เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)....เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
------------------------------

ผมบอกความคิดกับทีม ทุกคนร้อง"ฮูเร....เอาด้วย เอาด้วย"....ไม่มีใครคัดค้านสักคน

อันดับแรก ต้องเร่งทำปืนยี่ห้อไอ้เณรประดิษฐ์มิรอช้า กระบอกเดียวไม่พอ ทำปืนยาวพ่วงกับปืนสั้น ทำได้ดีด้วย เพราะ"พี่ชด"เอ็นยิเนียร์คนใต้สนิทกับพวกเรา...พี่เขาเป็นวิศวกรตัวจริง จบแล้วเบื่อทำงานกรมทรัพยากรธรณี(ไม่มีกรมนี้แล้ว) เอียนโลกเช้าชาม-เย็นชาม ชีวิตราชการว่างั้นเถอะ มาทำเหมืองได้เงินเยอะเทียบไม่ติดดีกว่า...โอกาสดีมีมาเยือนวันหน้า สามารถถีบตัวเองเป็นนายเหมืองก็ยังไหว เส้นทางของเอ็นยิเนียร์เดินไปตามแผนภูมินี้ได้หลายคนแล้ว

ปืนยาวนิ้งเนี้ยบเสร็จภายในเจ็ดวัน พร้อมปืนสั้นคอลล์ตราควาย แต่พวกเราเรียก"โคลท์"ให้มันเท่ เท่ เข้าไว้

เสร็จก็ลองยิง เอากับของจริงเลย พวกเราเดินเข้าป่าหลังแค้มป์คนงาน ไม่ต้องตะกายไปไกล เพราะเสียงไก่ป่าขันยั่วน้ำลายทุกเช้า-เย็น...เห็นตัวกับเสียงตีปีกบินพึ่บพั่บบ่อยๆเวลาเข้าไปปลดทุกข์

ทุกคนในทีมยกหน้าที่พลแม่นปืนให้ผมเพราะรู้มือกันสมัยอยู่ค่าย

มุดต้นไม้ ป่าโปร่งหลังแค้มป์คืบคลานขึ้นเนินไปเรื่อยๆ ไม่ช้าก็พบเป้าหมายตรงหน้า ไก่ป่าตัวงามกำลังคุ้ยเขี่ยจิกหาอาหารไม่เกิน20-30หลา พวกเราเงียบกริบ ผมยกปืนยาวทำเองประทับบ่า สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเหนี่ยวไกที่พี่ชดบรรจงเจียให้จนเหมือนของจริงช้าๆและใจเย็น นกทำเองสับลงที่แก็ปเชื้อประทุ

"ฟึ่บ"...แทนที่จะเสียงดังปัง...ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"อะไรว่ะ "...เกียรติร้อง เสียงของมันทำให้ไก่ป่าดวงดีตกใจบินพึ่บหายขึ้นยอดไม้แต่ไม่มีใครสนใจ ทุกคนเข้ามามุงดูปืน ตรวจตรากันว่า ปืนไอ้เณรประดิษฐ์กระบอกนี้ทำผิดอีตรงไหน?

ผมสิ สงสัยบางอย่างตะหงิด...บอกเจ้าเกียรติ..."เอาโคลท์ออกมายิงที...มึงยิงเองเลย"

เกียรติชักปืนที่เหน็บเอว หักคอออกใส่กระสุนทำเองปลอกกระดาษแข็งยัดเข้าไป ชูเหนือหัวเหนี่ยวไก เสียงดังก้องป่าที่พวกเรายืนอยู่ ไก่ป่าที่แอบซ่อนไม่ใกล้ไม่ไกลหลายตัว ตีปีกบินกันสวบสาบ พึ่บพั่บ ป่าแถวนั้นอลหม่านไปชั่วครู่...ไม่ถึงกับป่าแตก แค่"ป่าตื่น"

ผมยื่นปืนยาวที่บรรจุกระสุนใหม่ใหมัน..."เอ้า มึงซัดอีกที"...เกียรติก็ไม่ว่ากระไร จับปืนประทับบ่าเหนี่ยวขึ้นฟ้าไปด้านหน้า

เสียงปัง ฟังชัดถนัดหูดีแท้...ไอ้เณรทำเอง ใช้ได้ทั้งสองกระบอก ลูกปืน ดินปืนก็ทำงานดี

ผมดึงเชือกร่มที่คล้องคอพระท่ากระดาน สมบัติชิ้นมีค่าที่สุดออกมาพนมมือเหนือหัว ขอขมาท่านถอดเชือกร่มออกส่งให้จอนถือ แล้วเอาปืนยาวมาบรรจุกระสุน เล็งกิ่งไม้เล็กๆข้างหน้าไกลออกไปตั้ง20หรือ25หลา เหนี่ยวไกนุ่มๆ...เมื่อเสียงและควันปืนจาง กิ่งไม้เล็กที่ผมเล็งก็หักผั๊วลงมาคาตา

ทุกคนขยับเข้ามาขอชมพระท่ากระดานที่จอนถือ เจ้าคนถือก็ยกมองซ้าย มองขวา ตาเหล่ แต่หาเห็นอะไรไม่ เพราะผมเอาผ้าห่อหุ้มไว้ทั้งองค์ มัดด้วยลวดตรงช่วงรอยต่อกับเชือกร่มอีกที

ที่ต้องทำดังนี้ เพราะช่วงแรกของการทำงานหนัก ผมเป็นกังวลกับพระองค์นี้มาก จะถอดเก็บที่แค้มป์ก็กลัวหาย อย่างที่เคยเล่า แค้มป์นั้นแค่ที่ซุกหัวนอน ประตูโทรมๆอย่าว่าจะเอาตีนถีบเลย ผลักแรงๆก็จะพังตามมือ...ต้องอาราธนาท่านติดคอตลอด

นานวันเข้า ผมเห็นคราบเหงื่อทำปฎิกิริยากับผิวท่าน เกิดเม็ดเกลือรอบองค์ ฝ้าขาวเริ่มคลุม ผมยิ่งกังวลว่าผิวท่านจะเสียหาย...พยายามคิดทุกวิธีป้องกันผิวพรรณท่านไว้

ไม่มีใครในยุคนั้นทราบหรอกว่าจะรักษาผิวพระอย่างไร มีเพียง2วิธี คือถอดเก็บ...กับห่อผ้าเก็บ

ผมลองเลือกใช้อย่างหลัง เอาผ้ามาตัดให้พอเหมาะ แล้วห่อพันท่านไว้เอาลวดมัดด้านนอก พอผ้าเริ่มชุ่มเหงื่อหรือเปียกเก่าก็เปลี่ยน เวลาอาบน้ำถอดแล้วรีบถือท่านกลับแค้มป์ ไม่มีวันลืม ท่องทุกครั้งที่ถอดท่านออกจากคอ..."อย่าลืมพระ...อย่าลืมพระ" เพื่อนทุกคนได้รับการบอกให้ช่วยเตือนและช่วยดู ซึ่งเป็นเรื่องง่ายเพราะสมัยนั้น ไม่มีใครคล้องพระเลย ยิ่งกลางป่าดงดิบ หาคนห้อยพระไม่เจอแม้คนเดียว ..ยามนอนห่อผ้าท่านวางข้างหมอน(ซุกใต้หมอนไม่ได้ หมอนแข็งโป็ก พื้นฟากก็แข็ง)

ด้วยวิธีนี้ ผมจึงรักษาพระให้ผิวไม่ยับเยินเกินควรในความทุรกันดาร และความสมบุกสมบันของการทำงานและการดำรงชีวิตกลางป่าตะนาวศรี!!!

 

"มึงจะเป็นนายพราน แล้วยิงไม่ออกเพราะห้อยพระได้ไงว่ะ"...เพื่อนทุกคนถามทำนองนี้

ผมบอกว่า...ไม่รู้คิดไม่ออก แต่ลองอาราธนาขอท่านดู แล้วห้อยท่านไว้ข้างหลังแล้วกัน

ผมคิดได้แบบ ตามมี ตามเกิด แค่นั้นจริงๆ แต่จะให้ผมถอดพระออกในขณะที่ไปตระเวณ "ล่า"กลางป่า...ผมยอมอดตายดีกว่า มีท่านผมมั่นใจว่าอะไรก็ทำร้ายผมไม่ได้...ไม่มีท่านบนคอแล้วเอาตัวไม่รอดนี่สิ จะล่าอะไรได้ก็ไม่มีความหมาย

แล้วผมก็เริ่มต้นเป็น..."นักล่าสัตว์"ตั้งแต่วันนั้น ใช้เวลาวันเสาร์-อาทิตย์ เหมือนลุงพร เพื่อจะหาจังหวะ โอกาสร่วมทางไปกับแก เพราะลุงพรไม่เคยกลับแค้มป์มือเปล่า

พรานเฒ่าอย่างลุงพร ต้องมีหมายเข้าตี เหมือนพวกชาวทะเลมีหมายสำหรับจับปลา

วิธีตีซี้ลุงพรก็ง่ายเหมือนปอกกล้วย เพราะเรารู้จักเห็นหน้ากันบ่อยในแค้มป์อยู่แล้ว ผมแค่เดินเฉียดสะพายปืนกระบอกใหม่เอี่ยมให้แกดู แกก็ตาลุก ปรี่เข้ามาถามไถ่สนทนาทันทีว่า ทำยังไง ใช้เวลานานมั้ย ผมยื่นปืนให้แกชื่นชม เอาปืนเก่าแกมาดูแล้วบอกว่า น่าทำใหม่ พวกผมทำให้ไม่นานหรอก ปืนแบบนี้ทำแป็ปเดียว

ลุงพรแย้งว่า ปืนแกแม่นนะ ยิงอะไรไม่ค่อยพลาด ล้มทุกตัว ยกเว้น เสือ ช้าง วัว ควาย

พวกไก่ป่า เก้ง กวาง หมูป่า เจอนัดไหนจอดนัดนั้น แกโม้แววตาเป็นประกาย

ทุกอย่างเข้าทางผมง่ายๆ...งั้นให้ผมตามลุงไปลองกระบอกของผมมั้ยล่ะ ว่าสู้อีแก่ลุงได้มั้ย?

ลุงพรรีบชวนอย่างกระตือรือล้น..."นายทหารจะไปจริงรึ"...นั่นแน่เรียกผมเป็นนายทหารซะแล้ว จากไอ้เณรเลื่อนชั้นไวจังวุ้ย

ไปสิ...ไปวันนี้เลย ตกลง ผมกับเจ้าเกียรติพกปืนโคลท์และลุงพรก็ดุ่มเข้าป่าไม่ต้องมีพิธีรีตรอง ส่วนจอนกับเดชให้ทำงานไปก่อน...พักนี้สี่ทหารเสือหยุดงานกันบ่อยเพราะมัววุ่นเรื่องทำปืน...บัญชีร้านของชำ ตัวเลขทำท่าจะยาวเกินยอดเงินรายวันที่ทุกคนทำได้ในรอบอาทิตย์แล้ว

 

พักแล้วนะครับ พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาก ไปทำบุญ ราตรีสวัสดิ์ทุกท่าน ขอบคุณที่ร่วมอนุโมทนา ขอพลานุภาพแห่งพุทธะ ธัมมานุภาพ สังฆานุภาพ ผลบุญ กุศลทั้งปวง ส่งถึงผู้อ่านทุกท่านรวมทั้งคุณพี่เอ็กซ์และตัวละคร ซึ่ง90เปอร์เซ็นต์ ล้วนมีตัวตนจริงเมื่ออดีตทุกคน!!!

 

เหมือนอ่านบทประพันธ์ของพนมเทียน. เขียนเพชรพระอุมาเลยสุดยอดครับ

 

กลับมาจากทอดกฐินล่วงหน้า

เอาบุญมาฝากพร้อมเรื่องเล่าประหลาด

เมื่อกลางเดือนกรกฏาคม...

ผมกับมิตรสหายครอบครัวเดินทางทำบุญ9วัด

วัดสุดท้ายคือ วัดคงคา โดยหลวงปู่สมชาย นิติสาโร เป็นเจ้าอาวาส

ท่านบอกว่าอายุ82ปี พรรษากว่า60

แสดงว่าท่านบวชมายาวนาน ตะกรุดโทนท่านขลังมาก

คนเมืองกาญจน์ทราบดี!!!

พบครั้งแรก ท่านเมตตาคณะเรามาก บังเอิญซองกฐินที่ท่านสั่งพิมพ์ มาส่งพอดี

ท่านจึงมอบให้คณะเรา 100 ซองเป็นคณะแรก แกะกล่องสดๆซิงๆ

เป็นกฐินที่ท่านตั้งใจ รวบรวมปัจจัยซื้อที่วัดเพิ่มเติม

ที่วัดที่จะซื้อ ของเดิมก็เป็นของวัดแต่โบราณ

นานเข้าก็ถูกราษฏร์รุกล้ำมาหลายสิบปี

หลวงปู่ท่านมีบารมี สร้างวัดบนพื้นที่เดิมเติบโตได้ดี

ท่านจึงคิดนำธรณีสงฆ์เก่าก่อน กลับคืนสู่อาณาจักรพระศาสนา

ผู้ครอบครองชั้นหลังก็เต็มใจขายให้ ในราคาเป็นธรรมตามราคาเป็นจริง

กฐินซื้อที่ดินกำหนดทอดวันที่ 30 ตุลาคมนี้...พวกผมกับคณะแจกซองหมดเก็บเงินได้ไว

จึงมีความคิดจะเอาซองไปให้ท่านก่อนวันงาน

แล้ววันนี้ก็เป็นช่วงลอง วีคเอนด์ คงสดวกที่สุด

ไปถึงวัดตอนสัก10โมงนิดๆ ถามคนที่วัดท่านอยู่ไหน?

คนชี้ไปที่ศาลา...ขึ้นไปเตรียมกราบท่าน ถวายซอง

ท่านมรณะภาพแล้วครับ เมื่อวันที่2 กันยายน

พูดไม่ออก บอกไม่ถูก กราบร่างท่านวที่ทอดร่างอยู่ในโลงปิดสนิท เคาะโลงเรียนท่านว่า

นำกฐินมามอบให้ท่านแล้วครับ ...ทำบุญสวดอภิธรรมเพิ่มเติมตามอัตภาพ

ทั้งคณะลารองเจ้าอาวาสกลับ ฝ่าสายฝนมืดฟ้ามัวดิน เศร้าเหมือนฟ้าหม่นที่กำลังห่มคลุมแผ่นดินด้วยสายฝนไม่ลืมหู ลืมตาวันนี้

เศร้าเช่นบรรยากาศขาดสิ้นร่มโพธิ์ทองของแผ่นดินที่ทำคนไทยยังเศร้าทั้งผอง

ยังไงก็ขออนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ

 

โอ้ยโย่..อย่าเอาไปเทียบซือแป๋ระดับนั้นเลย คนละเลเวลหาฟากฝั่งไม่เจอหรอกครับ ...แต่ก็ขอบพระคุณที่ให้กำลังใจชั้นยอด

 

ท่านผบ.ทบ.ไม่ได้สั่งหยุดพิมพ์ขนาดนั้นหรอกครับ แต่บางทีเห็นผมตาแดงก่ำเป็นนกกะปูด ก็บังคับให้ปิดคอมพ์...กลัวซะที่ไหน แต่เอาเถอะ เพื่อความปรองดอง นอนดีฝ่า555

 

แวะทักทายผู้อ่านที่รักทุกท่าน เอาบุญฝากกันเสร็จ

ขอพักฟื้น กายและใจสักหนึ่งคืน

พรุ่งนี้วันหยุดยาว ขออนุญาต ผบ.ทบ.แล้ว

นั่งหน้าคอมพ์ยาว กรุณาส่งข้าว ส่งน้ำ ขนม นม เนยพร้อมห้ามรบกวน

ห้ามสั่งปิดคอมพ์ เป็นไงก็เป็นกัน

ราตรีสวัสดิ์ทุกท่านครับ!!

 

ี(ต่อ).....เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!

------------------------------------

พรานเฒ่ามืออาชีพชาวกะเหรี่ยง ผ้าขาวม้าโพกหัวเดินหน้า พรานหนุ่มมือสมัครเล่นไร้อันดับสองคนที่ในชีวิต เคยล่าแค่กระรอก กระแต ยังไม่เคยลองยิงอะไรที่มันใหญ่เกินไก่ป่าเดินตามอย่างกระฉับกระเฉง...

ร่างเล็กผอมเกร็งแต่แข็งแรงของลุงกะเหรี่ยง ลิ่วนำผมกับเกียรติอย่างชำนาญทาง เชี่ยวชาญพงไพร ...พวกเราตัดตรงขึ้นสู่เทือกตะนาวศรีห่างจากเหมืองด้านทิศตะวันตก หลุดจากชายขอบเหมือง เพียงไม่นานก็เข้าสู่่ป่าดงทึบ เหลียวหลังก็มองไม่เห็นแล้วว่าเหมืองอยู่ทางทิศไหน แต่ทึบก็ยังมีต้นไม้ใหญ่ที่ยอดโปร่งให้มีแสงตะวันเล็ดลอดลงมาเป็นลำสวยงาม รำไร

ลุงกะเหรี่ยง เดินไวมาก แถมเดินไม่รอใคร ทำเสมือนตัวเองเดินคนเดียวตามสบายในสวนหลังบ้าน ร่างเล็กคอนปืนยาวกะเหรี่ยงทำเองพระเจ้าเหา ดุ่มไปข้างหน้าดังเท้าไม่ติดพื้น ไม่เหลียวมองหลัง ไม่สนคนเดินตาม

แต่ผมกับเกียรติ ก็ไม่ปล่อยให้ลุงแกหายไปไหน ประชิดติดหลังรดต้นคอแกตลอดเวลา ต้องขอบคุณงานหนักเยี่ยงวัว ควายในเหมืองที่ส่งพวกเรา แข็งแรงปานกระทิงยิ่งกว่าตอนเป็นทหารเกณฑ์!!!

 

[SIก่อนหยิบปืนตามลุงเข้าป่าเช้านั้น...ผมจุดธูปสามดอก ประคองพระท่ากระดานคู่ชีวิตไว้ในอุ้งมือ ธูปก็ขอเอาจาก จุมโผ่ แม่ครัววัยกลางคนร่างท้วม ปากร้ายใจดีคนใต้ เพราะแกต้องจุดธูปไหว้เจ้าทุกเช้า

ผมตั้ง นะโมสามจบ แล้วตั้งจิตอธิษฐานถึงท่านง่ายๆ...ลูกขออนุญาตออกไปหาเลี้ยงชีวิตที่ลำบากเหลือเกินในยามนี้ หากสัตว์ที่ถึงฆาตชะตาขาดก็ขอให้เป็นไปตามนั้น ลูกขอเพียงนำมาเป็นรายได้และอาหารไม่ล่าด้วยความคะนองและทิ้งขว้าง ขอโปรดคุ้มครองลูกกับหมู่คณะและอย่าขัดขวางลูกเถิด...ผมก็ว่าไปตามแต่จะนึกออก แต่ด้วยความตั้งใจมั่น กลั้นใจปักธูปกลางลานดิน สวมเชือกร่มเข้าคอ รูดองค์ท่านไว้ข้างหลัง เสื้อคอกลมทับ เสื้อกั๊กตัวโคร่งสีขี้ม้าที่ไอ้เณรนิยมชมชอบเพราะกระเป๋าเยอะดี ทับด้านนอก ก็เป็นอันเสร็จพิธี

คว้าปืนยาวคอนบ่า ไอ้เกียรติเพื่อนรักเหน็บโคลท์กระบอกโตเอวตุง สะพายเชือกคล้องบ่า มีมีดเดินป่า--กระติกน้ำครบ

การออกล่าหนแรกของพวกเรา ทะมัดทะแมง ไม่กร้องแกร้งนัก....ดูดี ทั้งหุ่นให้และใจรักเชียว

 

หลุดเข้าป่าไม่นาน ผมสังเกตว่าลุงกะเหรี่ยงนำเราสองขึ้นเนินชันไปเรื่อยๆบ างช่วงต้องเหนี่ยวรากไม้เหวี่ยงตัวขึ้น พวกเราตามรอยเท้าแกไม่ห่าง จนถึงจุดสูงสุดของเนิน ลุงย่อตัวให้พวกเราทำตาม คืบด้วยเข่าไปตามพื้นไม่ถึงกับคลาน แล้วชี้หให้รามองภาพเบื้องล่างที่อยู่ต่ำประมาณสัก10เมตร

ผมเห็นหมายของลุงกะเหรี่ยงแล้ว เบื้องล่างนั้นป็นดินโป่งที่ชุมนุมของสารพัดสัตว์ป่า ถัดจากโป่งไปไม่ไกลเป็นหนองน้ำเล็ก มีทั้งหญ้าขึ้นระบัด ทั้งน้ำ ทั้ง โป่งและหญ้า อาหารครบครัน สวรรค์น้อยๆเหล่าส่ำสัตว์ชัดๆ

 

ลุงชี้ให้ผมดูกวางหนุ่มตัวโตที่กำลังแทะเล็มหญ้านอกฝูง
ส่วนฝูงขนาดย่อมเกือบสิบตัว มีลูกเล็กสองสามตัว ลุงสั่งห้ามเราเด็ดขาด
ผมยกปืนแก็ปไทยทำ ไทยใช้ในท่านอนควำ่ ลำตัวขนานเป็นเส้นตรง ท่า
ปืนยาวนอนมาตรฐาน เหมาะเหม็งและแม่นยำที่สุดสำหรับการยิง
ยิ่งเป็นการยิงจากที่สูงสู่เป้าต่ำกว่าเบื้องล่าง โอกาสพลาดแทบไม่มี

ยอมรับครับว่า...สั่นเล็กน้อย แต่ก็กลั้นใจ สูดลมเข้าปอดเต็มเหนี่ยว
แล้วผ่อนออกช้าๆ นิ้วค่อยๆเหนี่ยวไกเข้ามาเหมือนไม่มีไกปืนขัดขวาง
เล็งตรงซอกขาหน้า เรื่องพวกนี้ลุงแนะไว้ก่อนแล้ว จุดตายตัดขั้วหัวใจ
ไม่ทำให้ทรมาน

ชั่วขณะปล่อยนกลงสับไก ภาวนาให้ปิืนลั่น อย่ากระสุนด้าน นกสับที่แก็ปประทุ
ไทยทำเอง คำรามลั่นสนั่นโป่ง กวางหนุ่มชะตาขาดสะดุ้งเฮือก
กระโจนพรวดขึ้นข้างหน้า ขาตะกุยตะกายอากาศไปไม่กี่ก้าวแล้วล้มฟุบ
ป่าแตกขนาดย่อมๆ ทุกชีวิตในโป่งและหนองน้ำเล็ก หายวับไปกับตา
เหมือนเสกด้วยเวทย์มนต์ พวกเราตะกายไถลลงเนินพุ่งตรงไปที่กวางเคราะห์ร้าย...
ลุงกะเหรี่ยงยิ้มร่า เขย่งตัวตบบ่าตบไหล่ผมเป็นพัลวัน

ยังไม่เคยเล่าใช่ไหมครับว่า...ผมเป็นชายไทยที่รูปร่างสูงเกินมาตรฐาน
ชายไทยทั่วไปหน่อยนึงในยุคสมัยนั้น...สูงราวๆ179เกือบ180เซนต์
แต่ผอมโย่ง เพราะขาดการกินอ่ิ่ม นอนอุ่นบ่อยครั้ง แต่ก็แกร่งแมนสมชายชาตรี

ลุงพร กะเหรี่ยงร่างน้อย จึงต้องเขย่งตัวเมื่อจะตบไหล่เพื่อชมเชยผม!

 

เชือกที่นำมา ถูกลุงสั่งให้พวกเรามัดเท้าหน้าหลังเหนือกีบ
มีดเดินป่าสับไม้ท่อนยาวเป็นไม้คานหาม
เพียงเท่านี้ ผมกับเกียรติเพื่อนยากก็คอนกวางหนุ่มตัวโต
คะเนน้ำหนักกว่า100กิโลขึ้นบ่า...ลุงกะเหรี่ยงยิ้มร่า บอกว่า
วันนี้พอ ป่าแตกแล้ว ที่โป่งไม่มีสัตว์ลงอีกหลายชั่วโมง กลับเหมืองเถอะ
เนื้อกวางกับเครื่องในตัวนี้ ทั้งกิน ทั้งขาย เหลือเฟือ

เราสองไม่คัดค้านผู้นำสูงวัย แต่เมื่อน้ำหนักของกวางหนุ่มกดทับบนบ่า
ผมก็คิดบางอย่างออก ก็เลยถามไปตรงๆว่า....ลุงเคยยิงกวางตัวขนาดนี้ได้ไหม?
ลุงกะเหรี่ยงยิ้มเห็นฟันเหลืองบอกซื่อๆ ตรงๆว่า....เมื่อหนุ่มเคยได้บ่อย
หลังๆนี้ไม่เคยยิงหลายปีล่ะ ผมรู้เลยว่าที่ไม่ยิงเพราะแกหามเจ้ากวางยักษ์ขนาดนี้
กลับคนเดียวไม่ไหว จะแล่เอาแต่เนื้อบางส่วน ทิ้งขว้างก็เสียดาย

ผมยังมั่นใจด้วยว่า เจ้ากะเหรี่ยงทำเองกระบอกยุคพระเจ้าเหาของแก
ล้มสัตว์ใหญ่ขนาดกวางหนุ่มนี้ไม่ได้แน่

ถึงตรงนี้ ผมจึงรู้ว่า...ที่แท้พวกเราก็เป็น"หมาย"ที่ลุงกะเหรี่ยง
อยากใช้ให้ออกมาล่าด้วย เราไม่ใช่ต้องการแกฝ่ายเดียว
แกเองก็ปรารถนากลุ่ม..."นายทหารหนุ่ม"ไม่แพ้พวกเรา

จากนั้นมา ผมจึงมีความเชื่อว่า ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เป็นการบังเอิญ
ทุกสิ่งล้วนถูกจัดสรรไว้แล้วล่วงหน้า และอย่าได้มองข้ามสมอง
วิธีคิด หรือวิถีชาวป่า ดงดอย

พวกเขาอาจฉลาดกว่าเด็กชาวเมืองหยั่งเราหลายเรื่องแบบคาดไม่ถึง
ทั้งวิธีวางแผน และการดำรงชีวิตในถิ่นหฤโหด

เป็นเรื่อง...ทางใคร-ทางมัน อย่าหมิ่นมรรคา
ภูมิปัญญาคนบ้านป่าทีเดียวเทียวหนา!!!

 

อินเตอร์มิชชั่น ขอเบรคช่วง "ลั้นซ์"ก่อน...บ่ายๆพักสายตาเล็กๆ แล้วมาต่อกัน กะลังมันส์ ได้ที่ครับ...ขอบคุณทุกกำลัง โพสท์ติ-ชม ตามสบายครับ

 

(ต่อ)....เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~

เกียรติกับผมคอนร่างกวางหนุ่ม ดุ่มๆตามลุงกระเหรี่ยงกลับเหมือง....มีความสุขใจที่สุด นับตั้งแต่เข้ามาใช้ชีวิตเส็งเคร็งกลางป่าตะนาวศรีในเหมือง นานกว่าเดือน!!!

สุขครั้งแรกในเหมืองคือการได้ร่วมพิธีฌาปนกิจส่งดวงวิญญาณไร้ญาติคืนสู่หนทางของพวกเขา...แต่นั่นเป็นสุขปนเศร้า ที่มีมากคือความตื้นตันใจ อิ่มเอิบ มิใช่สุขใจเยี่ยงชีวิตปุถุชนทั่วไปที่กำลังประสบอยู่ในเวลานี้ วันนี้

ผมบอกเกียรติว่า กูอยากร้องเพลงมาร์ชที่ครูฝึกนำร้องทุกเช้าสมัยอยู่ค่ายจังว่ะ...เกียรติบอกเอาสิ มัวรออะไร กูก็ครึ้มใจเหมือนมึง

แต่ผมบอกอีกที อย่าเลย เราควรเคารพป่า กฏของป่า วิถีพรานลุงแกหน่อย อย่าปล่อยตัว ปล่อยใจรุ่มร่ามเหมือนคนเมืองเกินไป

ลุงพรนำทางเรากลับอีกด้าน ผมพอคะเนได้จากการเดินฝ่าทุ่งหญ้า และปีนเนินกับต้นไม้ใหญ่บางแห่งที่ไม่ค่อยเหมือนทางเดิมขามา

ลุงบอกว่านี่เป็นทางที่พวกพรานหาของป่าตามหมู่บ้าน หรือพวกชาวบ้านใช้กัน ทางที่ลุงพาเราไปนั้น ไม่ค่อยมีคนใช้เพราะอันตราย...แกบอกแค่นั้น แล้วหยุดไม่พูดต่อ

ผมชักทะแม่งๆว่า...ลุงพรจอมวางแผนคงมีแผนอะไรเพิ่มเติมกับพวกผมอีก

 

เมื่อหลุดจากดงไม้ช่วงหนึ่ง เบื้องหน้าเป็นทุ่งหญ้าคั่นกลางระหว่างดงไม้อีกด้าน ประมาณ30หลา ก็ปรากฏร่างชาวบ้านป่าสองคน โผล่ออกมาคนนำหน้าคอนปืนโบราณคร่ำครึแบบเดียวกับลุง อีกคนถือมีดพร้าหัวตัดเล่มโต...ทั้งคู่ตะโกนโหวกเหวกเมื่อเห็นลุงกะหร่างร่างเล็ก ลุงพรโบกมือตอบตะโกนทักทายอย่างยินดี มือชี้มาที่เรากับกวาง

ผมกับเกียรติวางคอนสมบัติล้ำค่าของเราชิ้นแรกลงกับพื้นหญ้า ไม่ค่อยมั่นใจในท่าทีทั้งสอง แต่ลุงพรยิ้มฟันเหลืองบอก พวกกัน นายทหารอย่าตกใจ...ทั้งคู่ปราดเข้ามองดูและตรวจซากกวางด้วยความชื่นชม คนนึงพูดเร็วปรื๋อภาษาที่ผมกับเกียรติจนปัญญา...ได้แต่มองหน้าลุงยิ้มๆ

พรานเฒ่ายิ้มหน้าบานแฉ่งบอกผมว่า...โชคดีแล้วนายทหาร ไม่ต้องแบกให้หนัก คนรับซื้อของมาที่หมู่บ้าน เอาไปขายกัน"

เกียรติมองหน้าผม ผมพยักหน้าตกลง...มีอาวุธครบมือ มีเพื่อนรักรู้ใจ เราสองคนไม่กลัวใครกลางไพรนี้ดอกครับ!!!

ลุงพรยิ้มยินดี บอกชาวบ้านป่าว่าตกลงไปที่หมู่บ้าน อันนี้ผมเดาๆเอาจากท่าทีภาษาใบ้กันเอง...ทั้งคู่รีบขมีขมันนำหน้าไม่รอช้า เพราะตะวันเริ่มคล้อยไปทางตะวันตก ผมกับเกียรติเดินไปควักเนื้อแห้งออกมาเคี้ยวหยับๆ ส่งน้ำจากกระติกกลั้วท้อง อารามดีใจข้าวห่อที่เตรียมมายังไม่ได้แกะกิน รวมทั้งลุงด้วย

ใช้เวลาเดินอีกราวๆ อึดใจกะเหรี่ยงเคี้ยวหมากแหลก หมายถึงนานพอสมควร เพราะสำนวนของชาวป่าที่ชินกับการเดินทางไกล...อย่าไปถามว่า เมื่อไหร่ถึง คำว่า เดี๋ยวถึงของพวกเขา บางทีปาเข้าไปสองชั่วโมง หรืออาจจะครึ่งวันยังมี

พวกเขารู้สึกธรรมดากับระยะทาง แต่คนเมืองอาจหัวใจวายตายกลางทางได้เชียว!!

 

หมู่บ้านป่าชาวกะเหรี่ยงจะตั้งอยู่ตรงจุดใดบนเทือกตะนาวศรีแห่งนี้ ผมจนใจอธิบายจริงๆ เห็นแต่ว่าสภาพบ้านปลูกง่ายๆด้วยไม้ไผ่ลำโตที่มีดาษดื่นในป่า ผสมไม้ใหญ่แข็งแรงหลายหลัง ขนาบข้างไปสองแถว มีลานกลางหมู่บ้าน ถ้ามองคร่าวๆน่าจะมีไม่ต่ำกว่า 20- 25เรือน ถือเป็นหมู่บ้านใหญ่พอควร ยังมีหลังคาบ้านซุกซ่อนในดงโผล่ให้เห็นไกลๆ หมู่บ้านนี้น่าจะมีคนเป็นร้อยหรือเฉียด

ทั้งหมดพาผมไปที่ลาน บริเวณนั้นมีคนอยู่หลายคน พอเห็นพวกเรา ก็ร้องกันเกรียว ชายวัยกลางคนสองคน แต่งตัวเป็นคนเมืองและเป็นคนไทยแน่ เดินเข้ามาหาผมกับกวาง

ลุงพรรีบแนะนำ..."นายทหารครับ"

สองคนชะงัก ผมรีบร้องห้าม...ไม่ใช่ครับ เคยเป็นทหารเกณฑ์ ปลดแล้ว พี่ไม่ต้องห่วง

ทั้งคู่ฉีกยิ้ม เข้ามาขอชมกวาง จากนั้นก็ต่อรองราคากับผม...ผมชี้ไปที่ลุงพร ให้เจรจากับลุง ก็ใครจะไปรู้ว่าเขาซื้อ-ขายกันยังไง ทำเป็นวางมาดเจ้านายไว้หน่อย แต่ที่จริง กลัวโดนต้ม กดราคา

ลุงพรเจรจาแล้วหันมาถามผมเป็นระยะ...สุดท้ายจบลงที่ 200บาท ผมขอขาหน้าหนึ่งขา เครื่องในบางส่วน ลุงพรขอขาหน้าหนึ่งขาเครื่องในเหมือนผม แกขอเฉือนเนื้อแบ่งสองคนที่มาบอกข่าวก้อนโต เครื่องในบ้าง ซึ่งกวางหนุ่มใหญ่ขนาดนี้มีเหลือเฟือ เนื้อก้อนเดียวแกงหม้อโตเลี้ยงได้ทั้งหมู่บ้าน

เงิน200แบ่งสามส่วน แต่ผมยกให้ลุงพร70บาท ผมกับเกียรติเหลือคนละ65บาทดีกว่าโกยหินบนรางเหมืองทั้งอาทิตย์

เราสามคนรวมลุงพรจากลาบ้านกะเหรี่ยงกลับเหมืองอย่างสุขล้นเนื้อก้อนโตห่อด้วยใบตอง ที่นี่มีกล้วยป่า กล้วยปลูกเยอะแยะ เครื่องในอีกห่อโต คนรับซื้อจะมีวิธีถนอมเนื้อเพื่อเอาลงจากป่าอย่างไร ผมขี้เกียจสอบถามแล้ว ใจมันโลดแล่นกลับเหมืองล่วงหน้าอยากไปเจอพวกให้ไวสุดก่อนตะวันลับยอดไม้...และหิวซ่กจนหน้ามืดแทบจะแทะขากวางกินดิบๆ!!

 

คอฟฟี่เบรคครับ พักครื่อง พักสายตา พักนิ้ว เจอะกันอีกสองชั่วโมงข้างหน้า

 

มาไวๆ นะครับ

 

มาละครับ ให้ทันใจคนรอ