงจุดเยือกแข็ง...แม่คะนิ้งพร่างพราวอยู่ตามใบหญ้า ต้นไม้หนทางเดิน ก่อนจะค่อยๆละลายเมื่อต้องแดดยามสาย แต่ประกายของมันเมื่อกระทบแสงตะวันนั้น ระยิบระยับ งดงามดังประกายเพชร หากได้เดินลุยทุ่งหญ้าที่แม่คะนิ้งเกาะพราวเข้าไป เหมือนเดินลุยดงโคตรเพชรให้ครึ้มใจเล่น

ความหนาวเหน็บที่พุ่งเข้าเสียดกระดูกราวกับจะหักกระดูกเป็นท่อนๆ คนที่มาจากบ้านถิ่น
ฝนแปด แดดสี่ อย่างจอนกับเดชเหลือจะทนทาน ขอถอนสายบัวอำลากลับบ้านก่อน เพื่อนสนิททั้งสองน้ำตาคลอ วันที่หิ้วกระเป๋าผ้ารอติดท้ายรถเหมืองที่ต้องออกไปรับเสบียงจอมบึงทุกอาทิตย์ ผมกับเกียรติยืนส่งเพื่อน

"เขียนถึงกูบ้างนะเพื่อน ยิงเสือได้อีกอย่าลืมกะโหลก ไม่ได้กูโกรธจริงๆ"...เพื่อนจอนพูดให้เราหัวร่อ กลบเกลื่อนความรู้สึก

ผมพยักหน้า ตบบ่าเพื่อน..."เออ มีไรดีดี กูจะเขียนบอกมึง"

ผมหารู้ไม่ นั่นเป็นการลาจากหนสุดท้าย เดือนเศษๆต่อมา ข่าวจากผู้การซึ่งเป็นญาติห่างๆกับทางบ้านจอน แจ้งให้ผมทราบว่า จอนขับรถคว่ำ กระเด็นออกมานอกรถ เสียชีวิตคาที่แถวบ้านตัวเอง

โธ่...เพื่อนเอ๋ยเห็นกันอยู่หลัดๆ สู่สุขคติเถิดเพื่อน... ผมเอามือกุมองค์พระท่ากระดาน สวดภาวนาในใจให้เพื่อน ผู้ชักนำให้ผมมาเจอชะตากรรมยิ่งใหญ่ในชีวิตช่วงหนึ่ง เกียรติเองก็เศร้าไม่แพ้ผม พวกเราสี่ทหารเสือในแค้มป์กลางป่าโหด อาจไม่เหมือนค่ายนาซีในหนังสงครามโลก เพราะนั่นเป็นการกระทำระหว่างมนุษย์ต่อมนุษย์ด้วยกันทำให้ค่าของคนต่ำกว่าสัตว์เดรัจฉาน...แต่ที่กลางป่านี้เป็นค่ายที่ต่อกรกันระหว่างมนุษย์และความโหดของธรรมชาติซึ่งพยายามต่อต้านการรุกราน ยึดครอง ทำลาย จากเงื้อมมือมนุษย์สุดกำลัง ซึ่งส่งให้ชีวิตกลางป่าเป็น...สงครามชีวิต ของแท้

สี่ทหารเสือ บัดนี้เหลือเพียงสองทหารกล้าท้าตาย...เดชเพื่อนจอนซึ่งมารู้จักสนิทกับพวกผมทีหลัง ก็โบกมือลาป่าโหดแห่งนี้ขาด ข่าวว่าไปเป็นจุมโผ่(พ่อครัว)เหมืองแถวบ้าน โอกาสที่จะกลับมาสมทบกันเป็น "เดอะ ทรี มัสกีเตียร์"สามทหารเสือ แบบในหนัง
มลายหายไป

แต่ผมกับเกียรติยังมีลุงพร จอมพรานกะเหรี่ยงเป็นเพื่อนซี้ต่างวัย ทีมสามทหารเสือปลอมๆในเหมืองกลางป่าลึก ยังมีบทบาทให้แสดงสนุกๆอีกมาก ผมกับเกียรติกลายเป็นนักท่องไพรตัวยง แต่เราก็ผลัดกันท่องเสาร์-อาทิตย์เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจผู้การซึ่งดีกับพวกผมมาก นายเหมืองหนุ่มใหญ่เลื่อนเงินค่าแรงให้พวกผมเป็นวันละ20บาท นั่นน้องๆเอ็นยิเนียร์เชียวนะ ทำงานเต็มเดือนไม่พัก รับเงินเปิดตูดเป็นเสี่ยน้อยๆได้ทั้งเดือนเลย

แต่วิญญาณป่ามันเข้าสิงผมกับเพื่อนแล้ว เราทำงานอาทิตย์ละไม่เกินห้าวัน ผลัดกันควงลุงกะเหรี่ยงออกรอบ...เอ้อเหอ พูดยังกะเป็นนักกอล์ฟ

ด้วยปืนแก้ปทำเองซึ่งบัดนี้ ผมกับเกียรติมีคนละกระบอก เจ้าโคลท์กระบอกโตก็มีคนละด้ามเช่นกัน เราท่องป่าล่าสัตว์อาทิตย์ละวัน ยิงได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ทั้งกิน ทั้งขาย ไม่ทิ้งขว้าง เอาแต่พอควร ถ้าพอ ต่อให้เก้งกวางมาเดินยักย้ายส่ายตะโพกตรงหน้ายังไม่ยิงเลยครับ อันนี้เรื่องจริง

หมายเก่า ทางเสือผ่าน กระทิงแล่น ช้างโขลงพบเห็นประจำ บัดนี้ไม่ใช่หมายลึกลับสำหรับนักล่าในป่าแถบนี้อีกต่อไป เพราะเจ้าสางร้ายถูกปราบ ทำให้ชาวบ้านนักหาของป่า นักล่าสมัครเล่นและอาชีพมากหน้าเลิกกลัว พากันเข้ามาเหยียบย่ำจนกลายเป็นหมายที่สัตว์ป่ารู้แกว เผ่นหนีหายไม่ค่อยมีโอกาสได้ส่องกัน

ลุงกะเหรี่ยงทิ้งหมายเสือสมิงไม่ไปข้องแวะ แกบอกว่า ปล่อยชาวบ้าน หากินกัน นายทหารตามผมมา ยังมีที่ดีๆอีกมาก...แกนำเราเข้าป่าลึกไปเรื่อยๆ ดงไม้ครึ้มหนักกว่าเก่า หากป่าดิบ ป่าโปร่งที่พวกเราเคยผ่านเป็นป่าเบญจพรรณ ป่าที่ลุงกะเหรี่ยงนำเราตะลุยระยะหลังคือ...ดงดิบยุคโบราณ จูราสิค พาร์ค ขนานแท้

ในดงพวกนี้ ถ้าไม่มีคนนำทางจะหลงเคว้งคว้างหาทางออกไม่ได้ แสงแดดไม่ลอดผ่านยอดไม้ลงมา สัตว์ป่าไม่น้อยที่ไม่รู้จักคน มีที่หนีมาจากป่าด้านล่างเท่านั้น ที่วิ่งโครมครามหนีพวกเรา แสดงว่ามันเคยถูกไล่ยิงมาแล้ว

พวกเราต้องอาศัยนอนตามถ้ำที่มีอยู่มากในภูเขาเทือกนี้ หลายครั้งที่ต้องค้างคืนกลางป่าเพราะไม่มีโอกาสกลับทันก่อนตะวันลับเหลี่ยมผา การผจญเสือสมิงคราวที่แล้วยังสร้างความขนพองสยองเกล้าไม่หาย มืดลงเมื่อใดต้องหามุมหลบภัยก่อนล่ะ อย่าทำเป็นพระเอกมาแล้ว บุกป่ากลับแค้มป์

เมื่อจะเข้าป่าแถบนี้ ลุงกะเหรี่ยงจะทำพิธีเบิกไพรทุกครั้ง ผมก็ต้องคว้าพระในคอคู่ชีวิตมาทำพิธีตามแก มีอยู่ครั้งเคยลืมหลังจากพิชิตเสือสมิงใหม่ๆ เดินทั้งวันหาสัตว์ให้ยิงไม่ได้สักตัว ทั้งที่เสียงมันอยู่ใกล้ๆ เห็นๆ ลุงกะเหรี่ยงงี้ ค้อนขวั่บ บ่นอุบอิบ คนแก่งอนน่ารักไปอีกแบบ

 

อินเตอร์มิชชั่น ปลายนิ้วกันอีกหน่อย พบกันช่วงค่ำ

แต่ก่อนจากขอตอบเม้นท์ท่านนักอ่านผู้น่ารักให้หมด

 

สุดยอดคอมเม้นท์อีกหนึ่งท่าน ทุกบรรทัดให้เห็นครวามเป็นนักอ่านมืออาชีพ

หนอนหนังสือระดับท็อป ประดาปรมาจารย์นักเขียนทั้งหมดที่ท่านร่ายมา ล้วนติดตรึงตา ตรึงใจในหมู่นักอ่านเมืองไทยทั้งสิ้น ผมคงมิอาจเอื้อมไปเทียบเคียง แต่เมื่อท่านมองเห็นคุณค่า เอางานชิ้นนี้ไปวางห่างๆพอที่จะเอื้อมกันถึง ก็ต้องขอขอบพระคุณในแรงใจ ทำให้มีแรงจิ้มดีดมากขึ้น ผบ.ทบ.สั่้งให้หยุดก็กล้าเถียงว่า คนอ่านเค้าขออีกหน่อยไม่เห็นรึไง?...ความจริงไม่เห็นแน่นอน เพราะท่านผบ.ไม่ได้อ่านสักตัวเดียว วันสองวันนี้ยังประชดซื้อยาหยอดตาชั้นดี ราคาแพงมาให้บอกว่า เอ้า ใช้ซะก่อนตาบอด ชั้นสั่งเพื่อนซื้อจากญี่ปุ่นมาฝากเธอน่ะ...เออ ปากว่าตาขยิบ ปากร้ายใจดีตัวจริง สวัสดีและขอบพระคุณอีกทีครับ

 

ขอบคุณท่าน..เพียงแค่เห็นเงาไม่ทันชักกระบี่ก็ทราบว่าเป็นจอมยุทธอีกหนึ่งท่าน ผมก็เป็นผู้รักการอ่านเช่นทุกคนแหละครับ โชคดีที่เรื่องราวเหล่านี้ถูกบันทึกไว้ จึงเอาความรักมาแปรเปลี่ยนเป็นอักษรถ่ายทอดได้สำเร็จ หากเมื่อเกือบกว่าสิบปีที่แล้ว ตอนซ่อมบ้านทำห้องพระ รื้อห้องหนังสือทิ้ง ขนหนังสือบริจาคห้องสมุดเกือบหมดบ้าน ไม่ดื้อด้านต่อกรกับผบ.ทบ.ยื้อยุดบันทึกกับตู้หนังสือไว้หนึ่งตู้ เรื่องเหล่านี้คงเป็นเถ้าถ่าน เลือนหายไปในสายลมชั่วอนันตกาลไปแล้ว แถมยังโชคดีที่บันทึกปึ้งนี้ถูกเก็บซ่อนไว้ต่างหากโดยบังเอิญ ทำให้ไม่ถูกโยนหาย ขอเรียนท่านว่า ผบ.ทบ.ของผม เป็นมิสอนามัยครับ ถ้าปีนไปเช็ดหลังคาบ้านทุกวันได้ เธอก็คงทำ 555